De bevalling was gedaan voor ik besefte dat het begonnen was.

Moeder worden, iets waar je je negen maanden op denkt voor te bereiden maar in feite is dat slechts schijn want zeg nu zelf als je nooit bevallen bent, kun je toch ook nog niet weten hoe dat in zijn werking zal gaan?

We bereiden ons eigenlijk altijd voor op een lange bevalling, niet waar? Mensen vertellen je dat je tijd hebt en je niet te snel richting ziekenhuis moet gaan omdat er anders een kans is dat je terug wordt gestuurd. De laatste maanden was dat dus het scenario dat ik voor ogen hield.

Mijn zoontje besloot te komen toen hij op de kop 40 weken in mijn buik vertoefde. Die dag had ik nog een controle achter de rug. Het halfuurtje aan de monitor was rustig. Naast harde buiken, waar ik al vrij lang last van had, was er niets ongewoons op te merken. Bij het controleren lag hij ook weer laag, dat deed hij al sinds 28 weken dus ik had geen verwachtingen toen de gynaecoloog zei dat het misschien wel eens voor vandaag of morgen was. De dag verliep verder rustig, tot er plots iets leek te knappen rond zes uur. Ik verloor geen vruchtwater maar voelde me wel het veiligste boven de toilet, alsof er wat uit moest. Ik wist enkel niet exact wat. Hierna wilde ik even bekomen op bed, want het was wel heftig. Toen ik me net had neergelegd, was het gelijk weer tijd om me terug naar de toilet te begeven. Alsof daarboven hangen het veiligste was. Mijn vriend wist hoe laat het was, maar volgens mij kon het nog niet serieus zijn hoor. Het was net begonnen, ik kon toch nog niet naar het ziekenhuis trekken? Ze zouden ons vast terugsturen.Het zweet stond al gauw op mijn voorhoofd waardoor ik toch toegaf aan mijn vriend. Rond zeven uur arriveerden we aan de spoedingang. Daar aangekomen, werd ik in een rolstoel gezet. Wandelen tot het verloskwartier was geen optie.

Ik werd aan de monitor gelegd waar ze ondervonden dat de baby moeite had bij iedere pijnscheut. Zijn hartslag daalde dan fors. Er werd gekeken of er al opening was. Dit bleek al 6 centimeter te zijn. Het ging snel, de verloskundige vroeg of ik aan pijnbestrijding gedacht had, moest dat het geval zijn dan zouden we snel moeten schakelen. Ik vertelde haar dat ik wel epidurale wilde, het deed namelijk wel wat pijn. Ze vertelde me dat het wel heel snel aan het gaan was, dus dat het misschien niets ging uithalen. Ik vroeg haar toch om het te proberen. Helaas waren de pogingen om een infuus te prikken tevergeefs en moest ik nog geen vijf minuten later de klus klaren zonder pijnbestrijding. Het was even pittig en ik had schrik dat ik het niet kon. Ik beet serieus op mijn tanden hoor... Om kwart voor acht werd ons zoontje op mijn borst gelegd. De gynaecoloog was net op tijd om hem op te vangen, zich omkleden had er wel niet ingezeten. Blijkbaar durft men bij zo een (redelijk) korte maar krachtige bevalling wel eens spreken over een stortbevalling.

Voor vele een droombevalling en je zult me niet horen klagen. Maar ik moet wel toegeven dat het pittig was. Op iets minder dan twee uur was ik plots mama, mijn zwangerschap zat er in één keer op. Al had ik lichamelijk niet zo geleden, mentaal hakte het er toch wel even in.

Mijn eerste weken als moeder waren simpel gezegd niet te vergelijken met het idee dat ik had over hoe het ging zijn. Nee, ze waren intens. Ik moest ontzettend bekomen van mijn bevalling, deze was gedaan voor ik besefte dat het begonnen was. Daarnaast was ik, net zoals iedere kersverse ouder, mijn baby aan het leren kennen. Ik vond dat serieus zoeken, terwijl ik persoonlijk vind dat andere (nieuwe) mama’s daar steeds vlotjes in lijken te rollen. Ze springen op hun roze wolk alsof het niets is en hebben precies nooit wat anders gedaan. Ik weet nu dat dat slechts schijn is, zeker na gesprekken met andere moeders. Die eerste weken zitten vol zoeken en ontdekken, vol onzekerheid en twijfels maar zeker ook vol geluk en verwondering. 

___

Met deze blog wil ik geen andere moeders tegen de schenen schoppen. Iedere bevalling is anders, net zoals zwangerschappen dat zijn. Ik wil gewoon laten weten dat een snelle bevalling niet perse een droombevalling (dat dacht mijn omgeving er namelijk van) is en je hier toch ook wel even van onder de voet kunt én mag zijn. Je mag voelen wat je voelt.

Liefs!