De tijd stond even stil..

En toen werd ik ongesteld, alleen was het dit keer geen verassing. Een week geleden, donderdag 21 januari, stond namelijk onze wereld op zijn kop. We kregen het nieuws dat de kans om op natuurlijke wijze kinderen te krijgen nihil was. Verdriet voerde de boventoon, maar ook angst. Wat staat ons allemaal te wachten?

Ik neem je mee terug naar deze bewuste donderdagochtend. Mijn vriend en ik zouden gaan hardlopen. Donderdag is mijn vaste vrije dag dus terwijl ik mezelf rustig aan het klaarmaken was op de badkamer kroop mijn vriend achter zijn laptop om alvast wat te werken. Ik hoorde hem naar boven komen, hij vroeg of ik bijna klaar was en naar beneden kon komen. Ik hoorde aan zijn stem dat het niet goed was en eenmaal beneden sprak zijn gezicht boekdelen. Foute boel. Hij had online ingelogd in het portaal van het ziekenhuis en had de uitslagen van het onderzoek al gezien. Deze lieten helaas niks aan de verbeelding over. De belangrijkste waarde was veel, maar dan ook veel te laag. We hielden elkaar stevig vast en de tranen stroomden over onze wangen. Het was nog erg vroeg dus we moesten nog even geduld hebben voordat we de huisarts konden bellen. De minuten kropen voorbij. We konden gelukkig diezelfde ochtend bij zijn huisarts terecht. Mijn vriend en ik hebben nog niet dezelfde huisarts dus met mijn huisarts plande ik een telefonische afspraak.

De huisarts was duidelijk, dit was de reden waarom het al die tijd nog niet was gelukt en ze ging een verwijzing voor mijn vriend regelen. Met mijn huisarts besprak ik telefonisch nogmaals de uitslagen en ook hij ging een verwijzing voor mij uitschrijven.

Als ik dacht aan kinderen krijgen dacht ik ook aan het moment waarop je vrienden en familie verrast met het blijde nieuws. Mijn vriend en ik waren het er al snel over eens. Dit gaan we wel delen met onze ouders en schoonouders en ook enkele vrienden. De tijd die we tegemoet gaan zal niet makkelijk zijn en dan kunnen we wel wat begrip en steun gebruiken in plaats van dat we telkens redenen en excuses moeten verzinnen voor onze afspraken of ons gedrag. We zijn diezelfde middags langs gegaan en hebben het verteld.

Beide huisartsen hadden de verwijzing binnen tien minuten in orde gemaakt en we konden het ziekenhuis bellen. Een dag later hadden we de vragenlijsten binnen en direct dezelfde dag gingen ze weer op de post. Een afspraak kon namelijk pas gemaakt worden als de vragenlijsten ingevuld retour waren.

Afgelopen donderdag kwam daar dan het telefoontje. Over een maand hebben we een videoconsult met een semi-arts gynaecologie. Een semi arts blijkt een student geneeskunde te zijn die in zijn laatste studiejaar zit, weer wat geleerd. Later in de ochtend zullen we nog gebeld worden door een andere arts om te vragen of alles duidelijk is.

Of alles duidelijk is.. Ik ben benieuwd wat dit eerste gesprek ons gaat brengen. Ik hoop meer duidelijkheid en minder onzekerheid. Hoe staan we ervoor, wat zijn de opties, welke stappen gaan we doorlopen, hoe snel kan alles in gang gezet worden, maar het allerbelangrijkste hoe groot is de kans van slagen? Vragen, heel veel vragen.

Ik voel naast de onzekerheid ook angst. Angst voor het onbekende. Afgelopen week was er dan ook een met pieken en dalen. We hebben samen veel gepraat en gewandeld. Elkaar beloofd dat we open blijven en blijven praten over wat er in ons omgaat, wat ons dwars zit, waar we bang voor zijn en hoe we ons voelen. We hebben elkaar beloofd dat we er samen voor gaan en ons best gaan doen om onze wens werkelijkheid te laten worden. We blijven hoop houden maar voor nu wordt vooral ons geduld op de proef gesteld.

Ik heb besloten te gaan schrijven. Iets wat ik al heel lang wilde doen maar ik wist nooit waarover ik wilde schrijven. Mijn doel is om van me af te schrijven over alles wat me bezig houdt. Voor nu nog anoniem, nog niet iedereen in onze omgeving is ervan op de hoogte maar wie weet veranderd dit nog. Ik ben nu gewoon begonnen met schrijven, zonder verdere introductie over mezelf maar wie weet komt dat nog!