De dag van de inleiding..

Donderdag 29 februari 2024 dit werd de geboortedag van onze dochter. De dag die we om meerdere redenen nooit meer zullen vergeten. Deze bijzondere datum hebben we uiteindelijk voor gekozen omdat ik graag onder supervisie van mijn vaste gynaecoloog wilde bevallen. In de afgelopen maanden hadden wij een band opgebouwd met haar en ook alle ellende en onzekerheden na mijn vorige traumatische bevalling voelde dit veilig en vertrouwd omdat zij wist hoever we het zouden laten gaan mochten er weer dingen fout gaan. Om 7.30 uur moesten wij ons melden op de daycare. Hier zou eerst gekeken worden op welke manier we de bevalling konden gaan inleiden. De mislukte strippoging die had mij wel een ruime 3cm opgeleverd dus we konden gaan voor vliezen breken icm opwekkers. De verloskundige zei nog omdat mijn baarmoedermond nog niet kort genoeg was ik er waarschijnlijk wel wat langer over zou doen. Prima zei ik, ik lig hier toch we zien het wel hoe het loopt. Ik wilde liever geen tabletjes om de baarmoedermond nog verder te laten rijpen. De gynaecoloog vond het goed en om 9.30 uur werden mijn vliezen gebroken. Helaas weer net zoals bij mijn zoontje zat er meconium in het vruchtwater. Ik had van te voren al een pijnstillingsverzoek gedaan omdat ik bij mijn zoontje een lange en hele moeilijke bevalling heb gehad en wij van te voren hadden afgesproken dat ik zo ontspannen mogelijk moest zijn. Ik had geluk en kon gelijk na het breken van mijn vliezen naar de o.k. voor mijn ruggenprik. Onderweg naar de o.k. kreeg ik al best heftige weeen en op dat moment dacht ik nog die zijn vrij heftig voor het begin. Na even te moeten wachten was ik aan de beurt en al snel had ik de ruggenprik erin zitten. De ruggenprik werd ingesteld maar ik bleef de weeen maar erdoorheen voelen. We zouden boven op de kamer nog even naar de instellingen kijken en daar zou ik een extra shot krijgen. Terwijl ik stond te wachten in de o.k. totdat ik werd opgehaald werden de weeen steeds heftiger en dacht ik maar dit kan toch helemaal niet zo snel gaan allemaal…eenmaal boven gaf ik aan dat ze er toch best heftig doorheen kwamen en ik ook vrij heftige persdrang voelde. De verloskundige werd gebeld en die kwam kijken. Toen ze mij controleerde en de ontsluiting ging voelen maakte ze er nog een grapje van of ik dit keer weer van plan was er 18 uur over te gaan doen. Nee liever niet zei ik. Dat denk ik ook niet zei de verloskundige want je hebt 9 cm ontsluiting. Alles werd gelijk klaar gemaakt want het was wel duidelijk dat onze dochter snel op de wereld zou gaan komen. Mijn vaste gynaecoloog werd gebeld en ook zij is bij mij gebleven tijdens de rest van de bevalling wat echt super fijn was want ik wist ik ben in goede, vertrouwde handen. Ook al konden we ‘veilig’ bevallen in het ikazia ziekenhuis de angst was alsnog groot dat er iets mis zou gaan na alle scenario’s die zich konden voordoen. Het echo apparaat werd erbij gepakt en er werd gekeken of onze dochter er goed voorlag. Mijn zoontje is geboren als sterrenkijker daarom werd dit extra goed in de gaten gehouden bij deze bevalling. Onze dochter lag er gelukkig goed voor maar ze lag nog heel hoog. Ik had dan wel binnen een uur volledige ontsluiting maar zij moest de hele reis door het baringskanaal nog gaan maken. Dit was een flinke tegenvaller dit betekende dat ik, zolang als ik het nog ging volhouden, mijn persweeen weg moest puffen zodat zij rustig kon zakken. We probeerden verschillende houdingen om haar te laten zakken maar het verliep niet vlot. Na bijna 2 uur hield ik het niet meer en was ik kapot van het wegpuffen van de persweeen die achter elkaar kwamen. De gynaecoloog controleerde de hartslag en op een gegeven moment merkte ze iets op en voor ik het wist stond ze mijn hartslag te tellen via mijn pols en kwam ze er achter dat de monitor al een tijd mijn hartslag aan het registreren was en niet meer die van onze dochter. De afspraak van te voren was dat ik geen draadje op het hoofdje van mijn dochter wilde tenzij de situatie ernaar was. Helaas was dit het moment dat het toch moest en de eerste keer lukte het niet. De 2e bleef wel zitten en toen kwamen we er achter dat de hartslag van onze dochter nog maar 60 was. Veel en veel te laag en hoelang dit al zo was dat wisten we niet. Het enige wat de gynaecoloog zei ze moet nu geboren worden. Van te voren had ik samen met de gynaecoloog afspraken gemaakt. Mijn zoontje was in nood en is als sterrenkijker geboren en dat is voor mij heel traumatisch geweest. Dit scenario zouden we niet nog een keer gaan doen dat