Welkom in ons hart 💙

Maandag ochtend 25 januari, de dag van de inleiding, ik word al huilend wakker. Vandaag is de dag dat het gebeuren gaat. Geen weg meer terug. Weten we het zeker? Hebben de artsen het wel echt goed gezien? Kan er niet meer voor je gedaan worden?

De onzekerheid over of we het juiste doen zal altijd aanwezig zijn en voelt nu enorm zwaar. Opa en oma komen deze dag voor Finn en Jake zorgen. Ze vinden het fijn om bij ze te zijn. Ook voor opa en oma is dit een erg spannende en emotionele dag.

Wij moeten ons om 9 uur melden in het ziekenhuis. We worden liefdevol ontvangen door het personeel. Eenmaal in onze kamer breek ik direct weer. Potverdorie, waar zijn wij toch in beland. Kunnen we terug spoelen in deze enorm slechte film en er gewoon een happy end aan geven? Helaas is dit onze realiteit en worden we niet wakker uit deze nachtmerrie. Kan de slechte film niet terug gespoeld worden. We moeten hier doorheen, samen dwars door de pijn heen.

Terwijl wij de dag bespreken met de verpleging en de artsen voel ik het kleine mannetje in mijn buik. Die lieve jongen heeft geen idee wat hem te wachten staat. Zijn huisje, mijn buik, het zal niet langer meer zijn huisje mogen zijn.

Tot mijn opluchting geeft de gynaecoloog toe dat we eigenlijk geen andere keuze hadden dan deze. Eindelijk een kleine bevestiging dat we juist bezig zijn en jou met alle liefde die we voor je hebben laten gaan.

Om 10 uur starten we met het inbrengen van de eerste 4 tabletten. Zo bizar, je wilt je kleintje niet kwijt, maar nu het in gang gezet wordt wil je dit ook zo snel mogelijk achter de rug hebben en hoop je dat het snel aanslaat. De verwachting is dat het redelijk snel zal gaan, omdat ik al 2x eerder bevallen ben. 

Al snel reageert mijn buik op de tabletten. Mijn buik wordt hard en zal die dag niet meer ontspannen. Goed nieuws denken we allemaal.

Om de 3 uur krijg ik nieuwe tabletten ingebracht. Papa en ik kletsen wat af met de super fijne verpleging. Ondanks alles voelt het echt als een warm bad. De tijd gaat als nog best rap voorbij. Helaas krijg ik veel last van de bijwerkingen van de medicatie. Zo begin ik koorts te ontwikkelen en daalt mijn bloeddruk.

Naast wat rug en buikpijn nog geen echte vorderingen. Zo verloopt deze dag verder rustig. Het is veel wachten en hopen dat het snel doorzet. We komen er al snel achter dat dezelfde dag thuis wel heel optimistisch was. De koorts begint verder te stijgen, bloeddruk daalt nog meer en het is de vraag of ik de volgende ronde medicatie wel mag krijgen. Aangezien ze niet 100% zeker zijn dat de koorts van de medicatie komt willen ze bloedprikken en een aantal kweken afnemen of er elders in mijn lichaam een infectie is. Hop dus weer wat buisjes bloed. Doordat mijn bloeddruk zo laag is, is het bloedprikken super lastig. Uiteindelijk lukt het via mijn hand wel. Koorts is 40.2 en ik lig onder 3 warmte dekens omdat ik het zo koud heb. We bellen even met het thuisfront, die maken zich ook zorgen.

We zien dat jou broers aan het knutselen zijn voor jou, zo mooi om te zien. Het gaat gelukkig goed thuis.

Doordat mijn buik niet meer ontspant voel ik jou ook niet echt meer bewegen. Zou je er nog zijn vraag ik me af, ik hoop het zo. Ik mis het getrappel en ik hoop dat je het goed maakt. 

Ondanks de koorts mag ik gelukkig wel verder met de medicatie. Na de medicijnen van 18:30/19:00 voel ik dat er meer gebeurd. Meer buikpijn en een enorme druk op mijn stuitje. Ik heb het gevoel dat ik naar het toilet moet. Papa die loopt mee naar de toilet, hij denkt toch dat dit weeën zijn en drukt op het belletje voor de verpleging. We spreken met de verpleegkundige af dat we de arts eerst even laten kijken of de druk die ik voel niet door ons kindje komt. De arts was bezig met een bevalling, dus kon niet direct komen.

