Een flinke trap op mijn ziel...

Ze zeggen altijd, zo lang je goed voor jezelf en voor je baby kunt zorgen, dan is het goed. 
Oke, dan kan ik zeggen dat het redelijk goed gaat. Ik ben nog steeds bezig met het opbouwen van de werkuren, de baby gaat naar de gastouder en eigenlijk gaat dat wel goed.

Het is en blijft onze eerst baby, dus veel zoekende wat is handig, wat is juist niet handig. En dan denk je een draai gevonden te hebben, dan veranderd er weer wat. Soms zijn er momenten dat de baby flink huilt, hij blijkt krampjes te hebben en ik moet zeggen dat ik het soms ook wel vervelend vind, ik ben vaak dan radeloos wat er aan de hand is en ik kom niet verder als hem rustig bij me houden en troosten. De jeugdarts geeft aan dat er medisch gezien niks mis mee is, knuffelen en troosten is het antwoord, en dat doen we ook al.. 
Ik wandel wat uren rondom huis, met de baby in de draagzak. We zijn ondertussen ook met hapjes bezig, stukjes brood etc.. Genieten? Jazeker, ook al is alles niet rozengeur en maneschijn. 

De dagen vliegen voorbij, alsof het uren zijn... Maar er komen wat feestjes aan:

Het eerste is, mijn vader gaat met pensioen. Hij krijgt een soort van afscheidsborrel op zijn werk en we vragen mijn schoonmoeder of ze op de baby wil passen. In eerste instantie zegt ze ja dat is goed. 

Tot dat ze een brief bezorgd, een paar dagen voor de borrel, hierin staat vermeld dat we als nieuwe ouders niet weten hoe het is om een kind op te voeden en ze is van mening dat we geen goede ouders zijn. We moeten haar tips/regels gaan opvolgen hoe we om moeten gaan met de baby, en anders wil ze niet meer oppassen.. De brief bevatte regeltjes, een dagschema zoals zij dat voor ogen had en welke hapjes we wel en niet mogen geven... 

Ik was zo boos, ik heb de brief verscheurd en weggegooid en heb een goede vriendin om raad gevraagd. Wederom was ik zo in tranen, de tweede trap op mijn ziel van haar, terwijl je als nieuwe moeder niet zo stevig in je schoenen staat..

De baby is uiteindelijk gewoon mee gegaan naar de afscheidsborrel, mijn tantes wilden ook maar al te graag een oogje in het zeil houden en het was tenslotte maar voor even. 

Maar die schoonmoeder, ik weet niet wat ik met haar aan moet.. 

Feestje nummer 2 wat er aan komt, is onze bruiloft. Ik ben ten huwelijk gevraagd toen ik 6 weken zwanger was, we hadden verwacht dat als de baby 6 maanden oud zou zijn, we alles wel op de rit zouden hebben.. 
Of ik dat ga halen weet ik niet, ondertussen werk ik nog hard om te gaan met mijn PTSS. 

Oja,die brief: 
Die had ik uit de prullenbak gevist en met plakband aan elkaar vast geplakt. 
Waarom? Om hem later nog een terug te kunnen lezen, om te kijken of de woorden toen nog hetzelfde overkwamen. Het antwoord hierop is/was helaas: Ja, de toon bleef hetzelfde. Zouden we haar regels niet opvolgen, dan wilde ze niet oppassen en dat zou ze verschrikkelijk vinden.. Er stond zelf een sneer in naar de gastouder en naar mijn moeder.. (De baby gaat een dag in de week naar mijn moeder... )

We hebben de brief nog met haar besproken, ze vind dat we het niet goed doen, we moeten dit, we moeten dat, zij had al twee baby's opgevoed dus ze weet het beter als wij...   Het zorgde voor een nog grotere kloof tussen mijn schoonmoeder en mij.. Het vertrouwen in haar is weg..