"Ik merk dat standje overlevingsmodus aan gaat"

In de vorige post heb ik mijn bevalling beschreven. Inmiddels ben ik bevallen (d.m.v. een spoedkeizersnede) van een prachtige zoon. Maar nu gaat het beginnen, ik ben bevallen met 30 weken en dat is natuurlijk veel te vroeg.

Ondanks dat ze ons goed hadden voorbereid op wat er komen ging, is het toch ineens even raar, want wat nu allemaal. Onze zoon is geboren met 30 weken dat betekent dat de longen nog niet helemaal klaar waren (heb wel longrijping gehad), drinken kan die ook nog niet dus heeft een sonde, is veel vatbaarder voor allerlei infecties en zal nog gewoon veel in de couveuse moeten liggen om het baarmoedereffect na te bootsen.

Besef komt iets meer dat dit een heftige tijd gaat worden en we besluiten om het maar over ons heen te laten komen voor nu. Ik ben ook nog veel te suf van de narcose, maar moet al wel gaan proberen te kolven terwijl je gewoon wilt rusten. Later op de dag dringt het ook steeds meer door dat zijn grote broer dit ook niet gaat beseffen en ook niet eens zijn kleine broertje op mag zoeken. Dit maakt me heel verdrietig. Hij is gelukkig in hele goede handen bij zijn oma's, maar het doet zeer dat ik niet lekker bij hem kan zijn en eigenlijk ook niet echt bij zijn kleine broer.

Onze kleine man doet het wel echt mega goed! Ze hadden ons voorbereid op eventueel saturatiedipjes, incidentjes enzovoort, maar tot nu toe laat hij dat nog niet zien. Hij verdraagt zijn voeding goed (mijn borstvoeding kwam echt gelijk goed op gang) kan al steeds een beetje minder zuurstof en kijkt ook al wel echt alert uit zijn oogjes! Ik merk wel dat ik het heel spannend vindt, als die maar blijft ademen, als die maar blijft leven, als die maar geen infectie krijgt, als die maar geen bloeding krijgt. Het schiet constant door mijn hoofd. We besluiten met zijn tweeën dat we dit avontuur zo positief mogelijk aangaan want tenslotte doet de kleine het heel goed en zijn ze op de NICU ook alleen maar positief over hem.

Dag 2 breekt aan! Er is zoveel te regelen en te doen en ik merk dat eigenlijk standje overlevingsmodus aangaat. De kleine moet worden aangegeven, ik moet elke 3 uur kolven, ik krijg een check-up van me wond en moet bloedprikken en natuurlijk het allerbelangrijkste, buidelen!! Ik zorg dat ik snel ontbijt en kolf en heb de zuster al verteld dat ik daarna graag naar de kleine wil dus ze zou zo snel mogelijk mijn controles doen. 

Mijn man komt terug op de kamer en ik ben er klaar voor! Het mag eigenlijk nog niet, maar anders duurt het me allemaal veel te lang, maar ik stap me bed uit en zeg we gaan wel met de rolstoel. (ze wilde eigenlijk dat ik in me bed naar de afdeling ging, maar dan moesten we wachten op een zuster) 

We komen aan op de NICU-afdeling en krijgen weer positief nieuws, de kleine man heeft een rustige nacht gehad, nog geen incidentjes en is zuurstof aan het afbouwen en voeding aan het ophogen. Vol trots kijken we naar hem en krijgen beide gelijk een gevoel van dit komt goed! Ik installeer me in de buidel stoel en de zuster legt hem op mijn borst. Dikke tranen als ik naar hem kijk, zoveel liefde al voor dit kleine humpy en wat doet hij het goed. Wij krijgen zelfs die dag al te horen dat als het zo doorgaat hij al verplaatst mag worden naar de HighCare en ze vragen welk ziekenhuis hiervoor onze voorkeur heeft. 

Het wordt waarschijnlijk Haarlem en dit is voor ons ook wel het makkelijkste, als die de volgende dag nog steeds zo goed gaat, zal dit betekenen dat we dag 4 of 5 al overgaan. Spannend wel want we hadden eigenlijk gedacht hier in Amsterdam nog wel even te verblijven.

Dag 3! Alles gaat nog steeds goed, de kleine heeft weer een rustige nacht gehad en gedraagt zich echt als een voorbeeldige baby. Ik krijg vandaag nog een echo van me nieren om te kijken of alles nog goed werkt voordat me katheter eruit mag en zal dan als kraamvrouw ontslagen worden uit het ziekenhuis. We bellen het Ronald McDonald Huis of ze plaats voor ons hebben want we willen wel zo dicht mogelijk bij het ziekenhuis blijven. Als we alles geregeld hebben gaan we weer naar de NICU-afdeling en krijgen daar te horen dat Haarlem plek voor ons heeft maar dat we wel die middag al gaan verplaatsen. We schrikken hier even van want zo snel hadden we dit niet verwacht en alles wat we geregeld hadden hier in Amsterdam moet weer afgezegd worden. Dus opnieuw gaat de regelmodus aan en brengen we familie op de hoogte.

Volgende keer vertel ik hoe het transport naar Haarlem ging.