Al wiebelend op de rand van het bed lukte het aardig om de weeën weg te zuchten. Papa en de verpleegkundige waren nog wat aan het kletsen over alle onnozele Corona rellen. Op dat moment een prima afleiding. Het wachten op de arts duurde langer dat gedacht. Na een uur was ze er, flinke domper toen bleek dat er niet veel meer ontsluiting bij gekomen was. Ik was al een eind op weg, maar ik was er nog niet zei ze. Een ruggenprik leek ons geen overbodige luxe en dus werd deze direct aangevraagd. Rond 20:30 kwam de verpleegkundige mij ophalen om richting de OK te gaan voor het zetten van de ruggenprik. Helaas kon het niet op mijn kamer, omdat ze het erg druk hadden. Net toen ze mij weg wilde rijden kwam de anesthesist binnen lopen. Ze kon toch ter plekke een ruggenprik zetten. Wat fijn, hoefde ik mijn kamer niet te verlaten. Rond 21 uur was de ruggenprik gezet. Ik vond het doodeng, maar het viel gelukkig mee. De druk die ik eerder ervaarde werd al snel minder. Wat een verademing. Na een uurtje voelde ik mijn blaas en dacht te moeten plassen. Een katheter werd geplaatst, de druk die ik voelde bleef. Takke katheter dacht ik. Die dingen doen ook niet wat ze moeten doen. De druk nam snel weer meer toe. Het kwam en ging. Rond 23:30 appte ik oma nog, ik was er zo zat van. Hoe kon ik met deze pijn nu straks gaan slapen. Psychisch blijft het ook ontzettend zwaar. Je wilt dat er een einde aan komt, maar dat einde betekend ook het einde aan deze zwangerschap en het einde voor ons lieve mannetje. De verpleegkundige kwam niet veel later en ik gaf aan er door heen te zitten. Ze riep de arts erbij. Weer een ander, want de diensten waren weer overgedragen. De arts keek hoeveel de ontsluiting was. De druk die ik zo enorm pijnlijk voelde waren mijn vliezen. Mijn vliezen waren nog steeds intact en daardoor drukte er een grote waterballon op mijn baarmoedermond. Daar kwam de pijn dus vandaan. De arts gaf aan dat mijn vliezen nu snel zouden knappen en dat ons kindje daarna snel geboren zou worden. Ik werd hier enorm verdrietig van. Daar is dan zo het moment dat ik jou ga ontmoeten, voor maar heel even. Ik mocht tijdens een wee mee drukken in de hoop dat de vliezen zouden breken. Dat gebeurde na een paar weeën, het vruchtwater spoot eruit, een deel over de arts heen. De druk was direct verdwenen. Mijn buik werd weer zacht. Nog steeds geen idee hoe jij het daarbinnen hebt.

