Denken jullie al aan een tweede?

Joah was net 2 maanden oud toen we de vraag 'Denken jullie aan een tweede?' kregen. Van mijn cardioloog.

Want als we het echt zouden willen, dan zou hij ons weer begeleiden. 

Huh wat?! Ik mocht toch niet meer zwanger worden?

Ergens was er iets mis gegaan in de rapportages van het ziekenhuis.
In de zwangerschap na de trombose en bloeding hebben we veel gesprekken gevoerd met de cardioloog en gynaecoloog over de bevalling en een volgende zwangerschap.

Dat laatste werd ons zeer sterk afgeraden en wij zagen het ook niet zitten om weer het risico te nemen. Daarom kozen we er in overleg met de artsen voor om mij te laten steriliseren bij de keizersnede.

Toen de cardioloog die vraag stelde stond ik wel even perplex. Had het dan toch gemogen?
Niet dat ik op dat moment graag een tweede wilde en eigenlijk had ik altijd maar de wens voor één kindje, maar nu had ik geen keuze meer.

Voor de zwangerschap, trombose en bloeding hadden mijn man Jelle en ik afgesproken dat we twee jaar zouden wachten met rigoureuze beslissingen nemen. Als na twee jaar ons gezin compleet zou voelen, zou hij zich laten steriliseren.

Door de complicaties bij mij in de zwangerschap besloten we dat het niet verstandig zou zijn als ik nog een keer zwanger zou raken. Aangezien ik niet aan de hormonen wilde als anticonceptie kozen we voor sterilisatie.

Begrijp me niet verkeerd, ik sta nog steeds 100% achter mijn beslissing.
En toch, ik heb geen keuze meer. En dat doet wat met me.
Sommige dames die in dezelfde periode bevallen zijn als ik zijn alweer zwanger. Niet dat ik jaloers ben dat zij nog een kindje krijgen, nee zeker niet, ik geniet ontzettend van Joah en de aandacht die ik hem kan geven. Ik ben meer jaloers op de keuze die ze er in hebben. Zij kunnen kiezen voor een tweede (of derde, of...)

Ik heb die keuze niet meer.
En toen kwam daar dus die vraag. Op dat moment had ik nog een open keizersnede wond en was ik nog aan het herstellen. Ik besteedde er geen aandacht aan.

Later besefte ik me dat ik de vraag vaker zal gaan krijgen. En dat ik geen keuze meer heb.

Jelle en ik zijn open over de sterilisatie. In onze omgeving weet iedereen het wel. Maar ik ga natuurlijk ook nieuwe mensen ontmoeten. En van de zenuwschade naar mijn linkerbeen is steeds minder te zien, dus ook van dit stukje van mijn leven.

Met mijn hartafwijking ben ik van: Eerlijk duurt het langste. Niks mooier maken dan het is, het is zoals het is. Hoe normaler ik erover doe, hoe normaler anderen er over doen.

En zo zal ik ook zijn met de vraag of er een tweede komt.
Die zal er niet komen omdat mijn zwangerschap en bevalling mij bijna het leven hebben gekost. We nemen geen risico meer.

Een lastigere vraag vindt ik of ik ook zwanger had willen worden als ik alles van te voren wist.
Laten we het er maar op houden dat het beter is dat je niet alles van te voren weet.

Voor de zwangerschap hebben we alles goed doorgesproken met de artsen en hadden van alle kanten groen licht. Dat ik complicatie op complicatie kreeg zag niemand aankomen.

Als ik de tijd terug zou draaien zou ik het weer hetzelfde aanpakken.

Maar met de kennis van nu zou ik dus niet voor een tweede kiezen.

Mijn hartafwijking heeft nog nooit zo centraal gestaan als de afgelopen paar jaar. Ik mag bijna weer op controle en een controle zal nooit meer onbezorgd zijn.
We luisteren vaak naar mijn mechanische klep, deze moet helder blijven klinken.

Ik was al dankbaar voor het leven en dat ben ik de afgelopen jaren alleen maar meer geworden. Het leven en gezondheid zijn geen vanzelfsprekendheid.

Is het gek dat 'geen keuze meer' me raakt? De sterilisatie is het meest verstandige, absoluut. Maar gekomen door een situatie die ik niet gekozen heb. 
Mag ik hierover 'zeuren'? Het kan altijd erger toch? Mensen met een onvervulde kinderwens, mensen met een sterrenkindje waar geen volgende zwangerschap meer zal komen.
Ik heb geen kinderwens meer en had liever daarin volledig de keuze gehad.

Ondanks dat geniet ik elke dag van Joah en hoop dit ook nog heel lang te kunnen blijven doen!