3 jaar geleden
Het ouderhart is sterker dan elke professional
Daar lag ze, op mijn schoot. Ik voelde zoveel onzekerheid en angst. Ze was futloos, sliep alleen maar, dronk bijna niet en bleef afvallen. Wij ouders maakte ons te druk. Dit was normaal volgens de artsen. Maar ons gevoel was dat het niet goed ging.
Ik kijk door het fotoalbum heen van onze Milou. Om even mee te beginnen; ze is nu een hartstikke fijne goed groeiende peuter puber. Maar zie ik deze foto, gaat mijn gevoel terug naar toen. Angst en onzekerheid. Een brok in mijn keel. Het is zo bizar dat dit nog zoveel in mij losmaakt. Wij voelden ons niet gehoord.
Wij waren de dag dat deze foto gemaakt was, ontslagen van de afdeling neonatologie. Wat enigszins een grote opluchting was. Los van de snoertjes. Ik huilde er om, vanaf nu gauw opbouwen en naar huis. Maar uur na uur werd ik steeds meer onzeker of wij niet langer daar hadden moeten blijven. De sonde was eruit en nu moest zij zelf drinken. Bij mij en bijvoeden met gekolfde melk en flesvoeding als aanvulling. Ze viel eigenlijk alleen maar in slaap. Werd niet wakker van de luier. Had de kracht simpelweg niet om te drinken of te huilen.
Uur na uur maakte ik mij drukker en toen mijn lieve partner zich ook druk ging maken en ik zijn paniek ook zag toen hij naar haar keek, ging het bij mij nog een slag erger. Wij hadden meerdere malen op de bel gedrukt en wilde dat er met spoed een kinderarts kwam kijken. Na een uur nog geen arts belde ik in paniek de verloskundige dat wij ons niet gehoord voelde. Achteraf denk ik.. wat hadden zij kunnen doen. Maar zij zei als je echt denkt dat er nood aan de man is zou ik zelf op zoek gaan naar een arts in het ziekenhuis.
Ik ging op zoek en vond gelukkig een lieve verpleegster die ons in de eerste dagen hielp met Milou. Zij was de eerste die dag die zag wat wij bedoelde. Zij had namelijk Milou gezien in de eerste dagen en het viel haar direct op dat alle pit eruit was. Zij maakte er werk van en regelde een kinderarts.
Wij kleedde Milou uit en legde haar huid op huid tegen mij aan. Mijn warmte tegen haar lichaampje aan. En daar lag ze. Al uren in slaap.
De kinderarts kwam en zei de woorden 'maakt u zich niet druk, ze is nog wat suffig van het geel zien' Milou had die dagen ervoor onder een lamp gelegen. Wederom iemand die zei dat het normaal is. Wij eisten dat wij ten allen tijden kunnen bellen als er iets zou zijn die nacht. Ik weet nog dat ik in tranen uit bartse en zei 'kijk nou toch goed, er zit geen energie meer in'. Maar er zijn meer kinderen die hulp nodig hebben was haar antwoord en wij hoefde ons nog niet druk te maken.
Die nacht heb ik weinig geslapen en waakte ik over Milou. Vroeg werden wij wakker en wilde zij Milou wegen. Dit verbaasde ons.. Zou het dan toch besproken zijn, ons vele aandringen. Ze gingen weg na het wegen zonder iets te zeggen. Enkel dat ze weer was afgevallen.. Nog geen half uur later stond onze kamer vol met witte jassen en ik stond op stand adrenaline. Het is noodzakelijk om nu in te grijpen aangezien Milou de kritieke fase had bereikt en 16% was afgevallen. Er bleven nog twee artsen achter om onze zorgen te bespreken. Ik hield mij heel sterk maar keek star naar de maxi cosi en er spookte door mijn hoofd dat we deze leeg mee zouden nemen naar huis. Ik was bang. En al gauw dacht ik, gauw die sonde erin en nu echt stappen vooruit maken. We gaan met zijn drieën naar huis.
Zo ging het elke dag beter en kwam Milou weer langzaam ter aarde. Dat gevoel dat we haar door onze handen heen voelde glippen is onbeschrijflijk. De angst en paniek maakte na een paar dagen plaats voor hoop en opluchting. We gaan echt met zijn drieën naar huis.
