De hoofdprijs, maar ook weer niet zomaar

En dan zijn we ineens bijna een jaar verder.

We hebben in zo'n achtbaan gezeten, dat ik pas door toeval weer bedacht hier een account te hebben. Wel fijn om nu dingen nog terug te kunnen lezen, want ik ben soms nalatig geweest om het op papier te zetten.

Laten we eerst naar vorig jaar kijken. Vorig jaar startte ik deze maand met de pil, om april met ons ICSI traject te starten. Mijn laatste post was de punctie.

16 mei was de dag van de terugplaatsing. Toen nog vriendlief moest in de auto blijven. Het was heel rustig die dag in het ziekenhuis. Op het moment van terugplaatsing slaat kort bij het ziekenhuis de bliksem in. Binnen merk ik niets van het noodweer. We hebben het er nog over of het misschien een teken is.

29 mei. Stikzenuwachtig pak ik de zwangerschapstest erbij. Zou het wel of zou het niet? Er verschijnen twee streepjes! Vriendlief slaapt nog en huilend maak ik hem wakker. We hebben in een keer de hoofdprijs gewonnen en kunnen het gewoon nog niet geloven. Ik voel nog steeds schuldgevoel naar alle vrouwen die jaren in een traject zitten.

En dan mag ik met mijn zwangerschap ook zeker niet klagen. Nog meer schuldgevoel. Ja ik heb in het begin een paar spuugdagen gehad. Maar met tabletjes gingen ook die voorbij. Ja ik was heel, heel snel moe. Dat was eigenlijk het zwaarste. Door mijn epilepsie en medicatie hiervoor was ik al heel vroeg heel snel en heel veel vermoeid. Maar ons kindje groeide als kool, en zat al snel boven de curve. Hoewel ik pas bij de 20 weken echt rust had. Een jongetje,en alles er op en aan.

Met 38 weken kom ik amper de deur meer uit en ben ik al finaal op. Met mijn 1.65 sleep ik puur zon bowlingbal mee. Maar dat is geen probleem volgens mijn verloskundige. Kleine mensen kunnen prima zware kinderen op de wereld zetten.

Ik breek bij 39 weken als mijn verloskundige blij verkondigt dat ons kindje nog prima daarbinnen zit. Ik wil maar een ding, er uit ermee! Voordat ik kan worden ingeleid ben ik evengoed al 40+4.

Het is maandag 7-2-2022, en de dag ervoor is een ballonnetje geplaatst. Deze morgen moesten we al heel vroeg bellen of er wel plaats was om deze dag te mogen bevallen. Dat is er. De eerste horde is genomen,maar heb ik wel genoeg ontsluiting? Ook die horde gaan we goed over. Ik zit op 3 cm en om 9:00 breken ze mijn vliezen. Of ik ineens in een peuterpierenbadje zit, want vruchtwater had ik genoeg.

Ik krijg een infuus met weeënopwekkers die iedere 20 minuten worden verhoogd. De ochtend is nog prima te doen. Ik probeer zelfs nog even op zon bal op en neer te wippen. Tot de pijn van 3 ineens naar 10 schiet. Ook vanwege mijn epilepsie vraag ik om een ruggenprik. En waarom zou je daar excusesvoor moeten hebben? Nergens voor nodig om extreme pijn te hebben. Ik mag alleen mijn bed niet meer uit en krijg een katheter. De middag duurt lang, maar op wat pijn in mijn onderrug na is het wederom prima te doen. Alleen het avondeten, dat krijg ik er echt niet in en komt meermalen retour. En dan begint de lange avond...

Om 19:30 zit ik op 9 cm. De ruggenprik doet vrij weinig meer en ik moet de weeën flink wegpuffen. Volgens de foto die we van het whitebord hebben gemaakt mocht ik 22:30 starten met persen. Vooraf daar aan moet ik nog wachten op voldoende ontsluiting. En dat ons kindje nog moet indalen. Ik kan de weeën niet meer opvangen maar ik moet wel. De verloskundige blijft er naast zitten en coacht me er door heen. De avomd lijkt eindeloos te duren. Alles wat ik bij de yoga heb geleerd ben ik haast weer vergeten. Ik knijp de zijkant van het bed fijn en brul het hele ziekenhuis bij ellaar. Een oerschreeuw. Vanuit mijn tenen. Endan mag ik eindelijk persen. Ik laat de schreeuw achterwege en focus me op mijn taak: Er uit met die kleine! Ook het persen duurt eindeloos. Het lukt niet. Het wil niet. Het past niet. Ik ben op.

Pas over elven komt de gynacoloog erbij. En wordt snel besloten tot een spoedkeizersnede. Op het moment ben ik enkel opgelucht. Als die pijn maar ophoud! Dat ze toch nog de ruggenprik vlot hebben kunnen zetten op de OK. Want ik kan van alle emoties en uitputting niet stoppen met trillen. 

Iedereen is heel lief op de OK. Er worden veel controlevragen gesteld voor ze beginnen. Ik wil alleen maar dat ze opschieten. Dat het klaar is. Geduw, getrek. En dan zien we voor het eerst onze zoon. Dat had nooit gepast,is mijn eerste gedachte. En, mijn zoon. Dat eerste huiltje. Mijn. Ons. En dan zijn we ouders. Ze leggen hem even bij me. En daar is weer schuldgevoel. Neem maar mee, denk ik. Geef maar aan papa mee. Ik ben op. Uitgeput.

De nazorg klopte ook niet erg, helaas. Terwijl ik op de uitslaapkamer geniet van de rust en een glas water krijgt manlief op onze kamer terug op de afdeling onze zoon in handen gedrukt. 55 cm, 4,396 gram. Amper uitleg wat hij er nu mee moet doen. Hij heeft ook nog nooit een luier omgedaan en daar zit hij dan. Personeel heeft weinig tijd om ons te helpen. Als ik terug wordt gereden leggen ze Teun weer meteen bij me. Ook omdat ik heb aangegeven borstvoeding te willen geven. Het wil niet. We krijgen beschuit met muisjes en het is ochtend als we gaan slapen.

Omdat Teun zo slecht drinkt mogen we tot woensdagavond blijven. Dan moeten we naar huis  ik kan nog amper lopen. Me in de rolstoel laten zakken is de hel. Uitgeput, met veel pijn maar onwijs trots verlaten we het ziekenhuis.

Gelukkig hebben we thuis een superkraamhulp en springt mijn moeder bij. Manlief mist enkel nog een cape. Hij moet de eerste weken alles doen want ik breng nog het grootste deel van de dag in bed door.

Na een paar weken kolven en daar fysiek en mentaal aan onderdoor gaan stappen we over op flesvoeding. Ik kan nog tot 5 weken om en om borstvoeding geven. Ook zoiets. Dat er verwacht en maar gehamerd wordt op borstvoeding. Pas als ik dat, na een week heel ziek door een ontsteking ook los kan laten neemt mijn energie met sprongen toe.

Vandaag is onze Teun 6 weken en kan ik bijna alles eindelijk weer zelf. Alleen het huishouden en Teun in zijn maxi cosie ergens heen tillen, daar helpt mijn moeder nog bij. Het liefst wil ik weer de energie van voor mijn zwangerschap terug, maar ik bessef hoeveel geluk ik heb. Een kerngezonde zoon, iedere dag zon 20 minuutjes wandelen. Al minder last van mijn buik en daarbij gelukkig geen ontstekingen gehad.

Nu lekker genieten van de rest van mijn verlof.