Deel 8: ‘De zwartste periode van ons leven’.

Nog geen twee weken naar de kankerdiagnose, start de chemotherapie van 9 weken. 3 chemokuren maar dit houdt in:

Eerste week 5 dagen opname en dan dus 5 dagen van ‘s morgens tot het avondeten chemo en spoeling van de nieren. Op vrijdagavond naar huis. Op dinsdag dagopname voor chemo. Dan weer herstellen thuis. Derde week ook op dinsdag dagopname met chemo en dan weer de maandag erop opname van 5 dagen. Dit werd in totaal dus 3 keer gedaan en 9 weken lang zaten we in een trein waarvan we niet weten, wat dit met ons leven zou gaan doen.

De eerste opname was spannend en geen idee wat op ons af zou komen. Mijn man moet het ondergaan en ik moet toekijken vanaf de zijlijn. Poeh, dat vond ik ontzettend lastig… Niet weten wat ons te wachten zou gaan staan, hoe hij op de chemo zou reageren, welke behandeling nog nodig zou zijn, onze angst voor wat als?

Zondagmiddag pakten wij spullen voor hem in. Fijne zachte kleren, wat makkelijk uit te doen zijn en vooral gaat met zijn infuus. Laptop ingepakt zodat eventueel wat filmpjes kan kijken want hij mag maar 2 keer per dag 2 uurtjes bezoek. Snap ik ergens ook wel want hij en alle andere op de oncologie afdeling hebben rust nodig. Maandagochtend breng ik hem en worden warm ontvangen op de oncologie afdeling. De kamer wordt toegewezen en ik pak zijn spullen uit. Hij heeft een kamer in een hoek met fijn uitzicht. Ook zijn dit allemaal eenpersoonskamer, wat heel fijn is. Maar tegenwoordig vaak wel luxe is.

Ze komen ons uitleggen dat ze zo een infuus gaan aanleggen en wat standaard controles. Hierna zal de chemo gekoppeld worden en begint de eerste kuur. Voor nu verloopt het nog voorspoedig met het aanprikken van een infuus. Ze koppelen de eerste zak chemo aan en hierna wordt gevraagd of ik zo wil gaan ivm bezoekuren. Ik neem afscheid van mijn man en wens hem veel succes. Vanavond ben ik er weer.

Ik verliet het ziekenhuis en toen ik in de auto zat, om alleen terug na huis te gaan, brak ik… Hoe ga ik dit in hemelsnaam doen? Ik werk als woonbegeleider in de gehandicaptenzorg en betekent dus onregelmatig werken, maar vooral mijn hoofd erbij hebben want ik sta alleen op 8 cliënten. Ik wilde zorgverlof opnemen, maar ik had recht op twee weken. Hoe kan ik nu werken, zorgen voor mijn zieke man en zoontje van zeven maanden? Ik wil niet dat mijn zoontje steeds door iemand anders in bed wordt gelegd of van de ene opa en oma naar de ander gaat. Hij is een lieve baby, slaapt goed maar dat wil ik ook graag zo houden... Dit had juist ons mooiste en onvergetelijkste tijd moeten zijn in ons leven. Kersverse ouders van onze zoon.

Na heel hard huilen in de auto, besloot ik mijn werk te bellen. Ik gaf aan niet te weten hoe ik het allemaal moest gaan doen en ik mij ziek wilden melden. Vanaf dat moment was ik ziek thuis, maar voor mijzelf zorgen stond op dat moment echt op de allerlaatste plaats. Overleven in deze vreselijke rollercoaster…