1 jaar geleden
Mijn eerste bevallingsverhaal
Dit is mijn bevallingsverhaal van mijn eerste kindje.
Ons kindje bleef tijdens elke echo achter in groei waardoor het ziekenhuis op een gegeven moment besloot om mij met 38,5 week in te leiden. Zo was de voeding van de navelstreng voldoende en liepen we het minste risico dat de voeding via de navelstreng te weinig zou worden. Op 1 maart gingen we om 7 uur s'avonds naar het ziekenhuis toe om ingeleid te worden. Met het gesprek met de gynaecoloog werd aangegeven dat de bevalling misschien wel 2 dagen zou kunnen duren. Pfff ik moet er niet aan denken 2 dagen!!
Om 10 uur werd een ballonnetje ingebracht, deze moest ervoor zorgen dat er druk werd uitgeoefend op mijn baarmoeder waardoor de ‘’bevalling’’ op gang gezet kon worden. Op het moment dat het ballonnetje werd ingebracht had ik 1 cm ontsluiting.Het ballonnetje was er al om 1 uur uitgegaan omdat ik waarschijnlijk dan op 2 a 3 cm ontsluiting zat.
Om 7 uur in de ochtend deden de verloskundige een hartslagmeter op het hoofdje van Luca zodat ze deze gedurende de bevalling konden monitoren. Hiermee werden ook gelijk mijn vliezen gebroken.Ze konden moeilijk het infuus inbrengen waardoor deze de hele tijd pijnlijk in mijn hand zat. Ik kreeg oxytocine toegediend en dit werd elk half uur opgehoogd. Ze kwamen na het ontbijt weer controleren en ophogen maar de pijn was te doen. Ik kon nog makkelijk communiceren en lag comfortabel op bed de weeën op te vangen. Als ik naar de wc moest, moest de infuuspaal mee en moest mijn partner meelopen met de CTG scan. Dit was elke keer een hele klus, omdat het een heel apparaat was. Ook vond ik dit niet prettig omdat het infuus in mijn hand erg zeer deed.
Er kwamen rond 11 uur nieuwe verloskundige binnen om wederom op te hogen en zij gaven aan dat ik een beetje moest bewegen omdat dit goed was voor de weeën. De weeën werden erger en ik probeerde hun advies op te volgen door te bewegen. Ik had een fitness bal gevraagd en probeerde wiegend de weeën op te vangen. Ik probeerde in mijn bubbel te komen en zat op de fitnessbal op het ritme van de hartmonitor van Luca te stuiteren en te wiegen.
De weeën die ik had waren niet frequent, normaal heb je een wee van 1 minuut en heb je 2 a 3 minuten rust. Ik had op het hoogtepunt 3 weeën achter elkaar met een halve minuut rust. Ik had de ademhalingstechniek toegepast inademen, 3 seconden vast houden en in 3 pufjes uitpuffen. Ik denk dat mijn weeën rond 1 uur op zijn heftigst waren. Ik probeerde nogmaals in mijn bubbel te komen en alle weeën zo goed mogelijk weg te puffen. Het was zwaar, maar elke keer was ik hoopvol dat pijnlijke weeën effectieve weeën waren. Zo hield ik dit een paar uur vol.
Op een gegeven moment kwamen twee verloskundigen meten hoeveel ontsluiting ik had. Een van de twee was een stagiaire. Ik kreeg goed nieuws, ik had 9 cm ontsluiting! De leidinggevende verloskunde had minder goed nieuws, want zij meette 6 a 7 cm ontsluiting. De moed zakte in mijn schoenen. Als ik 1 a 1,5 cm per uur ontsluiting had betekende dit dat ik nog 3 a 4 uur deze pijn moet doorstaan. Achteraf heb ik vanaf dat moment ook meer de klok in de gaten gehouden en leek de tijd langzaam te gaan. Haal echt de klok van de muur!
Ik vroeg om een ruggenprik, omdat ik van verschillende verhalen hoorde dat je een ruggenprik niet meer kan krijgen na 7 cm ontsluiting. Ze raadde mij dit af, omdat ik het allemaal goed leek aan te kunnen. Ik gaf aan dat ik het nog een tijdje zou aanzien en proberen vol te houden. De klik met deze verloskunde en gynaecoloog was er niet. Ze probeerde grappig te zijn door te zeggen dat ik boos keek bij het opvangen van de weeën. Met deze pijn kon ik deze grappen niet waarderen..