was de afspraak. Dan zouden we een keizersnede doen. De gynaecoloog kwam naast me en ze zei de afspraak was dat we in deze situatie een keizersnede zouden doen maar de o.k. gaan we niet meer redden. De hartslag van je dochter is heel laag en ik weet niet hoelang dat al zo is. Ze moet er echt nu uit en snel ook. Ik knikte naar haar ik zei het is goed doe maar wat je moet doen…de gynaecoloog ondernam gelijk actie en wilde het eerst met een kiwi proberen. De verloskundige zei laten we haar 1x het zelf proberen want ik denk dat ze heel snel zelf kan bevallen. Dit was goed, en ik mocht gaan persen. Met al mijn kracht in mijn lichaam heb ik geperst alsof mijn leven er vanaf hing en met resultaat. Onze dochter werd met 3 persweeen geboren op mijn eigen kracht zonder hulpmiddelen. De gynaecoloog en de verloskundige pakten haar aan en legde haar op mijn borst. Voor dat mijn dochter geboren werd stond de kamer al vol met een kinderarts en verpleegkundigen. Mijn dochter werd neergelegd op mij en gelijk afgenaveld en weggehaald. Het bleef stil in de kamer…oorverdovend stil. Er was geen enkele beweging en was geen huiltje, helemaal niks. De kinderarts begon gelijk met het beademen van haar. En nog steeds was het stil. Onze lieve dochter daar lag ze dan op een uitgeklapte plank naast het bed waarin ik lag en ik durfde niet te kijken. Ik durfde niet te kijken omdat ik bang was wat ik zou zien. Ik heb het uiteindelijk wel gedaan en alles wat ik zag was een levenloos klein meisje wat niet bewoog en ook niet ademde. Ze had alleen een hartslag meer was er niet. Na een paar minuten durfde ik haar handje vast te pakken en op dat moment voelde ik hoe slap ze was. Ik probeerde me sterk te houden, sterk voor haar, zoals ik al die maanden al was. Na 20 minuten beademen op de kamer kwam de couveuse en is ze beademd daarin gelegd. Ze moest naar de neonatologie afdeling zodat ze haar beter konden helpen. Daar ging ze dan mijn kleine meisje beademd ging ze de kamer af en haar dappere papa ging met haar mee. Dat moment was hartverscheurend. Na al die maanden stress en onzekerheid had dit ons moment moeten zijn. Het moment van opluchting dat onze dochter veilig op de wereld zou komen bij ons. Het werd het niet..in plaats daarvan bleef ik alleen achter en ging mijn man met haar mee naar de neonatologie. 2 hele lange uren heeft het geduurd voor ik naar beneden kon. Ik wist niet hoe het met haar ging, of ze uberhaupt leefde, ik zat in grote onzekerheid. Ik durfde mijn man niet te bellen want ik was bang dat ik iets zou horen wat ik niet wilde horen. Want was er nou gebeurd? Waar is het mis gegaan? Hoe kon dit toch gebeuren? Toen ik beneden kwam schreeuwde ze het uit. Mijn hart brak om haar zo te zien. Een uur heeft het geduurd voordat ze zelf ging ademen en bewegen. Een uur lang. Alle testen waren niet goed. In haar navelstreng bloed was ook te zien dat ze het benauwd had gehad. Eindelijk mocht ik haar even bij me, voor de eerste keer. Ze werd gelijk rustig. En dat gaf mij hoop. Ze schreeuwde, ze bewoog, haar kleur was goed alleen de testen waren niet goed. Ze werden met de tijd wel wat beter maar het was niet zoals het moest zijn. De kinderarts moest 3 uur na geboorte nog een keer de testen herhalen en toen waren ze nog niet zoals het moest zijn. Er werd nog een kinderarts bijgehaald. Ook die kwam op hetzelfde uit. Het erasmus moest gebeld worden om te vertellen wat hier gebeurd was en hoe het ervoor stond. De kinderarts kwam terug en ging erbij zitten. Er komt een ambulance met een ic arts en verpleegkundigen hiernaar toe om naar jullie dochter te kijken. Dat waren de woorden die hij zei. Verslagen was ik want ik keek naar haar en ze zag er immers nu toch goed uit. Maar de realiteit was dat ze zuurstoftekort heeft gehad en voor hoelang precies dat weten we niet en wat dit voor gevolgen heeft dat weten we ook niet. Binnen 5 minuten nadat de arts het nieuws kwam vertellen stond de kamer vol. Met de ic arts, 2 verpleegkundigen en een ambulance broeder. Het was al snel duidelijk. Onze dochter moest mee en worden opgenomen op de ic van het sophia kinderziekenhuis. Ze zat gelukkig aan de milde kant volgens de ic arts maar ook die kant kan betekenen dat ze mogelijke hersenschade heeft opgelopen. Ze mocht nog even snel bij me zodat ik afscheid kon nemen van haar want zij moest met spoed overgebracht worden en ik kon niet mee in die ambulance. Het allermoeilijkste moment uit mijn leven mijn lieve meisje werd in een transport couveuse gelegd en binnen een paar minuten was ze weg en bleven wij achter in het ikazia ziekenhuis….