De geboorte van Tess

De zwangerschap verliep prima. Ik had geen kwaaltjes en voelde me tot op het laatst redelijk fit. Wel kreeg ik steeds meer last van mijn bekken. Dit was vooral vervelend met omdraaien in bed.

Vanaf het begin riep ik al dat ik graag de 40 weken wilde halen. Bij Ivy en Lynn had ik de laatste 10 niet gehaald dus bij Tess moest en zou ik die 40 weken halen. En dat gebeurde. Ik haalde zelfs de 41 weken! Die week was ik er toch wel langzaam klaar mee. Het duurde nu wel erg lang.

Dinsdag 29-10 ging ik op controle bij de gynaecoloog. Ik kreeg een CTG en alles zag er nog goed uit. Ze ging kijken of ze me kon strippen. Ik had net een cm ontsluiting dus dit lukte. Vrijdag kon ik terugkomen om de eventuele inleiding te bespreken mocht het strippen niks op gang brengen. Maar ik wilde absoluut niet meer wachten tot vrijdag. Bovendien zat Dominique al 2 weken thuis en zou hij vrijdag 1-11 beginnen aam een nieuwe baan. Het had dus ook inmiddels wel een beetje haast aangezien hij anders geen verlof meer zou hebben.

Na dit verhaal te hebben uitgelegd werd besloten dat ik de volgende dag terug mocht komen voor het plaatsen van de ballon. Ik had met 41 weken amper ontsluiting dus de kans dat ze nog uit zichzelf zou komen was zeer klein. Het zou hoe dan ook een inleiding worden dus dan kon het net zo goed woensdag al i.p.v. vrijdag.

30-10 8.00 moesten we ons melden in het ziekenhuis.

De tassen, maxi cosi em alle andere spullen stonden al weken klaar en mochten nu eindelijk mee.

Er werd nog even kort een CTG gemaakt en daarna werd de ballon geplaatst.

Het voelde erg vervelend en zelfs een beetje pijnlijk.

Er werd een kamer voor me klaar gemaakt waar ik die nacht mocht verblijven. Ik kreeg wat kramp die maar bleef aanhouden hier kreeg ik 2 paracetamol voor. De kramp nam af en buiten dat het vervelend aanvoelde met zon slangetjes tussen de benen had ik er verder geen last meer van. De dag ging langzaam voorbij. We wandelden even naar het restaurant en weer terug. We besloten vroeg te gaan slapen. Het zou een spannende nacht worden want de ochtend daarna gingen ze kijken of de ballon z’n werk had gedaan en de vliezen konden worden doorgeprikt.

Als dit niet het geval was dan zou het waarschijnlijk weer een keizersnede worden. Iets waar ik gigantisch tegenop zag want ik wilde heel graag de geboorte van dit kindje wel bewust kunnen meemaken. En dan had je natuurlijk ook de praktische kant. Want hoe zouden Ivy en Lynn op school komen als ik 6 weken niet mocht autorijden. En wie zou het hele huishouden van me gaan overnemen als ik niet mocht bukken, tillen en stofzuigen. Het zou een grote ramp worden.

31-10 7.00

Ik werd wakker gemaakt door de verpleegkundige. Ik mocht even gaan douchen en ondertussen werd er een andere kamer voor me klaar gemaakt. Na het douchen kwam een verloskundige even toucheren. Ik had al ruim 3 cm ontsluiting. De ballon kon eruit en na het ontbijt zouden de vliezen worden doorgeprikt en werden de weeën opwekkers aangesloten.

9.00 ongeveer was het dan zo ver. Het infuus en de CTG werden aangesloten, de vliezen werden doorgeprikt en de weeën opwekkers werden met een lage dosis gestart vanwege de risico's.

Wel bleek dat het vruchtwater troebel was. Dit leek op meconium maar dit wisten ze toen nog niet zeker.

Mijn bed werd verschoond en ik kreeg wat droogs aan. Langzaam begon ik wat krampen te voelen. Het werd wat pijnlijker maar was prima te doen. Ik kreeg de mededeling dat waarschijnlijk aan het eind van de ochtend de weeën wel wat sterker zouden worden. Ik besloot het allemaal maar op me af te laten komen.

