Deel 2: bevallen op 17 jarige leeftijd

We waren gebleven bij het punt waar ik 6cm ontsluiting had en mijn eigen verloskundigen weer terug kreeg. Daarna zakte alles weer af. Per cm ontsluiting waren we een uur verder iedere keer. Ik begon oververmoeid te raken. 2 nachten geen slaap. Het was zelfs diep in de nacht toen het ziekenhuis avontuur begon. Elke wee leek meer pijn te doen als de vorige en als koppige puber maar geen ruggenprik willen. Zelfs tot het punt dat ik boos werd als alleen maar het woord ruggenprik gezegd werd. 

In de uren wachten tot de 10cm herinner ik me eigenlijk niks meer. Ik weet alleen nog dat de verloskundige zei als je het gevoel heb dat je moet persen dan moet je het zeggen. Waarop ik antwoorden bij de laatste 4 weeën had ik dat gevoel al. 

Nadat mijn dochter toen geboren is kreeg ik de details te horen van de afgelopen 4 uur die mijn brein volledig geblokkeerd heeft. Tot op de dag van vandaag kan ik me nog steeds niet herinneren wat er in die tijd gebeurd is, want iedere keer als mij word verteld wat er in die 4 uur gebeurde met Minnies het alsof mijn brein gewoon zoiets heeft van dit is geen informatie die we hoeven op te slaan. 

Het voordeel aan dat ik er geen herinneringen aan heb is dat ik voor mijn gevoel 5 minuten aan het persen ben geweest om die meid op de wereld te zetten. In tegenstelling duurde dit 50 minuten. 

Gelukkig waren er geen complicaties tijdens mijn bevalling. Het ging goed met baby en mij. (Nu nog steeds gaat alles goed met ons allebei) en we mochten die zelfde middag nog naar huis en konden we in onze eigen bubbel genieten van de kraamweek.