Laat je ook eens geruststellen

Internet is een zegen en een vloek tegelijk. Vóór mijn zwangerschap had ik bedacht dat ik me nooit gek zou laten maken; nuchter als ik ben, moest dat toch niet al te ingewikkeld zijn? 

En zo zat ik, toen ik nog niet eens op het punt van testen was aanbeland, al eindeloos te googelen op vroege zwangerschapssymptomen. Zou het?! Zou het?!

Nou, het zou. En het zou meteen. Maar daarmee kwam ook meteen een eind aan het laatste beetje van mijn nuchterheid. Oeps, een krampje. Ik voel me eigenlijk veel te normaal. Oh jee, mijn borsten doen geen pijn meer. Och gut, die voor-de-grap-test met negen weken is ineens heel vaag (dikke tip: hook effect); oh jeetje, volgens mij wordt hij veel te groot. Ik heb het gevoel dat hij iets ernstigs mankeert. En elke keer gaf Google, en alle moeder-fora, aan mij meedogenloos het antwoord: Als je voelt dat het mis is, is het mis! Je gevoel liegt niet!

Maar tja, mijn gevoel zei altijd: het is mis.

En toch, oh, dan toch: kwam de lieve baby ter wereld, gezond en wel. Maar ja, een baby is een baby. En baby’s spugen, en ze huilen. En ze komen in het begin aan als gekken, en dan ook weleens wat minder. En ze hikken en proesten bij momenten als ze liggen. En er zijn veel dagen dat ze heel veel huilen en bijna niet slapen, maar ook dagen dat ze dan ineens bijna alleen maar slapen. En er zijn momenten dat ze niet willen drinken. Ze pakken niet altijd zonder slag of stoot de fles. 

En och, internet zegt dan altijd: luister naar je moedergevoel! Als je voelt dat het mis is is het mis! Zet dóór als ze je proberen af te schepen! Laat je niet gerust stellen. Luister naar mijn enge verhaal!

Maar mijn moedergevoel, bedwelmd door een totaal nieuw leven, een slaaptekort, afstand tekort en heel, héél veel hormonen, zei altijd: dit is mis, dit klopt niet! Dit gaat helemáál niet goed! 

Ik ben blij, heel heel blij, dat ik me toch bij momenten heb laten geruststellen. Door de nuchtere lactatiekundige, de lieve verpleegkundigen van het CB, en ja, ook de prelogopedist en de kinderarts van het ziekenhuis. Want die hebben er tenslotte voor geleerd. En bovenal: hebben geen hormonen, waarschijnlijk een prima nacht slaap achter de rug en een heerlijke professionele afstand. En hoewel de zorgen in het begin keer op keer weer terugkwamen, gaf het me altijd veel rust na veel teveel zoek- en denkwerk.

En terecht. De lieve baby waar ik me zoveel zorgen over maakte, groeide gewoon door. Hij is nu twee. Ik heb de basis van zijn gebruiksaanwijzing intussen ongeveer bij elkaar gevonden, en hij doet het prima. Nu geloof ik wel dat ik hem zo goed ken dat mijn moedergevoel veelzeggender is. Ik ben ondanks zwangerschap nummer 2 weer ongeveer mijn nuchtere zelf. Maar dan nog neemt bezorgdheid soms de licht-hypochondere overhand; want behalve dat niemand dat kleintje zo goed kent als ik, houdt niemand zoveel van hem als ik en is hij van niemand zo afhankelijk.

Lieve moeders, natuurlijk - soms zijn dingen mis. Vraag door, vraag uitleg, zeg alles wat je dwars zit, en als je denkt “nee, dit vertrouw ik niet”, zeg het dan. Maar leer ook van mijn fouten en geloof niét dat al je zorgen gegrond zijn. Neem dingen aan en laat je ook geruststellen - het is zó zonde om dat niet te doen!