Onze eerste ICSI poging

Eind juli was het zover. Onze eerste ICSI poging ging van start. Het spuiten van de hormonen ging me wonderwel soepel af. Tijdens de prikinstructie had ik de grootste moeite met het zetten van de oefenspuit maar uiteindelijk goed dat ik dit gedaan heb want thuis was ik over mijn angst heen en ging het zetten van de spuiten zonder twijfel. Bij het zetten van de allereerste spuit vroeg ik mijn partner of hij erbij wilde komen staan en hij stond vol verbazing te kijken hoe soepel het ging en hoe snel het gepiept was.

Op de 10e dag van mijn cyclus gingen we nietsvermoedend naar het ziekenhuis voor de eerste echo. We gingen samen maar ik moest helaas alleen naar binnen en mijn vriend wachtte in de auto. Ons was verteld dat er meestal twee of drie echo’s nodig zijn voordat de punctie kon worden ingepland. De schrik en verbazing was dan ook des te groter toen werd verteld dat er al acht eiblaasjes groot genoeg waren. De punctie werd dan ook direct ingepland voor twee dagen later. Ik was lichtelijk in shock. Zo snel hadden we dit echt niet verwacht. Dit bleek dan ook wel uit onze fantastische timing om een pup te kopen. We hadden gedacht dat we de pup in alle rust op konden halen, dat hij al even kon wennen en dan we dan de punctie zouden hebben. Uiteindelijk bleek dit alles op een dag te vallen. Op zondagochtend om 9u werden we in het ziekenhuis verwacht voor de punctie en s’middags om 13u gingen we onze puppy ophalen.

De ochtend van de punctie was ik al vroeg wakker en kon ik uiteraard niet meer slapen. Ik ben rond 5u opgestaan, heb op mijn gemakje gedoucht en om 6u heb ik samen met mijn partner nog een flinke ronde van 6km gewandeld. Alles om de tijd te doden. Ik was echt op van de zenuwen en had geen idee wat me te wachten stond (natuurlijk hebben ze dit wel uitgelegd maar toch). Ruim op tijd waren we in het ziekenhuis zodat mijn partner zijn aandeel kon inleveren en toen was het eindelijk zo ver. Het moment waar ik het meest tegenop zag van het hele traject, de punctie.Vooraf kreeg ik via een injectie pijnstilling en thuis had ik al twee paracetamols ingenomen. Mijn vriend mocht gelukkig bij de punctie aanwezig zijn. Tijdens de punctie heb ik me vooral gefocust op het scherm wat boven me hing. De naald die ze gebruiken voor de punctie hoefde ik niet te zien.De prikken door de vaginawand heen waren pijnlijk maar kort waardoor het goed te doen was. Hierna volgde het aanprikken van de eiblaasjes. Dit vond ik niet echt pijnlijk behalve bij de eiblaasjes die, achteraf gezien, niet groot genoeg waren. Een eiblaasje wat niet groot genoeg is heeft schijnbaar een stugge wand waar ze dus niet doorheen kwamen. Ze hebben deze meerdere keren geprobeerd aan te prikken wat erg pijnlijk was. Tijdens de gehele punctie heeft er ook continue iemand op mijn buik moeten duwen zodat de eierstokken goed in beeld bleven, dit was ook niet erg prettig.Al zuchtend en puffend heb ik de punctie doorstaan maar achteraf gezien valt het mee. Dit alles is in een tijdbestek van ongeveer 15 minuten gebeurd dus de pijn die ik heb ervaren was relatief kort.Na de punctie voelde ik vooral een beurs, zwaar en vol gevoel in mijn buik.

We konden weer naar huis. Thuis ben ik meteen op de bank gaan liggen met een warme kruik maar echt slapen lukte me niet. Zolang ik plat bleef liggen was de pijn goed te doen. Zodra ik opstond nam de pijn snel toe en naar het toilet gaan was ook pijnlijk. Blijven liggen dus. Uiteindelijk toch besloten onze puppy mee op te gaan halen. Gelukkig was dit op korte afstand van ons huis.Eenmaal thuis was het gedaan met de rust. Nouja, voor mijn partner dan. Hij heeft mij echt fantastisch ontzien en de eerste dagen alle zorg voor de pup op zich genomen inclusief de nachten.Wat hebben wij ons even verkeken op het opvoeden van een pup. Inmiddels twee maanden verder gaat het een stuk beter.

De spannende wachtweken waren aangebroken. De pup zorgde voor de nodige afleiding en al met al ging de tijd redelijk gestaag voorbij. Natuurlijk vroeg ik mij bij alles wat ik voelde af wat het kon betekenen maar het beheerste me niet. De testdag kwam steeds dichterbij maar helaas had ik vier dagen voor de testdag al lichtbruin bloedverlies. Sindsdien had ik er geen vertrouwen meer in. De dag erna direct en test gedaan en helaas negatief. Vier dagen later voor de zekerheid nog een keer getest maar zoals ik al dacht, ook negatief. Wat een teleurstelling.De echte klap had ik bij de eerste negatieve test al dus op de testdag zelf veranderde mijn gemoedstoestand niet echt. Wat ik ook niet wist is dat we een verplichte rustmaand hadden na de 1e poging, dit vanwege alle hormonen en de punctie. Nu gebeurde er dus niets. Dit vond ik extra lastig.

Echt uit deze dip ben ik nog niet gekomen maar inmiddels heb ik wel de nodige acties ondernomen om weer beter in mijn vel te gaan zitten.

Ondertussen zitten we in de aanloop naar onze 2e terugplaatsing maar hierover later meer!