Drie dagen na de operatie

Heel lang verhaal, stuk over mijn operatie en helemaal onderaan over hoe ik op dit punt ben gekomen. Mijn doel met dit verhaal, is dames vinden die ook in dit traject hebben gezeten of er nog in zitten, of er over nadenken. Misschien tips uitwisselen, ervaringen delen, hart luchten.

Op woensdag moest ik mij om half 10 melden bij het mcl, ik werd naar boven begeleid, moest mij wegen (115.8 en voor het pre dieet zat ik op 122.4), er werden een aantal controles gedaan, bloeddruk, hartslag en gegevens. Vervolgens werd kamergenoot op bed 3 naar beneden gereden, hij was aan de beurt, en even later kwam kamergenoot op bed 1 terug van zijn operatie. Ik was nog niet zenuwachtig, mijn moeder en tante die mee waren wel. Ik mocht mij omkleden, operatiejasje, netonderbroek, en mijn sokken hield ik aan. Iets voor 12 werd ik opgehaald, op mijn bed, door de gangen, mijn moeder en tante moesten stoppen bij de deur, daar kwamen de zenuwen, het enige wat ik steeds dacht was; niet aan mijn kinderen denken, niet denken dat ik niet wakker word en ze straks achterlaat, niet aan denken, niet aan denken, en natuurlijk denk je daar dan juist aan. Ik begon spontaan te huilen en ik voelde mij zo dom, de verpleger was heel begripvol, ze gaf mij een zakdoek en sprak bemoedigend. Ik werd de pre operatieve kamer ingereden, kreeg een infuus, antibiotica, nog twee paracetamol, controles werden nogmaals gedaan, de chirurg kwam nog even langs, kennismaken en controleren voor welke operatie ik had gekozen. Daarna was het wachten, zo'n 40 minuten later werd ik opgehaald door de anesthesist en zijn assistent. Weer kreeg ik het even moeilijk toen hij mij vroeg naar de namen op mijn arm, ; zijn dit de namen van je kinderen? Wat mooi gedaan. Hij merkte op dat ik het lastig vond en begon mij gerust te stellen en grapjes te maken. Ik verplaatste mijzelf van het bed naar de tafel en kreeg een middel toegediend in mijn infuus, ook plaatsten ze een soort strip over mijn voorhoofd, het prikte in mijn huid en zo houden ze je diepe slaap bij. Na het toedienen van het middel voelde ik mij in één keer straalbezopen, ik kan het niet anders uitleggen, de kamer draaide en ik hoorde alles heel wazig. Vervolgens kreeg ik een kapje over mijn mond en moest ik drie keer diep zuchten, de derde keer heb ik niet eens meer meegekregen. 

Het voelde alsof ik al 5 minuten later wakker werd geschud, ik bloedde hevig, ik had 5 wondjes waarvan er 3 door de pleisters heen lekten, de thermodeken was doorweekt met mijn bloed en ze moesten mijn netbroekje uitknippen. Ik had het extreem koud en ik bleef bloed spugen, heb wel 5 niertjes nodig gehad, ik rilde van de koorts en ik voelde mij zo ontzettend beroerd. Ik kon wel janken, ik moest ontzettend nodig plassen en heb de urine laten lopen door de druk van het overgeven, uiteindelijk bleek het maar beter te zijn ook want anders hadden ze mij nog een katheter moeten plaatsen ook. Het duurde heel lang voor ik weer naar boven mocht, en ik had het zo koud, ik had zo'n spijt, zo'n spijt, waar was ik in godsnaam aan begonnen?

Eenmaal terug op de kamer was het al half vier en zaten mijn moeder en tante in de stress, die hadden sinds half 2 niets meer gehoord en zaten alleen maar te wachten. Ik kon wel huilen zo slecht voelde ik mij en ik wou alleen maar slapen, ik kon mijn ogen niet openhouden, lage bloeddruk, lage hartslag en steeds hogere koorts, weer moest ik overgeven en wat deed dat pijn, ik heb ook terug op de kamer 3 niertjes vol gespuugd met bloed. 

