Traumatische bevalling en toch een compleet gezin

8,5 jaar geleden werd ik moeder van mijn oudste zoon. Het was een moment waar ik lang naar had uitgekeken, maar de bevalling verliep niet zoals gehoopt. Het werd een traumatische ervaring waarbij mijn bekken beschadigd raakte. Er ontstond een diastase van 22 mm bij mijn schaambeen, en helaas is dit nooit volledig hersteld. De eerste weken na de bevalling waren zwaar; ik kon nauwelijks lopen en had moeite mijn benen te bewegen. Een lang revalidatietraject volgde, en uiteindelijk kon ik mijn leven deels weer oppakken en weer fulltime gaan werken. Ondanks dit fysieke herstel, bleven de littekens voelbaar, zowel lichamelijk als emotioneel.

Een nieuwe zwangerschap werd mij afgeraden vanwege de risico's. Met z’n drieën voelden wij ons compleet, althans, dat dachten we. Tot in 2020, toen het verlangen naar gezinsuitbreiding toch begon te groeien. Zwanger worden lukte echter niet meteen, en toen ik uiteindelijk zwanger was, verloren we helaas ons kindje in de zwangerschap. Dat verlies kwam hard aan en liet een diepe leegte achter. Maar net een paar dagen voor ons huwelijk hield ik opnieuw een positieve test in mijn handen. In 2022 werden we gezegend met de geboorte van onze tweede zoon.

Deze zwangerschap verliep gelukkig soepel, en ik herstelde redelijk snel. Vanwege mijn medische voorgeschiedenis mocht ik niet op een natuurlijke manier bevallen, dus deze keer werd het een keizersnede. We waren ontzettend dankbaar voor onze zoon, maar het gevoel dat ons gezin nog niet helemaal compleet was, bleef aanwezig. Twee maanden na zijn eerste verjaardag ontdekte ik dat ik opnieuw zwanger was. Tranen van geluk stroomden over mijn wangen. Bij de geslachtsecho kregen we het bijzondere nieuws dat ik in verwachting was van een meisje. Het gevoel van compleetheid dat toen ontstond, is bijna niet in woorden te vangen. Het klopte gewoon, ons gezin zou volledig zijn.

In februari 2024 werd onze dochter geboren. De laatste weken van de zwangerschap waren zwaar; ik kon bijna niet meer lopen en zat in een rolstoel. Ondanks de fysieke uitdagingen bleef ik hoopvol, ook al voelde het soms als een enorme last. De bevalling, opnieuw via een keizersnede, verliep helaas niet zonder complicaties. Ik kreeg een fluxus en had een bloedtransfusie nodig. Ondanks alles waren we ongelooflijk dankbaar voor onze prachtige dochter, maar mijn lichaam had opnieuw een zware klap gekregen.

Zes maanden na haar geboorte werd er een nieuwe scan van mijn bekken gemaakt, en daaruit bleek dat de diastase was verslechterd: van 22 mm naar 24 mm. Het was een pijnlijk besef. Ik ben intens gelukkig met mijn gezin, maar mijn lichaam werkt niet mee. Het herstel verloopt moeizaam, en elke dag worstel ik met lopen, staan en zitten. Toch probeer ik stap voor stap het leven weer op te pakken. Ondanks de fysieke beperkingen heb ik naast mijn fulltime baan ook mijn MSc in Controlling aan Nyenrode Business Universiteit afgerond. Een korte maand geleden ben ik afgestudeerd, en dat is een prestatie waar ik trots op ben, hoewel het dagelijks leven soms nog steeds een zware uitdaging is.

Nu ben ik op zoek naar een passend revalidatietraject, want het verlangen naar een normaal leven – waarin ik weer volop kan genieten – blijft groot. Onze dochter is echt de kers op de taart, en haar aanwezigheid geeft me de kracht en motivatie om door te zetten, hoe zwaar het soms ook is.