Bevallen met 30 weken

Heb even getwijfeld of ik hier mijn verhaal zou doen maar misschien kan ik er andere ouders ook mee helpen. Heb gemerkt voor mezelf dat er maar weinig informatie is over hoe ouders het ervaren met een prematuur kindje. Je leest overal verhalen over hoe het met de kindjes gaat die te vroeg geboren zijn maar bijna nergens over hoe ouders dit ervaren. Dus hopelijk kan ik hiermee andere ouders ook helpen.

Maar eerst ons verhaal…

In de nacht van 18 op 19 april begint het bij mij te rommelen. Ik ben op dat moment 29+5 zwanger. Eerder die week ben ik al een stuk van mijn slijmprop verloren en heb ik al wel wat meer last van harde buiken. Die harde buiken dacht ik dat het kwam omdat ik teveel deed en door het tillen van mijn zoontje van 18 maanden, als ik ‘s avonds mijn rust nam verdween dit altijd wel weer tot die donderdag 18 april. Had die dag ook weer last van harde buiken maar deze keer trok het ook meer door naar me rug. Ben ‘s avonds even lekker warm gaan douchen en toen leek het allemaal wat rustiger te worden totdat ik ‘s nachts wakker werd van pijn in me rug. Ik herkende het zeurende gevoel van mijn rugweeën van mijn zoontje en besloot op een gegeven moment deze toch even te timen. Ze kwamen toch wat meer regelmatig en vertrouwde het niet. Heb toen de verloskundige gebeld en met de achtergrond van het verliezen van mijn slijmprop en de harde buiken is zij toch even langs gekomen. Na wat controles en even voelen heeft ze besloten dat we toch even naar het ziekenhuis gaan. Even schakelen wel aangezien mijn man voor z’n werk in het buitenland was en ik alleen met mijn zoontje thuis was.

Lang leve oma die altijd voor ons klaar staat en gelukkig ook heel dichtbij woont, die mijn zoontje kan komen ophalen.

Daar ging ik dan om 2.30 uur richting het ziekenhuis. Daar aangekomen werden er gelijk controles gedaan, bloeddruk gemeten, urine ingeleverd en aan de CTG. De CTG laat lichte activiteit zien maar de baby is ook erg druk in de buik dus twijfelen of het echt weeën zijn. De arts wil voor de zekerheid een binnenwaartse echo maken om te zien of de baarmoedermond verstreken en vraagt of de zuster het apparaat haalt zodat ze deze echo’s gelijk kunnen opslaan in het dossier. Van tevoren wil ze ook even zelf voelen. Bij het moment van voelen zegt ze gelijk tegen de zuster dat ze het apparaat niet hoeft te halen want ze voelt het al, 3-4 cm ontsluiting. Gelijk wordt er gestart met weeënremmers en longrijping want ja als ik met zulke minimale weeën en nog zelf naar het ziekenhuis kunnen rijden toch al zoveel cm ontsluiting hebben zou wel eens kunnen betekenen dat ik binnen een paar uur ga bevallen.

Gelukkig doen de weeënremmers hun werk en wordt het allemaal rustig dus wordt ik verplaatst van de triage naar een kamer. Hier probeer ik mijn man te bereiken om te vertellen wat er aan de hand is maar het is 4.30 uur en hij slaapt nog. Mijn man zet z’n telefoon altijd in vliegtuigmodus als die gaat slapen maar dat zal die nu nooit meer doen denk. Ik stuur hem een berichtje of tie mij meteen wil bellen als hij wakker is, gelukkig is hij altijd vroeg wakker voor z’n werk dus een uur later belt hij terug. Beetje geschrokken natuurlijk gaat hij alles regelen om zo snel mogelijk naar huis te komen. Gelukkig blijft het bij mij nog rustig en gaan we hopen dat de kleine voorlopig nog even blijft zitten!