Deel 1: de heftige ziekenhuis 4 daagse van Dirk

8 juli, om 6 uur gaat de wekker. Ik kijk op en zie mijn man met met Dirk in zn armen zitten. Hij geeft de fles. Gelijk begint alles in mijn lichaam te werken. O ja, we moeten naar het ziekenhuis. Eerst de 2 oudere kinderen wegbrengen. Onze dochter gaat naar haar oma en onze oudste zoon naar school. Hij word door zijn oma opgehaald. Dan rijden wij door naar het ziekenhuis. 

We worden opgevangen door 2 super lieve zusters. Zij regelen door de hele dag alles voor ons. Eerst geven ze ons eventjes de tijd om op te starten. Dirk in zijn bedje te leggen. Maar al vrij snel begint het begin van een mega volle en drukke dag. Om 9.45 uur komt de diëtist langs. We hebben doorgenomen wat we elke dag aan hem geven, dat zou meer dan genoeg moeten zijn zei ze. Daar zou hij van moeten groeien. Dus heeft infatrini voor geschreven, voeding met meer eiwit waardoor minder makkelijk te verteren. Hij kreeg altijd op vaste tijden eten, maar nu hebben we gewoon een vaste planning. 

Om 10.30 uur kwamen ze voor het bloedafname. Nou wat een rot moment van de dag is dat zeg! Hij kreeg eerst emla pleisters, dat verdooft. Ze hebben hem 2 keer geprikt maar blijkbaar is hij net zo moeilijk te prikken als zijn moeder. :) Want ze kregen hem niet geprikt. Ze zijn toch wel dik 20 minuten bezig geweest. En al die tijd zeg je ach jongen stil maar je doet het geweldig ze zijn bijna klaar. Hij lijkt het niet te begrijpen want hij kijkt je aan met die ogen die zeggen hou toch je mond, we weten allebei dat je liegt. Tot ik alleen maar over zijn handje kon aaien met tranen in mijn ogen. Ik had mezelf vooraf voorgenomen om heel de dag heel sterk te zijn. En vooral niet mijn verdriet te laten merken. Werkte alleen wat anders. Het deed zoveel pijn en verdriet dit weer mee te maken.

Na de bloedafname hadden we heel ff rust. Ik kon verder gaan uitpakken en alles even bespreken met mijn man. Om 11.15 uur kwam er een dokter in opleiding een heleboel vragen stellen. Tja op de meeste vragen kon ik nee antwoorden. Maar de vraag maak je je zorgen was het ja. 

Kort nadat ze vertrokken was, kwam ze terug met een arts assistent. Hij is opgenomen voor onder andere zicht, nou volgde hij opeens wel een speelgoed. Ze onderzochten hem verder. Hij was voorbeeldig ventje. Zo relaxt heb ik hem nog niet eerder gezien. 

12.15 uur kwam er een kinderarts nog een keer bloedprikken. We gingen naar een andere kamer. Hij kreeg suikerwater zodat hij iets rustiger bleef. Ze prikte hem in zijn handje, hij liet het allemaal gebeuren. Hij bleef me aankijken en ik keek terug. Liet hem blijken dat ik niet bang was. Dat hij mocht relaxen. Ze zijn een halfuur bezig geweest met hem. Maar ook deze keer mocht het niet baten. Hij blijkt niet te prikken. Dan zat ze in het vat maar kwam er niks uit. Echt zo vervelend. Ook zij stopte en gaf aan dat iemand anders het nog een keer zou proberen. 

Toen was het ff tijd om te eten. Hij kreeg zijn eerste flesje infatrini. Nou die ging er goed in. Hij had echt mega trek. Zelf moest ik ook nog wat te eten halen. Dus snel naar beneden en eten halen. Boven naar binnen duwen want om half 2 moesten we weer naar een echo. Meneer dacht op dat moment ik poep mezelf fijn eventjes onder. Want ik vind het nu tijd om te rusten. Gauw schone kleren aan en een plaszakje geplakt en naar beneden. Er werd een echo gemaakt van zijn nieren en van zijn hersenen. Dat zag er allemaal goed uit. 

Aansluitend was het tijd voor de oogarts. Eerst kwamen we bij iemand (waarvan ik de functie niet onthouden heb) zij onderzocht zijn ogen even. En druppelde zijn ogen. Daarna terug de wachtkamer in en wachten tot de oogarts. Na ongeveer 30 minuten wachten. Heeft de oogarts zijn ogen onderzocht, dat zag er allemaal goed uit. Dus dat zou niet de reden moeten zijn dat hij niet zoveel ziet. Dus werd er een doorverwijzing geregeld naar Bartimeus. 

Om half 5 werd er nog een keer bloed geprikt. Dit keer in zijn hoofd. Ik vond dat wel echt het pittigste wat ik ooit gezien heb. Het deed me zoveel pijn om zijn boosheid en onbegrip te zien. Hij begreep niet waarom we hem dit aandeden. We moesten zijn hoofd en lichaam in een zijligging houden dat vond meneer niet zo leuk. En er kwam niet genoeg uit voor 5! buisjes, net genoeg voor 1 buisje 2 keer een klein beetje. Die pijn die ik toen gevoeld heb, zit nog steeds heel diep. Hij was niet meer te troosten, was echt boos en verdrietig en angstig. Dirk is het meest makkelijk, lieve ventje ooit. Hij is niet snel boos of bang maar toen... Dat vergeet ik echt nooit meer.  

Hij heeft nog worteltjes gegeten, en is toen gaan slapen.  Althans dat was het plan. Hij is tot 23.30 uur bezig geweest met spugen en poepen en viel toen in slaap. Tussendoor een flesje gegeven die had tie op werd hij ook niet rustiger van. Ik was blij dat hij sliep. 

De rest van de week in een volgende post.