Bevallingsverhaal van mijn eerste kindje

Saartje (2014)

Na 41.2 weken komt de bevalling eindelijk op gang. s ’Morgens word ik wakker met een weeïg gevoel in mijn lijf. Ik vraag mijn zus of dit soms voorweeën zijn, omdat ze zacht van aard zijn en niet pijnlijk. Ze schiet in de lach en vertelt dat ik geen voorweeën meer krijg met 41 weken! Weet ik veel, ik hoorde iedereen over voorweeën.. Ik stuur mijn man naar werk, want dit is zo prima uit te houden en stel de verloskundige op de hoogte dat de bevalling is begonnen. Ze komt later op de ochtend checken hoe het met me gaat, maar lijkt aan me te zien dat het nog wel even kan duren. Juist omdat ik de weeën goed weg kan puffen en deze niet zo pijnlijk lijken. Ik vertel haar ook dat ik deze morgen nog van alles kon doen, beetje stofzuigen, laatste rommeltjes opruimen, want stel je voor dat het vandaag wel gaat gebeuren. Ik vraag wel even of de hond door mijn broer uitgelaten kan worden. Maar de verloskundige wil toch even de ontsluiting beoordelen, dus word ik verzocht op bed te gaan liggen en mijn benen wijd te doen. Als ik hieraan terug denk, komt er een gevoel van afschuw naar boven. Man, wat vind ik dat vervelend om met mijn benen wijd te moeten en iemand dan even daar beneden gaat zitten wroeten/ voelen. Maar goed, wat moet dat moet! Ze kijkt me met verbazing aan en zegt; ‘Je hebt al 6 cm meid!’ Nou als dit het is waar ik doorheen moet, dan komt het wel goed dacht ik nog. De verloskundige probeert me nog over te halen om thuis te bevallen, omdat ze ziet dat ik de weeën heel goed op kan vangen en ze geen complicaties verwacht. Maar het is mijn eerste kindje en het geeft mij een veiliger gevoel wanneer er hulp kan worden geboden aan mijn kind, mocht dit nodig zijn. Dus ik app mijn man dat hij snel thuis moet komen, hij werkt vijf minuten vanaf huis, dus is er ook snel. Het is inmiddels een uur of twee en zowel mijn man als de verloskundige hebben nog niet gegeten, dus ik bied ze een broodje aan. Ik zie de verloskundige nog naar me kijken, of ze dat wel van mij kan verwachten, maar ik geef haar de bevestiging dat het kan. In de auto worden de weeën wel wat heviger. Voor het geval dat, is er een matje onder mijn billen geplaatst, voor als mijn vliezen in de auto zouden breken. Al lopend naar de verloskamers zijn de weeën heftig en neem ik af en toe een pauze, om de weeën op te vangen, tussen de patiënten en bezoekers van het ziekenhuis door. Als ik word onderzocht in de verloskamer blijk ik nog steeds 6 cm ontsluiting te hebben en wordt besloten mijn vliezen te breken. Wat is dat een raar gevoel, alsof je leegloopt, klopt namelijk ook! 😉 De weeën worden direct nog heftiger. Onder de douche, zowel staand als op een douchestoel kan ik de weeën goed opvangen. Het warme water op mijn buik, maken de pijn iets minder. Op een gegeven moment word ik misselijk, en aldus de verloskundige wijst dit op zo’n 8 cm ontsluiting. Ja oké, zal wel, maar wanneer is dit afgelopen? Even later lijkt mijn lichaam persbewegingen te maken, aldus de verloskundige. Mijn lichaam drukt zich naar beneden en ik lijk mijn adem in te houden en grom een beetje mee. Ik word afgedroogd en neem liggend plaats op het bed om te gaan persen. Ik heb dit overigens nog nooit gedaan en weet eigenlijk niet hoe ik moet persen, welke kant überhaupt op? Na een uur persen raak ik moe, van de zij op de rug en weer terug en het schiet niet op. Ook word ik onzeker, want hoe lang gaat dit nog duren en gaat het überhaupt gebeuren. Er word gesproken over hulp d.m.v. een verlostang en dat zie ik niet zitten. De vreselijke verhalen die ik hierover gehoord hebben, maken dat ik alles op alles zet en mijn laatste krachten gebruik om dit kindje eruit te persen. Rond een uur of zes word ze dan ook geboren. Mijn meisje, met een dikke 7 pond en wat is ze mooi! Een gevoel van overweldiging, dit meisje is nu van ons en wij mogen daarvoor zorgen.

Ik dacht ook echt dat het hiermee klaar zou zijn totdat ik werd gevraagd om weer te persen voor de placenta. Ik dacht eindelijk alles te hebben gehad… Maar goed, ook dat kwam vrij snel. En ook daarmee was ik nog niet klaar. Ik moest worden gehecht, zowel aan de buitenkant van mijn vagina zat een scheurtje en aan de binnenkant van wat dunner vlies. De verloskundige maakte gebruik van zogenaamde verdovingsspray. Ik zal je meteen zeggen, maak hier aub geen gebruik van, maar vraag om betere verdoving, want ik heb namelijk iedere naaldsteek gevoeld die door mijn huid werd geprikt!

Maar goed, we hadden een mooi gezond kindje op de wereld gezet. Alles ging goed en diezelfde avond mochten we het ziekenhuis verlaten. Ik kan me nog goed het beeld herinneren, in de auto, achteruitkijkend naar een maxi cosi met ons kindje, wat een bijzonder gevoel!