Nu was het wachten op nieuwe weeën om jou geboren te laten worden. Eerst viel het stil, ik werd bang dat er geen weeën meer kwamen. Gelukkig na voor mijn gevoel een half uur. Het waren hooguit 10minuten. Kwamen de harde buiken terug. Ik vond het lastig omdat ik geen echte pers weeën voelde. Geen idee wat ik precies aan het doen was. De arts voelde jou hoofdje eraan komen. Na flink hard persen was jou hoofdje er voor de helft uit. Op dat moment realiseerde ik me ook dat ik wilde dat je nu zo snel mogelijk geboren werd. Langer vast in het geboortekanaal betekende wellicht ook nood voor jou en ik wilde je zo graag nog mijn liefde geven. Ik gaf alles wat ik nog in me had en daar werd jij geboren. Zo klein, maar zo perfect mooi, om 00:28 is onze Dex Levi geboren.  Met jou 585 gram en 30cm, was je voor ons de perfecte baby. Je hoefde alleen nog maar te groeien. De navelstreng was erg kort, hoger dan mijn navel kwam je niet. Daarom werd al snel de navelstreng doorgeknipt zodat je bij mij op mijn borst kon liggen. Wat waren we trots. Je was zo mooi, zo zacht, zo warm.... weer liefde op het eerste gezicht. Wij wisten nog steeds niet of je de bevalling overleefd had. Ik raakte met mijn vinger jou perfecte o zo kleine handje aan. Je reageerde. We zagen het allemaal. We zagen zelfs je hartje kloppen. Af en toe bewoog je, maakte je zelfs een heel klein geluidje. Wat een bijzondere minuten waren dit. Je gaf ons in jou korte leventje het mooiste cadeau. Wat was je sterk met jou defecte hartje. Ik heb jou zoveel mogelijk liefde laten voelen, ik hoop dat je het gevoeld heb lieve Dex💙. Na 20 minuten ben je er stilletjes tussenuit gepiept. Zo kort, maar zo dankbaar dat je bij ons was. Het liefst wilde ik de opa’s en Oma’s gelijk bellen om te vertellen over jou. Helaas moesten we wachten op de placenta. Die wilde helaas niet uitzichzelf komen en dus moest mama naar de ok, waar de placenta operatief verwijdert zou worden. Van te voren hadden we afgesproken dat als dit zou gebeuren jij dicht bij papa zou blijven. In de tijd dat ik weg was, heb jij al die tijd bij papa in zijn armen gelegen. Waardevolle momenten voor jullie samen. 

De verpleegkundige die nacht was echt een geweldig mens. Ze heeft zo goed voor jou en ons gezorgd.

Toen ik van de ok terug kwam lag jij al in het water. Ik was kapot moe, moest van de narcose onwijs overgeven en was echt niks meer waard. De medisch fotograaf kwam ook nog. Ze heeft hele mooie foto’s van jou gemaakt. Ik had zo graag meer willen maken, maar ik kon niet meer. Mentaal en fysiek helemaal op.  Om 04:00 uur in de nacht wilden ik alleen nog maar slapen. Terwijl wij sliepen maakte verpleegkundige Melissa voet en hand afdrukjes in het klei en gips en inkt afdrukjes.

De volgende ochtend na drie/ vier uur geslapen te hebben belden we met het thuisfront. Jou broers waren ontzettend nieuwsgierig en wilde jou graag zien. Via video bellen konden we jou vanuit de waterbak laten zien. Wat zijn we trots op jou lieve Dex. Ook de verpleegkundige en artsen vinden jou heel mooi en komen regelmatig even bij je kijken. 

Einde van de ochtend als mijn katheter eruit is ga ik even onder de douche. Dat loopt wat minder goed af. Door het vele bloedverlies en de vermoeidheid val ik in de douche flauw. Papa schrikt enorm. Snel wordt ik door de verpleegkundigen terug in bed gelegd. Naar huis gaan is nog even geen optie.

Ik probeer veel te slapen, zodat we toch einde van de dag naar huis kunnen. Zo graag wil ik jou laten zien aan Finn, Jake, opa en oma.

Uiteindelijk mogen we na het avond eten in het ziekenhuis naar huis.

Een emotionele thuiskomst was het. In het ziekenhuis voelde ik me veilig, in een soort van bubbel. Vooral trots voelde ik daar. Bij thuiskomst was er plaats voor verdriet, dat kwam behoorlijk binnen. De realiteit drong tot me door. Ik ben weer mama geworden van wederom een prachtige zoon, alleen kon je maar een paar dagen bij ons blijven. Jou broers en opa en oma vonden je prachtig. Zo klein, maar al zo af. Papa maakte een mooi plekje voor jou in huis. De bloemen die wij zelf gekocht hadden en de bloemen die we al gekregen hadden stonden er heel mooi omheen. We maakten gebruik van de watermethode, wat is dat bijzonder mooi. Zo natuurlijk hoe je kindje in het water ligt en zo mooi dat ze blijven. Wij hebben op deze manier een aantal dagen van Dex mogen genieten. 

Het voelt heel dubbel allemaal, enerzijds was dit het meest vreselijke wat ik ooit heb moeten meemaken, anderzijds ben ik zo trots op je. 

In mijn volgende blog neem ik jullie mee in de dagen bij ons thuis en het afscheid van onze Dex ✨

Wil je weten hoe het nu met ons gaat? https://www.instagram.com/maartjes_journey/