1 jaar geleden
Ik kon 't niet tegenhouden: het overviel me ineens
Ik keek naar mijn vriendin en barstte in tranen uit
Hiep hiep hoera. We hebben er een lief klein vriendinnetje erbij. Een vriendin van mij is bevallen! Met 36 weken is haar kleintje gehaald. Ze had een infectie gekregen nadat haar vliezen waren gebroken.
Door onze geschiedenis met de vroeggeboorte bij 30 weken van ons eigen zoontje, ervaring op de nicu afdeling voor wel 7.5 weken, wist ik dat haar dochtertje ook door deze infectie en geboren bij 36 weken terecht zou komen op de medium care bij neonatologie.
Dit gun je niemand. Na de geboorte wil je gewoon zsm naar huis met je gezin. En toch loopt dit vaak anders dan verwacht.
Ik wilde er voor haar zijn. Ik wist tenslotte wat ze moest doorstaan.
Zonder er ook maar zelf stil bij te staan vroeg ik of ik haar mocht komen bewonderen. En dit mocht.
Van te voren dacht ik nergens over na.
Ik ging gewoon.
Naar de neonatologie afdeling, op naar de medium care.
Wat mijn zoontje zijn langste huisje was na zijn geboorte.
Ik liep naar binnen, sieraden af, handtas en jas in een kluisje. Handen tot aan de ellebogen desinfecteren en mondkapje op.
Sterk liep ik met haar naar haar prachtig meisje.
Het eerste wat ik deed, was achterom kijken. Naar de hoek. Naar het plekje waar wij zo lang hebben gezeten en onze dagen hadden afgeteld.
Haar dochtertje zag er prachtig uit, perfect gewoon. Geen maagsonde meer, geen infuusjes meer, geen akelige snoeren en kabels. Geen apparaat wat de hele tijd afging met toeters en bellen.
Ik hoor een alarm. Een rode. Continu en een luide. Een bradycardie.
Ik kijk om. Daar lag een babytje net zoals onze Díaz toen. Maagsonde, infuusjes, kabels en snoeren om zich heen. En dan dat apparaat. Die monitor. Rood… hartslag omlaag..
En ineens, het overviel me.
Ik kijk naar mijn vriendin en ik barst in tranen uit.
“Sorry” zei ik direct.
“Ik had niet verwacht dat dit zóveel met mij zo doen” zei ik erachteraan.
Ze stelde me gerust en vertelde me dat het oke was. Dat het mag en volkomen logisch is.
Ik heb het die dag nog even heel zwaar gehad.
Maar toch ben ik ook weer enorm trots op mezelf.
Na 3,5 jaar eens terug te zijn geweest naar een traumatische ervaring wat ik wellicht nog niet helemaal verwerkt heb.
En dat is niet erg. Dat mag ook.
