4 maanden geleden
Borstvoeding geven blijft een struggle
maar ik moet uit de overlevingsstand.
Inmiddels heb ik gesprekken gehad met een therapeut en met mijn werk. Het uitspreken dat mijn hoofd niet op orde is, geeft al een hele verlichting. Maar ik moet uit de overlevingstand, pas dan kan ik gaan werken aan het op orde krijgen van mijn hoofd.
Alleen, ik zit al in de overlevingsstand sinds ik 5 weken zwanger was, ik heb me al die tijd groot gehouden omdat ik wel door moest, dus het los laten gaat niet zo maar.
Ik ben boos op mezelf en vind dat ik het gefaald, waarom kan ik niet gewoon zwanger zijn. Waarom kan ik niet normaal een kind op de wereld helpen? Waarom is het mij niet gelukt? Waarom, waarom en waarom. De therapeut geeft aan dat dat hele normale vragen en gedachtes zijn. Maar, ik hoef me niet schuldig te voelen. De baby is er, en zolang ik goed voor de baby en mezelf zorg, mag ik tevreden zijn. Ik weet het heel goed, ik weet heel goed hoe ik wel en niet mag denken, maar het ook daadwerkelijk doen is heel wat anders.
De borstvoeding blijft een struggeling, adviezen die tegen elkaar in druizen. Ik krijg het niet voor elkaar. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt om met de borstvoeding te stoppen. En dat, bleek een hele goede keuze te zijn. Enerzijds wel weer een faalmoment, waarom is het mij niet gelukt om een goede borstvoeding te kunnen geven. Maar rationeel gezien weet ik de reden, ik kan het los laten.
Een happy mammie is een happy baby. Er valt een bepaalde druk van me af, die ik niet kan omschrijven.
Het moment komt daar dat ik 2 uur per dag ga werken, ondertussen loopt de therapie door en komt er een soort van draai in ons leven. De baby huilt nog wel veel, er worden veel adviezen gegeven vanuit allerlei hoeken en sommige werken en sommige laten we gaan.
De zomer breekt aan, het is hoog zomer. Een hele warme zomer, doordat ik nog niet volledig werk, kan ik deze zomer lekker veel genieten. Van de zomer, van de baby, ik onderneem weer iets. Er komen momenten dat ik merk dat de oude 'ik' weer naar boven komt. Aan de foto's en filmpjes die ik heb gemaakt zie ik weer een echte lach op me gezicht en een twinkeling in mijn ogen. Ik weet, ik ben op de goede weg, het komt goed.