1 a 2 uur later zat ik op 7 a 8 cm ontsluiting, ik zat er helemaal doorheen. Ik was niet meer aanspreekbaar door de pijn, op dat moment werd er ook besloten om de oxytocine naar beneden te doen. Ik was er zo klaar mee met het meten, de weeën en zelfs de ademhaal techniek om de weeën weg te puffen. Ik vroeg wederom om pijnstilling, een ruggenprik kon niet meer maar morfine was nog wel mogelijk.
Op dat moment was er een wisseling van de avondploeg. Ik had al een tijdje niet meer mijn ogen open gedaan om zoveel mogelijk in mijn bubbel te blijven. Ik wilde dat niemand me aanraakte, ik was er echt klaar mee. Ik was stellig ik moest en zou pijnstilling krijgen.
Een nieuwe zuster boog over mij heen als een warm deken en probeerde me gerust te stellen. Ze gaf me een nieuwe techniek om adem te halen. De hele buik bol maken en langzaam uitademen. Je hele lichaam slap maken en uitrusten tot de volgende wee. Dit was lastig, maar ik kon me concentreren op een nieuwe techniek waardoor ik de pijn beter kon loslaten. Els gaf aan dat de morfine werd klaargemaakt en ik elk moment kon beslissen of ik nog pijnstilling wilde. Maar ze gaf ook aan probeer het nog even uit te houden, want je doet het zo goed. Je kan elke minuut nog beslissen dat je pijnstilling wilt. Het ligt klaar. Dat gaf mij hoop.
Rond 8 a 9 cm werd er bloed van het hoofdje van Luca gehaald om te kijken naar de bloedwaardes. Als deze slecht waren dan werd een keizersnee overwogen. Dit omdat bij elke wee ze zagen dat het hartslagje daalde. Gelukkig was alles goed. Na dit punt ging het allemaal erg snel. ik voelde constante druk van beneden maar mocht nog niet gaan persen. Ik vroeg de hele tijd of ik al mocht persen omdat het zo drukkend voelde van onder. De pijn per wee was met de persweeën helemaal weg. Ik moest er zelfs goed op letten of ik een wee had en dus mocht persen.
Met elke perswee ging het hartslagje omlaag waardoor de gynecoloog kwam om te helpen. Hij haalde er een vacuumpomp bij en een knip. Hierdoor was Luca er ineens supersnel. Luca was zwaarder dan ze dachten waardoor we geen extra onderzoeken hoefde. We maken het allemaal heel erg goed en kunnen helemaal genieten van elkaar.
Om 10 uur werd een ballonnetje ingebracht, deze moest ervoor zorgen dat er druk werd uitgeoefend op mijn baarmoeder waardoor de ‘’bevalling’’ op gang gezet kon worden. Op het moment dat het ballonnetje werd ingebracht had ik 1 cm ontsluiting.Het ballonnetje was er al om 1 uur uitgegaan omdat ik waarschijnlijk dan op 2 a 3 cm ontsluiting zat.
Om 7 uur in de ochtend deden de verloskundige een hartslagmeter op het hoofdje van Luca zodat ze deze gedurende de bevalling konden monitoren. Hiermee werden ook gelijk mijn vliezen gebroken.Ze konden moeilijk het infuus inbrengen waardoor deze de hele tijd pijnlijk in mijn hand zat. Ik kreeg oxytocine toegediend en dit werd elk half uur opgehoogd. Ze kwamen na het ontbijt weer controleren en ophogen maar de pijn was te doen. Ik kon nog makkelijk communiceren en lag comfortabel op bed de weeën op te vangen. Als ik naar de wc moest, moest de infuuspaal mee en moest mijn partner meelopen met de CTG scan. Dit was elke keer een hele klus, omdat het een heel apparaat was. Ook vond ik dit niet prettig omdat het infuus in mijn hand erg zeer deed.
Er kwamen rond 11 uur nieuwe verloskundige binnen om wederom op te hogen en zij gaven aan dat ik een beetje moest bewegen omdat dit goed was voor de weeën. De weeën werden erger en ik probeerde hun advies op te volgen door te bewegen. Ik had een fitness bal gevraagd en probeerde wiegend de weeën op te vangen. Ik probeerde in mijn bubbel te komen en zat op de fitnessbal op het ritme van de hartmonitor van Luca te stuiteren en te wiegen.
De weeën die ik had waren niet frequent, normaal heb je een wee van 1 minuut en heb je 2 a 3 minuten rust. Ik had op het hoogtepunt 3 weeën achter elkaar met een halve minuut rust. Ik had de ademhalingstechniek toegepast inademen, 3 seconden vast houden en in 3 pufjes uitpuffen. Ik denk dat mijn weeën rond 1 uur op zijn heftigst waren. Ik probeerde nogmaals in mijn bubbel te komen en alle weeën zo goed mogelijk weg te puffen. Het was zwaar, maar elke keer was ik hoopvol dat pijnlijke weeën effectieve weeën waren. Zo hield ik dit een paar uur vol.
