In het ziekenhuis liet je mij alleen, hè mama

Ik moet even slikken. Ik kan het niet ontkennen. Ze lag op zaal en we mochten niet bij haar blijven. Vanwege corona mochten we op de NICU nog geen eens samen bij haar zijn.

Ze heeft gelijk. Ik liet haar alleen. Voor ruim 11 weken, iedere dag, liet ik haar achter in het ziekenhuis.

Het raakt me. Tranen springen in mijn ogen. Dat schuldgevoel, wat ik al een tijd niet meer heb gehad, voel ik weer. Natuurlijk weet ik dat ik hier niets aan kon doen. Ik heb uren naast haar couveuse en bedje gezeten. Waren dagen bij dat ik langer dan 12 uur aan haar bed zat. De verpleegkundigen probeerden me regelmatig te overtuigen dat ik echt naar huis moest. Ik was immers ook pas bevallen en moest nog herstellen. Maar mijn gevoel zegt wat anders... mijn lijf faalde haar... ik was niet bij alle pijnlijke behandelingen... ik liet haar achter. 

EMDR heeft de scherpe randjes er vanaf gehaald. Maar als je eigen kind dit tegen je zegt haalt de pijnlijke gevoelens weer even naar boven. Mijn hart was dagelijks gebroken bij de gedachten dat ik haar weer achter moest laten. Het doet me ook pijn dat ze dit zelf beseft. 

Ik herpak mezelf en leg uit dat ze op zaal lag met andere hele zieke baby's. Dat daarom er geen plek was voor de papa's en mama's om daar te slapen. Dat mama er zoveel mogelijk voor haar was en er zoveel mogelijk probeerde te zijn.