Een uurtje later moest ik plassen. Ik duwde op de knop en werd even van de CTG en alles losgekoppeld. Ik liep naar de wc, terug naar bed en weer naar de wc. Ik begon langzaam een raar ongemakkelijk gevoel te krijgen in mijn lichaam en kon het niet helemaal plaatsen.

Ik besloot nog iets te eten te vragen want langzaam kreeg ik ook een beetje honger.

Eenmaal terug op bed en weer aangesloten nam ik een paar happen van mijn cracker. De tv stond aan om een poging te doen om gtst terug te kijken. We moesten nog een halfuur wachten tot het zou beginnen. Toen het eenmaal bezig was heb ik niks meer van het programma mee gekregen.

De krampen werden steeds pijnlijker en kwamen steeds sneller achter elkaar. Ik probeerde het weg te zuchten maar nadat de piek van de ene wee wegzakte begon de volgende alweer. Zou dit nou zo'n weeënstorm zijn waar mensen het wel eens over hadden?

Het werd steeds moeilijker om alles op te kunnen vangen op mijn rug. Ik besloot op mijn knieën te gaan zitten zodat ik een beetje mee kon bewegen tijdens de weeën. Maar al snel kwam de verloskundige de kamer binnen. Als ik in deze houding zat kon het CTG apparaat de hartslag van de baby niet monitoren. Ze ging navragen of ze een elektrode op het hoofdje van de baby konden plaatsen. Dan kon de CTG af en kon ik eventueel wel een andere positie aannemen. Tot die tijd moest ik wel weer op mijn rug blijven liggen.

De weeën waren constant aanwezig.

Ondanks dat ik van tevoren een plan had gemaakt waarin stond dat ik geen pijnstilling wilde had ik me nu inmiddels volledig bedacht.

Het was tenslotte nog maar 11 uur dus met pas 2 uurtjes weeën had ik nog een lange weg te gaan dacht ik.

De verloskundige kwam weer toucheren en wat bleek ik was in 2 uur tijd van 3 naar ruim 8 cm gegaan. Dat verklaarde veel. Het plaatsen van de elektrode mislukte maar omdat het einde in zicht was besloten ze het te laten voor wat het was.

Helaas was het te laat voor een ruggenprik maar konden ze me wel een remifentanil pompje aansluiten bij het infuus. Ik besloot dat ik dat wel wilde. Dit gaf me de kans om heel even op adem te kunnen komen en om te laten bezinken hoe snel het allemaal ging.

Vlak voor het aansluiten van het pompje kwam ook onze fotograaf binnen die ik er graag bij wilde hebben zodat ik van deze bevalling niks zou missen.

Omdat je door het pompje licht in je hoofd kan worden moest ik op mijn linker zij gaan liggen.

Ondanks dat het pompje de scherpe randjes ervan af haalde voelde ik wel steeds meer druk. Eigenwijs als ze was, was onze baby net ver genoeg ingedaald om niet meer te kunnen draaien maar nog niet genoeg om geboren te kunnen worden. Het leek alsof ik haar bij elke wee steeds verder voelde zakken en de druk nam toe. Om 12 uur was het dan eindelijk zover. Ik mocht gaan toegeven aan dit gevoel. 

Het pompje werd stopgezet en het persen mocht beginnen.

44 minuten later werd onze Tess eindelijk geboren. Het was een gevecht waarbij haar hoofdje na elke wee meer naar buiten kwam maar ook weer terug naar binnen ging.

Eindelijk kwam daar het moment daarop ik de zo mooi beschreven 'ring of fire' voelde. Nu wist ik dat het niet kang meer ging duren en werd na nog een wee haar hoofdje en rest van haar lichaam meteen geboren.

🗓 31-10-2019

🕧 12.44

⚖ 3960 gram

📏 51 cm.

Ze huilde meteen en het was zo’n andere ervaring als bij mijn 1e bevalling. Wat voelde het goed om op eigen kracht een kindje op de wereld te zetten en om de hele bevalling bewust mee te maken.

Ze bleek na controle inderdaad in het vruchtwater te hebben gepoept waardoor we wel nog een nacht moesten blijven voor observatie. Maar de dag daarna mochten we gewoon met onze baby naar huis. Geen 10 weken ziekenhuis maar gewoon heerlijk naar huis!