Op een gegeven moment kwamen twee verloskundigen meten hoeveel ontsluiting ik had. Een van de twee was een stagiaire. Ik kreeg goed nieuws, ik had 9 cm ontsluiting! De leidinggevende verloskunde had minder goed nieuws, want zij meette 6 a 7 cm ontsluiting. De moed zakte in mijn schoenen. Als ik 1 a 1,5 cm per uur ontsluiting had betekende dit dat ik nog 3 a 4 uur deze pijn moet doorstaan. Achteraf heb ik vanaf dat moment ook meer de klok in de gaten gehouden en leek de tijd langzaam te gaan. Haal echt de klok van de muur!
Ik vroeg om een ruggenprik, omdat ik van verschillende verhalen hoorde dat je een ruggenprik niet meer kan krijgen na 7 cm ontsluiting. Ze raadde mij dit af, omdat ik het allemaal goed leek aan te kunnen. Ik gaf aan dat ik het nog een tijdje zou aanzien en proberen vol te houden. De klik met deze verloskunde en gynaecoloog was er niet. Ze probeerde grappig te zijn door te zeggen dat ik boos keek bij het opvangen van de weeën. Met deze pijn kon ik deze grappen niet waarderen..
1 a 2 uur later zat ik op 7 a 8 cm ontsluiting, ik zat er helemaal doorheen. Ik was niet meer aanspreekbaar door de pijn, op dat moment werd er ook besloten om de oxytocine naar beneden te doen. Ik was er zo klaar mee met het meten, de weeën en zelfs de ademhaal techniek om de weeën weg te puffen. Ik vroeg wederom om pijnstilling, een ruggenprik kon niet meer maar morfine was nog wel mogelijk.
Op dat moment was er een wisseling van de avondploeg. Ik had al een tijdje niet meer mijn ogen open gedaan om zoveel mogelijk in mijn bubbel te blijven. Ik wilde dat niemand me aanraakte, ik was er echt klaar mee. Ik was stellig ik moest en zou pijnstilling krijgen.
Een nieuwe zuster boog over mij heen als een warm deken en probeerde me gerust te stellen. Ze gaf me een nieuwe techniek om adem te halen. De hele buik bol maken en langzaam uitademen. Je hele lichaam slap maken en uitrusten tot de volgende wee. Dit was lastig, maar ik kon me concentreren op een nieuwe techniek waardoor ik de pijn beter kon loslaten. Els gaf aan dat de morfine werd klaargemaakt en ik elk moment kon beslissen of ik nog pijnstilling wilde. Maar ze gaf ook aan probeer het nog even uit te houden, want je doet het zo goed. Je kan elke minuut nog beslissen dat je pijnstilling wilt. Het ligt klaar. Dat gaf mij hoop.
Rond 8 a 9 cm werd er bloed van het hoofdje van Luca gehaald om te kijken naar de bloedwaardes. Als deze slecht waren dan werd een keizersnee overwogen. Dit omdat bij elke wee ze zagen dat het hartslagje daalde. Gelukkig was alles goed. Na dit punt ging het allemaal erg snel. ik voelde constante druk van beneden maar mocht nog niet gaan persen. Ik vroeg de hele tijd of ik al mocht persen omdat het zo drukkend voelde van onder. De pijn per wee was met de persweeën helemaal weg. Ik moest er zelfs goed op letten of ik een wee had en dus mocht persen.
Met elke perswee ging het hartslagje omlaag waardoor de gynecoloog kwam om te helpen. Hij haalde er een vacuumpomp bij en een knip. Hierdoor was Luca er ineens supersnel. Luca was zwaarder dan ze dachten waardoor we geen extra onderzoeken hoefde. We maken het allemaal heel erg goed en kunnen helemaal genieten van elkaar.
hoe was jullie ervaring met de eerste bevalling?
Sjalleke36
amai, hoe een heftige bevalling.. fijn da je nu kan genieten van je gezinnetje.. ik ben jaar geleden bevallen.. mijn was super makkelijk.. ook mijn eerste.en had daar.zooo bang van maar na 7 uur was ik er vanaf.. en.die waren omgevlogen
Charlotte van Bezige Bijtjes
Aah fijn om te horen zeg! Uiteindelijk vergeten we het na de bevalling toch snel weer dus dat scheelt 🤭