Mijn bevalling: een geplande keizersnede

Het is dinsdag 23 juni, om half 6 gaat mijn wekker. Het is veel te vroeg na een korte en onrustige nacht. Volgens mijn Fitbit heb ik maar 3 uur geslapen, maar het voelt als minder. Met mijn duffe hoofd loop ik naar de badkamer en stap ik eerst op de weegschaal, toch benieuwd hoeveel ik nu in totaal ben aangekomen in mijn zwangerschap, ook al zegt dat natuurlijk niet veel. Dan spring ik gauw onder de douche, ik moet immers schoon ten tonele verschijnen in het ziekenhuis. Nadat ik me heb afgedroogd en aangekleed maak ik mijn man Kevin wakker. Ook hij heeft vannacht nauwelijks kunnen slapen door de spanning. “Wakker worden mop, vandaag gaan we papa en mama worden!”

Ik mag zelf geen ontbijtje eten, omdat ik nuchter moet zijn, maar stuur Kevin er wel even op aan dat hij iets eet. Geen idee wanneer hij weer de gelegenheid krijgt iets te eten in het ziekenhuis en het zou vervelend zijn als hij op de OK niet lekker wordt van de honger. We pakken de laatste spullen in en gooien alles in de auto. Ik laat de hond nog even uit voor we gaan, het laatste rondje waggelen met die dikke buik. Ik kijk in alle ramen waar ik langs loop nog even naar de weerspiegeling van mijn mooie zwangere buik, zal ik die gaan missen? “Daag beestjes, pas goed op het huis en lief zijn voor de buren!”

Vol spanning zitten we in de auto en weten even niet zo goed waar we het over moeten hebben. Het voelt met die koffer en tassen vol spullen een beetje alsof we op vakantie gaan. Afgelopen weken grapten we al over onze all-inclusive vakantie naar Amphia. Stipt om 06:50 uur melden we ons bij de balie van het ziekenhuis en we worden doorverwezen naar de afdeling waar we de komende dagen zullen verblijven. We worden ontvangen door de verpleegster die gedurende de ochtend bij ons zal blijven en ze brengt ons naar onze kamer. Hier mogen we onze spulletjes neerzetten en ik mag me meteen uitkleden en ik word in een blauw operatiehemd gehesen. De eerste controles worden gedaan en de katheter wordt geplaatst, dat was geen pretje! Nog even snel een echo ter controle en ja hoor, de cyste zit er uiteraard nog steeds en de baby ligt er met zijn bolletje naast. Op naar de voorbereidingskamer.

We worden daar opgewacht door een vrolijke verpleegster die volop aan het kletsen is met ons. Voor ik er erg in heb zit het infuus al in mijn hand. Er wordt ook nog een band om mijn arm gedaan voor mijn bloeddruk en dan is het wachten geblazen. Kevin wordt meegenomen om zich om te kleden, we zien elkaar straks weer in de OK. Wanneer ik de OK binnen word gereden, word ik begroet door een 20-tal ogen. Iedereen heet me vriendelijk welkom en stelt zich voor, het is een drukke bedoeling. Ik mag overstappen op het operatiebed, dat ligt toch een stuk minder comfortabel. De anesthesist vertelt me wat zijn taak is en hoe het zetten van de ruggenprik in zijn werk gaat. Eerst moet ik op de rand van het bed gaan zitten en zover mogelijk vooroverbuigen, voor zover dat gaat met die flinke buik. Er wordt met een klein prikje wat verdovingsmiddel in mijn rug gespoten en even daarna wordt de ruggenprik gezet, zeer doet het niet maar het is ook geen prettig gevoel. Ik moet snel weer op het bed gaan liggen en ik voel de warmte uitstralen van mijn rug tot aan mijn tenen. Mijn buik wordt schoongemaakt en er wordt intussen flink gediscussieerd wat het geslacht van de baby zal zijn, wij weten het namelijk nog niet. De laatste weken had ik wel het gevoel dat het een meisje zou zijn, maar ik laat me verrassen. Kevin loopt de OK binnen in een prachtig blauw pak en hij mag bij mijn hoofdeinde komen zitten. We kijken elkaar zenuwachtig aan, nu gaat het toch echt gebeuren!

Er gaat een doek voor mij omhoog en de arts checkt voor het laatst: “voel je dit?” Klaar om te beginnen. De verpleegster die mij in de gaten houdt, vertelt dat ze nu eerst door een paar lagen heen moeten en er dan waarschijnlijk wat geduwd zal moeten worden om de baby eruit te halen. Ik voel wat ze vertelt, het doet geen pijn, ik voel alleen de druk. Ik probeer me er niet te veel op te focussen en klets maar wat tegen Kevin. Er wordt flink druk uitgeoefend en plots voel ik me niet lekker. Misselijk en licht in mijn hoofd. Ik geef het aan en ik krijg direct iets toegediend, dat werkt gelukkig snel. “Zijn jullie er klaar voor?” 

Al snel gaat het doek omlaag en mijn hoofd wordt opgetild. Het is 08:32 uur en daar is dan onze baby! Met tranen in onze ogen zien we de baby uit mijn buik komen. Ik word overladen door emoties, wat is dit toch bijzonder. Ik hoor Kevin zeggen dat het een jongetje is en we worden gevraagd hoe onze zoon heet. “Hij heet Blake”, ik krijg het door de emoties bijna niet uit mijn keel. Ik kijk toe hoe onze zoon naar de kinderarts wordt gebracht, in de hoek van de OK. In mijn ooghoek zie ik dat Kevin symbolisch nog een stuk van de navelstreng mag afknippen en als alle controles goed zijn, wordt ons mooie mannetje bij mij op mijn blote borst gelegd. Wat is hij prachtig, ik kan me niet voorstellen dat hij 39 weken in mijn buik heeft mogen groeien. Vol liefde kijken we samen hoe heerlijk hij bij mij ligt tot ik me weer niet lekker begin te voelen. Kevin krijgt Blake in zijn armen, echt een trotse papa. Ik krijg weer wat extra vloeistof in mijn infuus toegediend en niet veel later heb ik Blake weer op mijn borst en gaat hij op zoek naar een tepel. Met een beetje hulp wordt hij aangelegd en wij kunnen nog steeds onze ogen niet van hem afhouden. Terwijl de artsen druk bezig zijn om de cyste (zie mijn vorige 2 blogs) weg te halen en mijn buik weer dicht te maken, komen ze nog even de placenta laten zien. Reuze interessant om te zien dat dat ook in mijn buik heeft gezeten en ervoor heeft gezorgd dat Blake goed heeft kunnen groeien. Een uur na de geboorte van ons kind word ik de OK weer uitgereden, mijn dikke teen kan ik intussen weer wiebelen.

Op de uitslaapkamer worden we weer vrolijk ontvangen. We kunnen het nog niet helemaal geloven dat we nu papa en mama zijn. En dat we nu een zoon hebben, wat is het een prachtig kind! Nadat we een raketje hebben opgesmikkeld mogen we weer terug naar onze kamer. Moe van de korte nacht en alle indrukken besluit ik een dutje te doen, de familie bellen komt straks wel. Eerst even uitrusten en genieten!