Fem Cornelia Jacoba                25-10-2014

Vrijdag 24 oktober 2014. Op dat moment ben ik bijna 41 weken zwanger van ons meisje. De afgelopen weken zaten we al regelmatig bij de verloskamers vanwege oefenweeën. Grote broer is d.m.v. inleiding met 37 weken geboren dus oefenweeën... wist niet eens van dat bestaan af.

Op vrijdag past mijn moeder altijd op. Ook die vrijdag. We hebben lekker mee kunnen eten daar. Tijdens het eten had ik wat krampen. Mijn moeder gaf aan dat het misschien handig zou zijn als Stijn bij hun zou blijven. Met de oefenweeën in mijn achterhoofd zei ik dat ik thuis onder de douche zou gaan om te kijken of de krampen erger zouden worden. Dat was tegen mij gezegd namelijk dat wanneer onder de douche de weeen heviger zouden worden het echt begonnen zou zijn.

Wij naar huis met z'n 3en. Ik thuis onder de douche... kak het zwakt af. Vals alarm dus....

Of ja dat dachten we :)

Stijn was door mijn man in bed gelegd. Wij lagen lekker samen op de bank de Voice of Holland te kijken. 

Na een tijdje merkte ik dat ik wat aan het wegzuchten was en dat de krampen toch wel regelmatig kwamen.

Rond 21.30 toch maar even de verloskamer gebeld om te vragen hoe en wat. De krampen werden namelijk steeds heviger en kwamen ook regelmatiger.

We mochten komen dus wij mijn moeder toch gebeld. Ongeveer 15 minuten later was mijn moeder met haar man bij ons thuis. Ik zei tegen haar, weeën opvangend gebogen over een stoel, dat dit volgens mij geen oefenweeën waren. 

De weg naar het ziekenhuis was een marteling. We waren er wel snel gelukkig. Hup nu naar route Verloskamer.

De verpleegkundige had haar twijfel bij of het wel echt begonnen was aangezien ik nog rustig was in haar ogen.

Het was 23.00 uur en ik werd geïnstalleerd en aan de ctg etc gelegd. De weeën kreeg dat ding niet gemonitord waardoor mijn man elke keer dat er een wee was op een knopje moest drukken.

Rond middernacht bleek ik 1 cm ontsluiting te hebben en mijn baarmoedermond was helemaal verweekt. Ze wilden de vliezen breken om de bevalling een handje te helpen.

Kak... letterlijk kak want ons meisje had in het vruchtwater gepoept.

Na het breken van de vliezen ging het los. Ik had het niet meer van de pijn. Hierdoor zei ik om 01.15 uur dat mijn man op het belletje moest drukken omdat ik het gevoel had dat ik moest poepen. 

Toevallig kwamen ze net binnen lopen omdat ze zagen dat de hartslag van ons meisje dipte.

Na toucheren... 6/7 centimeter.

Maar ik had persdrang!! Ik raakte steeds meer in paniek want ik kon dat niet tegenhouden en je had toch echt 10cm nodig. Ik schreeuwde dat ik het niet kon tegenhouden en perste vol mee.

De verloskundige die tussen mijn benen zat en net 6/7 cm had gezegd wilde weer voelen omdat ze vaak bij een 2e kindje zien dat de ontsluiting blijkbaar in 1 wee naar volledige ontsluiting kan gaan.

Ze wilde voelen maar had in een keer toch onverwacht een baby in haar handen. 

Ze was gewoon gelanceerd! 

En ik... ik was volledig in paniek en had niet eens in de gaten dat ze geboren was.

De verloskundige was nog aan het bellen voor een kinderarts i.v.m. poepen in het vruchtwater en zij hing vlug op en kwam mij kalmeren en vertellen dat ze geboren was.

Om 01.30 is ze geboren... Fem Cornelia Jacoba (naar mijn in dat jaar overleden oma)

Ze werd na de check lekker bij mij op mijn borst gelegd. Daarna opfrissen en mijn moeder op de hoogte brengen. Daarna werden we opgenomen op de kraamafdeling. Mijn man bleef ook lekker slapen bij ons op de kamer.

In de ochtend kwamen mijn moeder, stiefvader en Stijn naar het ziekenhuis toe zodat Stijn kennis kon maken met zijn zusje.  Dat was heel bijzonder en schattig.

Om 16.00 uur mochten we naar huis en kon de kraamhulp komen om op te starten.

Nou ja opstarten... uiteindelijk kon ze pas rond middernacht weg. Waarom dat zo was leg ik in een volgende blog uit.