De bevalling: snel, pijnlijk en hilariteit

Mijn hele zwangerschap ging relatief soepel. Elke echo verliep zoals gehoopt, ze groeide goed, hartje klopte altijd goed, ze lag altijd perfect zodat wij haar altijd heerlijk konden bewonderen. 

Het enige was dat ik de hele zwangerschap maagzuur had, vermoeid was en in m’n laatste trimester enorme pijn in mn ribben had, omdat ze zo hoog lag. 

Op 27 december 2021 was ik 40 weken, 5 dagen zwanger. Ik was er wel klaar mee, dus liet ik me strippen bij de verloskundige. Dit deed geen pijn, maar voelde heel gek en onnatuurlijk. Ik bleek al wel 2 cm ontsluiting te hebben, dus het kon hoe dan ook nooit lang meer duren. 

Die avond voelde ik wat rommelen, maar echt pijn was het niet. Maar het kwam en ging weer. “Zou dit het begin van weeën zijn?” Dacht ik nog. Maar het was zo licht, dat ik echt begon te twijfelen. 

Ik appte nog even met m’n schoonzus die zelf net bevallen was van de derde en legde uit wat ik voelde. Zij zei dat het oefen weeën konden zijn, maar ook echt prima beginnende echte weeën konden zijn. Ze raadde aan te proberen te slapen, omdat de bevalling zwaar genoeg is en ik zo veel mogelijk slaap moest proberen te pakken. Dus zo gezegd zo gedaan, ik dook m’n bed in.

Die nacht rond 05:00 werd ik wakker en ik voelde helemaal niks meer van het rommelen, dus ging er maar van uit dat het niks geweest was en draaide me weer om. Tot ik om 08:00 wakker werd van hele erge pijn. Dit moest 100% een wee zijn. 

M’n man was al beneden, dus ik strompelde mn bed uit, gooide mezelf onder de douche en deed makkelijke kleren aan. Ondertussen waren de weeën flink hun werk aan het doen. 

Ik strompelde naar beneden en lichtte m’n man in. Die stelde voor heel even de weeën te timen en daarna de verloskundige te bellen. 

Uiteindelijk kwam de verloskundige rond 10:00 langs om te kijken hoeveel cm ik had en ik bleek al op ruim 5 cm te zitten. Als ik de ruggeprik wilde moesten we meteen naar het ziekenhuis. In de tussentijd waren de weeën erg pijnlijk en kon ik al amper lopen. Ik gaf nog wat over en klauterde de auto in onderweg naar het ziekenhuis. 

Eenmaal in de kamer trok ik meteen m’n kleding uit (wat een bevrijding!!) en was ik alle schaamte al meteen voorbij. Ik had alleen nog m’n sport beha en een onderbroek aan. M’n man had in de tussentijd mn moeder gebeld en die was onderweg. Voor m’n gevoel was ze er binnen 10 minuten, wat niet kon, want ze kwam van een andere stad, en moest eerst nog naar huis van haar werk om vervolgens door m’n vader gebracht te worden naar het ziekenhuis. Hier was ik dus al besef van tijd kwijt. 

De anesthesist kwam om de ruggeprik te zetten, dat ging ook super soepel en snel. En wat een heerlijkheid, even niet die pijn van de weeën. Die vond ik toch echt wel heel heftig. Bij elke wee klampte ik me helemaal vast aan de zijkant van het bed en met alle kracht trok ik er aan. Halve bed gesloopt voor m’n gevoel, ach ja. Ik moest nog wat overgeven, maar op het moment dat de ruggeprik erin zat kon ik weer even op adem komen. Heerlijk. 

Toen kwam er een man binnen die moest checken of de ruggeprik werkte (ofzo), hij was denk ik nieuw, want hij had een bevroren bekertje die over mn benen en mn rug en buik werd geleid en ik moest dan zeggen waar ik de kou voelde en waar minder. Maar ik voelde het overal even veel, terwijl wel de pijn minder was. Dus de prik werkte, alleen de kou voelde ik nog overal, waardoor hij bijna boos werd dat ik dat zei, schijnbaar hoort dat niet. Hij belde rond en raakte in paniek. Wij moesten er wel om lachen. Wat maakt het nou uit, het werkt, de pijn is minder, wat boeit mij dat bekertje nou weer. 

M’n moeder vroeg of ze alsjeblieft even wilden kijken hoe ver ik was, dat hadden ze namelijk nog helemaal niet gedaan sinds ik in het ziekenhuis was. De ruggeprik zat er net een uurtje in, maar ik was 10 cm. Buiten verwachting om (ze rekenen meestal 1 cm per uur gemiddeld, al is het bij iedereen anders natuurlijk). En ik lag er pas net een uurtje.

Uiteindelijk kwam de vrouw die mij ging begeleiden (helaas weet ik haar naam niet meer, omdat ik te veel bezig was met de pijn), en ik mocht persen. Dat was echt het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. M’n moeder en man moesten me helpen met omhoog komen. Ik heb een paar keer geschreeuwd dat ik het niet kon, maar die lieve vrouw heeft me er echt doorheen geholpen. Ze was zo lief en moedigde me aan. 

Ik schijn nog stomme, gênante dingen gezegd te hebben zoals toen de verloskundige zei dat ze haartjes voelde “welke kleur haar heeft ze?” Kan me er niks van herinneren 

Ze bleek uiteindelijk ook in het vruchtwater gepoept te hebben. En helaas kwam ze er halverwege achter dat de navelstreng heel strak om het nekje van onze dochter zat, waardoor ze hem door moest knippen, terwijl ze nog in me zat. Toen ze eruit was was ze helemaal blauw, werd op me gelegd en meteen weer weggehaald. De hele kamer stond ineens vol met artsen en onze dochter werd meegenomen naar een zijkamertje. 

Ik zei nog tegen m’n man dat hij meteen mee moest gaan, m’n moeder bleef bij mij alleen achter. Ik vroeg nog een paar keer waar ze was. 

Dit heb ik van m’n man achteraf gehoord, want ik was er niet bij. 

Ze namen haar dus mee naar een zijkamertje en moesten haar zuurstof checken, die niet goed was. Dan word ze aan een soort kraantje gelegd waardoor ze zuurstof toegediend krijgt. Toen uiteindelijk werd gelukkig haar saturatie weer goed, bleek ze nooit goed aangesloten te zitten. Oftewel mevrouw had haar eigen zuurstof weer op pijl gekregen. Onze sterke meid. Ze huilde meteen keihard en werd weer naar mij gebracht. Voor m’n gevoel duurde het ruim een half uur, maar m’n man zei dat het maar 5 minuten duurde. 

Alles bleek gelukkig goed en ze werd gewogen en gemeten (3485 gr en 52 cm, lange dame). Geboren op 28-12-2021 14:46. Maar omdat ze in het vruchtwater gepoept had moesten we blijven tot 23:00 (8 uur na bevalling ter observatie). En omdat het te laat was voor de Kraamzorg bleven we een nachtje. We werden echt heel vriendelijk verwelkomd en de volgende ochtend kregen we een heerlijk ontbijtje en konden we lekker naar huis.  

Eenmaal thuis zaten allebei m’n ouders ons al op te wachten en hadden het huis versierd. We hebben uitgebreid geknuffeld en toen zijn ze op tijd weer gegaan, voor de Kraamzorg ons kwam helpen.