Thuisbevalling 2e kind, waarna 3 weken ziekenhuisopname volgt met ernstige complicaties

Fr (2016)

Mijn vorige (eerste) bevalling is zo goed verlopen, in het ziekenhuis, dat ik besluit om deze komende bevalling thuis te doen. Ik voel me zelfverzekerd en lichamelijk goed genoeg om dit zonder pijnstilling thuis te doen. Ik ben inmiddels 40.1 weken zwanger en er al een paar weken klaar mee om zwanger te zijn. Ik heb veel pijn van een rechte spier die in mijn buik loopt. Ik slaap heel veel, want ik ben op. Maar met alle liefde wil ik dit kindje op de wereld zetten. De nacht voor de bevalling hebben we gemeenschap, want wie weet kunnen we de bevalling op gang helpen. In de eerst uren van de nacht, voel ik me anders. Ik heb een weeïg gevoel en kan niet meer slapen. Ik besluit om drie uur om in bad te gaan. Als ik een tijdje in bad lig, draai ik me een beetje op mijn zij en plomt breken mijn vliezen met een ploppend geluid. Dit heb ik tijdens mijn eerste bevalling niet gehad en ik ben een beetje verbaasd, enthousiast en angstig tegelijk. Mijn man en eerste kindje slapen nog. Ik probeer mijn man zachtjes te roepen, want ik wil niet dat de kleine van 1,5 jaar wakker word. Maar ik krijg geen gehoor, dus besluit hem harder te roepen. Na een paar minuten komt hij de badkamer slaperig in lopen en vraagt wat er aan de hand is en waar ik mee bezig ben… Mijn vliezen zijn gebroken, vertel ik enthousiast! Ik stuur een berichtje naar de verloskundig dat mijn vliezen gebroken zijn en ze vraagt me hoe het met de weeën gaat. Die heb ik nog steeds niet heel sterk en ik besluit om in de douche te gaan. De verloskundige vertel ik dat ze nog wel even kan slapen en vraag ik in de ochtend om langs te komen. Ook stel ik de kraamverpleegster op de hoogte, zoals ze van mij had gevraagd. Ik verblijf een paar uur onder de hete douche, de weeën zijn heftig, maar kan ik prima opvangen. Mijn man ligt gewoon in bed, slaapt nog wat en rond de zaken op zijn werk af, want het gaat echt gebeuren. Wij krijgen vandaag ons tweede kindje! De verloskundige vraagt om een uur of zes of ze langs kan komen. Ik heb weer dezelfde verloskundige als bij ons eerste kindje. Ze is ervan overtuigd dat ik wel eens snel kan bevallen en weet dat ik mijn pijn niet laat zien. Het lukt me namelijk heel goed om de weeën op te vangen en de pijn weg te puffen. Ik vertel haar dat ze rustig aan kan doen, maar een half uurtje later staat ze toch op de stoep. Ik word gevraagd om op bed te gaan liggen, zodat ze mijn ontsluiting kan checken. Weer dat gevalletje met mijn benen wijd liggen, waar ik zo’n hekel aan heb. Maar goed, wat moet dat moet! Ze vertelt me dat ik zeven centimeter ontsluiting heb, maar ineens begint ze alles heel vluchtig klaar te leggen, geeft ze mijn man de opdracht om ons kindje van anderhalf jaar snel op te laten halen door zijn zus die in dezelfde straat woont. Die staat overigens ook binnen een paar minuten op de stoep. Ze gebied hem om op te schieten, omdat onze nieuwe baby niet langer op zich laat wachten. Ook de kraamverpleegster is inmiddels gearriveerd en helpt mee om alles klaar te zetten. Inmiddels sta ik naast mijn bed en doe ik het raam dicht, bang dat de buren mij zullen horen, want het is inmiddels iets voor achten in de morgen. De baarkruk wordt naast mijn bed gezet, want ik wil nooit meer liggend op bed bevallen! Mijn man komt achter de baarkruk zitten, ik heb persdrang, ik leun met mijn ellebogen op de benen van mijn man en met een oerkracht komt met de eerste perswee het hoofdje al naar buiten. De ring of fire wordt werkelijkheid voor mij en ik probeer de ondraaglijke pijn weg te puffen, zodat mijn kindje niet te snel ter wereld komt en van onderen niet alles uitscheurt. Met een tweede perswee komt mijn kindje ter wereld. Ik kan mijn kindje, samen met mijn man zelf aanpakken en voel me onoverwinnelijk! Wat is dit snel gegaan, ongelooflijk! En we hebben een jongetje gekregen, wat een bijzonder gevoel! Ik voel een liefde, zoals ik die nog nooit heb gevoeld!

Ik neem plaats op mijn bed en de placenta volgt als vanzelf. Ik voel me nog super energiek, juist omdat dit zo snel is gegaan. De adrenaline giert nog door mijn lijf en ik heb het gevoel alsof ik de hele wereld aan kan! Diezelfde dag loop ik nog op en af van de trap… niet wetende dat ik deze energie nodig ga hebben in de komende heftige weken. Mijn kindje heeft namelijk een ernstige ziekte en de volgende heftige complicaties die maken dat hij leeft op het randje van de dood…