DEEL 2: levend verlies...

We waren gestopt bij, Dirk wil niet huilen of kan het niet. 

Ik draag niet alleen de pijn en verdriet van mijn man en 2 oudste kinderen mee, maar ook die van de rest van mijn familie. Vooral de onwetendheid omtrent zijn beperking. Vind ik heel bijzonder. Maar dat even terzijde. Ook dirks zijn opa's en oma's voelen pijn. En die willen van tijd tot tijd dat uiten. En dat is oké, behalve als je zelf al aan de max zit. Ze vinden het heel erg, natuurlijk dat is het ook. Alleen, ze moeten onze pijn, ook echt onze pijn laten en niet onze pijn hun pijn maken. Begrijp me niet verkeerd, hun hebben hun eigen pijn en dat mag. Maar het is andere pijn als dat van ons. Ik wil onze pijn dragen, dat is heftig maar zonder de pijn, geen verwerking en zonder verwerking geen plekje. Ik wil onze Dirk begeleiden naar waar hij moet zijn. En daarvoor moet ik dwars door de pijn heen, naar de verwerking en dan naar het een plekje geven. Stapje voor stapje. 

Weet je waar ik op dit moment furieus om kan worden? Dat iemand uit onze directe omgeving zei, nadat wij te horen kregen dat dirk een DNA onderzoek moest ondergaan, dat het erg voor haar was. Pardon! Het is erger voor Dirk en voor ons. Onze pijn werd daarmee haar pijn gemaakt. Op dat moment wil je niet dat er zoiets gezegd word. Je wil dat je gesteund word. Je wil dat je een schouder krijgt om even op te huilen. Een arm om je heen. Goh jullie moesten eens weten hoe ik daar af en toe naar snak. Mensen in je omgeving vergeten het heel snel weer. Want waar wij zitten te wachten op uitslagen, gaan hun weer door en vergeten de hele situatie. ER word nooit eens geappt, hee hoe gaat het met jou? Zin om eens langs te komen? Zin om een wandelingetje te maken? Je kan je soms zo alleen voelen, in een wereld die zo onzeker is. In een wereld waar je die arm of die schouder niet krijgt omdat iedereen naar zichzelf kijkt. Waar je soms zo op slot kan zitten vanbinnen, omdat je de pijn niet wilt voelen. Het verdriet wat zo naar boven borrelt juist dan heb je een schouder nodig. Dan heb ik de pijn die onze oudsten kids hebben, misschien niet letterlijk de pijn die hun voelen, maar het onmacht die ze voelen. Het niet begrijpen waarom mama en papa zovaak verdrietig zijn, het niet begrijpen waarom je baby broertje niet met je kan spelen, de onmacht die een kind kan voelen als je voelt dat je papa en mama helemaal opgaan in de zorg om je broertje. Je wil er toe doen. Pim word heel boos, en loopt weg, Evy gaat gillen, en snapt er niks van. Ga het maar eens uitleggen aan een 4 en 2 jarige. Ga maar eens tijd vrijmaken voor ze. Dat lukt ook zo 1,2,3 niet. We doen voor hun net zo hard ons best maar het lukt niet. In deze wereld waar je kids zich van je af lijken te keren, je naar dingen moet zoeken om van te genieten, je elke keer weer een reden moet vinden om je bed uit te komen. Zit ik opgesloten, er is geen weg uit voor mij niet. Je kan je zo alleen voelen. Omdat niemand echt een idee heeft waar je doorheen gaat. 

Dus wie bied... Wie wil zich opsluiten in mijn pijn, in mijn hoofd, in mijn wereld? Dit wil niemand. Ik gun het niemand. Maar als je iemand in je omgeving hebt, die door iets heftigs heen gaat, laat dan weten dat je er bent. Je hoeft niks te zeggen. Je kan er zijn. Je kan er zijn..... Degene kan zich alleen voelen, in een wereld zoals hier beschreven. En dit heet LEVEND VERLIES, het is dus echt. Geen lulkoek. 

Wees ervoor elkaar, wees lief. En laat alle domme vragen maar mooi achterwege. Daar hebben we niks aan. Deze wereld is perfect zoals hij is.

Lees ook: Levend verlies