4 jaar geleden
De ruggenprik
En hoe die mijn bevallingen gered heeft
De ruggenprik: “niks mis mee, maar het kan echt zonder en het is zo mooi als het zonder lukt”. Dat is zo’n beetje wat ik over dit onderwerp meekreeg van mijn (prima) bevalcursus.
Het was ook een beetje de heersende mening daar. Het is beter als het zonder kan, voor de ervaring. De stoffen in je lijf die het overnemen. Ergens voelt het toch als een prestatie om het zonder te doen.
Maar toen ging ik bevallen van de eerste. Een ingeleide bevalling, een inleiding die werd gestart toen de natuurlijke bevalling ook eigenlijk al begonnen was, denk ik achteraf. Vanaf het eerste moment had ik, weet ik nu achteraf, weeën. Krampen, noemde ik het toen. Het zou vast snel gaan. Maar een slapeloze nacht volgde en de dag erop schoot de ontsluiting nog niet op. Na nóg een nacht met weliswaar een periode van half puffen, half slapen na een injectie met pijnstilling, kon ik écht niet meer. Ik vroeg in een waas die ruggenprik en kreeg hem.
Ik herinner me nog de oplichting, dat warme, kriebelige gevoel de huid van mijn buik en benen. En toen begon een heerlijke dag. Vliezen breken. Rusten, kletsen, verheugen, lachen. Alles volledig meekrijgen. En toen was onze kleine er. Ik herinner me mijn bevalling als heerlijk, ondanks het doodvermoeiende begin.
Toen kwam nummer 2. Ik zou het nu wel zonder willen doen, een tweede ging toch meestal zoveel sneller? Ergens voelde het toch als iets wat ik moest kunnen.
De bevalling begon ‘s avonds, 35 graden was het geweest. Het sloop erin, ‘s ochtends al wat bloedverlies wat ik herkende en steeds steviger harde buiken gedurende de dag die ‘s avonds echt weeën werden. Een slapeloze nacht volgde; 3 cm ontsluiting om half 2. En ‘s ochtends om 9 uur ook. “Goh ja, het ziet er echt uit alsof je goede weeën op zit te vangen, maar ze zijn toch nog niet goed genoeg, want dan zou je ontsluiting wel vorderen”, zei de verloskundige. Geen fijne mindset om mee verder weeën op te vangen.
Elke vier of vijf minuten een wee, weer de hele dag door, in de hitte. Weeën bij elke beweging. Doodop om 18u. Weer kwam de verloskundige: nauwelijks vordering. Ik was de wanhoop nabij en mocht naar het ziekenhuis.
Mijn weeën waren krachtig en regelmatig. Er werd besloten tot meteen die ruggenprik plaatsen en vliezen breken en niet eerst nog een nacht pijnstilling. En weer dat heerlijke gevoel, die opluchting, die rust. Ruim drie uur later mocht ik (toen de ruggenprik was uitgewerkt) persen en werd onze dochter geboren. Het was wederom zo’n speciale ervaring.
Twee keer redde de ruggenprik mijn bevalling, twee keer die ik zonder vast ook wel overleefd had, maar ik weet zeker dat ik er niet aan terug zou denken zoals ik dat nu doe.
Mocht ik opnieuw bevallen ben ik nu echt genezen van die illusie van een ”natuurlijke bevalling”. Iedereen voelt het anders, elke situatie is anders (en mijn bevallingen duurden ook wel erg lang). Maar de mijne waren véél mooier mét.
