Op weg naar de belangrijke MRI scan

De tweede dag van de koeltherapie was aangebroken. Wij moesten vandaag en morgen nog doorkomen met geduldig afwachten tot simpel gezegd de tijd verstreek. Zo simpel was het voor ons natuurlijk niet. Constante spanning daar zaten we in. Meylin deed het gelukkig goed en op de hersenregistratie waren tot nu toe geen zorgwekkende pieken gezien. Ze had wat ondersteuning nodig dmv een neusbrilletje maar buiten dat om bleef ze gelukkig nu wel rustig slapen op de opgehoogde slaapmedicatie. Het was voor mij de 2e ochtend na de bevalling. Die nacht had ik amper een oog dicht gedaan en de vermoeidheid en de stress begon mij op te breken. Ik was kapot. Zowel geestelijk als lichamelijk. Ik was dankbaar dat wij in het kraamhotel konden verblijven maar tegelijkertijd was dat ontzettend confronterend om anderen te zien die daar met hun pasgeboren baby’s aan het genieten waren van hun kraamweek. Ik had geen kraamweek. Ik had mijn dagelijkse controles gehad en daarna konden wij weer naar onze kleine meid toe. Vandaag was haar papa aan de beurt om met haar te buidelen. Dit was voor hem een heel bijzonder moment. Hij was gebroken maar hield zich sterk voor mij. Hij was degene die haar echt op haar slechts had gezien. Hij ging met haar mee na haar geboorte en heeft een uur lang moeten toezien dat ze niet ademde en niet bewoog. Super trots, blij en dankbaar was ik toen hij eindelijk zijn kleine meisje bij zich kon houden. Ook al was het niet hoe het hoorde, het was nu een extra speciaal moment. Een moment van ons samen. De rest van de dag verliep rustig en ook Meylin kwam deze dag goed en rustig door. 

Het was bijna zondag. Zondag 3 maart om 18:00 uur zou de koeltherapie stoppen. Meylin zou vanaf dat moment heel langzaam worden opgewarmd met 0,3 graden per half uur. De zondagochtend was hetzelfde als de vorige 2 ochtenden. We kregen ons ontbijt in het kraamhotel, de bedden werden verschoond, de kamer schoongemaakt en ik kreeg weer mijn dagelijkse controles. Gespannen waren we voor deze dag. Want hoe ging Meylin het vanavond doen. Zou ze goed reageren op het langzaam opwarmen van haar lichaam of niet? Ook bij het opwarmen van een lichaam komen weer scenario’s in beeld. Onze zoon was weer bij oma zodat wij onze volle aandacht op onze dochter konden hebben. Wij wilden er zo veel mogelijk bij zijn tijdens het opwarmings proces. Het fijne van de IC was dat wij als ouders overal bij aanwezig mochten zijn, dag en nacht. Wij hadden die zondagavond wat gegeten en waren begin van de avond bij Meylin. Zij merkte zelf niks van het opwarmen want zij zou ook nu nog in slaap gehouden worden. Dat bleef ze totdat ze helemaal weer opgewarmd was en daarbij ook comfortabel was. Het opwarmen zou tot 01:00 uur snachts duren dan zou haar lichaam weer op normale temperatuur zijn. Grotendeel van de avond bleven wij bij haar en ook tot in de nacht tot ze de normale lichaamstemperatuur had bereikt. Ze kwam er gelukkig zonder complicaties doorheen. Het zou een spannende nacht worden want hoe zouden haar hersenen gaan reageren op alle prikkels. Wij probeerden te gaan slapen want de volgende dag zou een spannende dag worden dan zou ze haar MRI scan krijgen. Ik was zo ontzetten moe dat ik als een blok in slaap viel en gelukkig wat slaap heb kunnen pakken. Dit hadden ik en mijn lichaam hard nodig want morgen stond ons weer een hoop te wachten…