Ik was de laatste terug op de kamer, de man die voor mij aan was, was al volop aan het drinken, de man in het eerste bed, had visite en had al praatjes voor twee, de mevrouw tegenover mij in bed 2 was er al net zo beroerd aan toe, ook zij bleef spugen. Mijn moeder en tante zijn niet lang gebleven, ik wou alleen maar slapen, slapen, slapen. Ze moesten mij steeds wakker maken, ik moest drinken, maar elk slokje deed zo veel pijn, als een blok die bleef hangen achter mijn borstbeen. Ik moest ook lopen, om de gassen die ze in je buik spuiten om ruimte te maken voor de operatie weer kwijt te raken, die gassen voelden ook erg ongemakkelijk in mijn borst en schouders. Maar lopen? Hoe in vredesnaam, ik kreeg een zetpil met een handschoen, die moest ik zelf toedienen, dat is mij pas twee uur later gelukt toen ik eindelijk over de gang durfde te schuifelen naar het toilet. Tegen half 10 kwam ik weer tot leven, kon nog steeds niets drinken, de man naast mij had al 5 glazen leeg en ik had amper twee slokjes gehad. Ik heb mijn bed verschoont, mijzelf gewassen en ben gaan wandelen over de gang, ik voelde mij nog steeds beroerd, maar ik had ze horen praten, met de twijfel of ik zo morgen wel naar huis zou kunnen, en daar werd ik opstandig van, mooi niet dat ik nog een dag en nacht in het ziekenhuis zou blijven. Niets ten nadele van de zorg, ik houd van de harde aanpak, iets met zachte heelmeesters enzo, maar als ik toch alles zelf moest doen dan kon dat net zo goed thuis. Terug op de kamer kreeg ik nog een zetpil, ik heb om tabletten gevraagd en deze met moeite binnengekregen en gehouden maar ik vertikte het om nog een zetpil te nemen ook mocht ik mijn eerste fraxiparine spuit zetten. De nacht ging wel, veel last van de gassen gehad in mijn schouders en borst maar redelijk geslapen. De volgende ochtend om 5 voor 6 ging het licht boven mij aan, tijd voor de controles, koorts was gezakt, de medicatie werd uitgedeeld, maagbeschermers en paracetamol. We kregen allemaal een bekertje aardbeien yoghurt, dit kreeg ik niet weg en daarbij had ik ook totaal geen honger, de man in bed 1 lepelde het zo leeg, de vrouw in bed 2 had last van maagzuur en moest er niet aan denken, de man naast mij in bed 3 ging heel goed, drinken, lopen, alles ging van een leien dakje, tot hij midden in de nacht op wou staan voor de wc en het gevoel had flauw te vallen. Hij moest dan ook blijven, ze waren bang voor een lek.

De verpleegster deelde washandjes en handdoeken uit, gaf aan de ontslagen te gaan regelen en ging weer weg, ik voelde mij inmiddels stukken beter, was de afdeling al een paar keer op en neer gelopen en ik zat om half 9 dan ook klaar voor vertrek. Om 11 uur mochten we weg en waar mijn overbuurvrouw door haar man in een rolstoel opgehaald werd, wandelde ik met mijn tas aan mijn arm zo naar de lift waar mijn tante net aankwam. Door naar de apotheek voor het medicatie pakket en op naar huis, ik zag op tegen de twee uur durende rit maar dit viel mij reuze mee, ik wou naar huis naar mijn vriend en de kinderen. Eenmaal thuis bleek de peuter goed ziek te zijn, het arme mannetje had koorts, ik ben op de bank gaan liggen, hij is bij mij komen liggen en er ook niet meer af gegaan. De oudste twee kinderen werden door mijn vriend van school gehaald en waren zo blij om mij weer te zien, ze waren onder de indruk van de wondjes maar vroegen zich wel af waarom ik nog zo dik was, want daarom ging ik toch heen?

Op donderdag heb ik nog paracetamol gehad, op vrijdag was dit al niet meer nodig, de pijn valt echt reuze mee, donderdag kreeg ik nog niets weg, geen drinken, geen kwark, geen soep, wij hebben geen suikervrije ranja in huis, dat heeft mijn schoonmoeder op vrijdag meegenomen en dit krijg ik beter weg. Kwark lukt mij niet, gepureerd fruit ook niet, soep gaat steeds beter, vandaag al aardig wat lepels op, ik kan nog niet naar de wc. Multivitamine verdraag ik ook niet, de spuitjes zet ik met gemak en het douchen was zo fijn. Wel is een wondje open gaan staan, dit zei ik al in het ziekenhuis maar was volgens de verpleegster niet het geval, nu zit er een verdikking en ben ik benieuwd hoe dit verder gaat. 

Hoezo laat je jezelf zo gaan dat je op den duur 122 kilo weegt? 

Mijn moeder en mijn tante stonden vroeger vaak samen voor de spiegel, ze noemden alleen maar dingen waar ze ontevreden mee waren, dik, lelijk, etc. Ook tijdens het winkelen waren ze altijd heel negatief, dit heb ik overgenomen, ik vond mijzelf ook altijd te dik, te lelijk, minderwaardig. Mijn moeder die door de winkel naar mij riep dat ze de perfecte bikini voor mij had gevonden, het broekje was namelijk groter als het topje en mijn kont in verhouding groter dan mijn borsten, was voor mij als veertienjarige echt verschrikkelijk, ik schaamde mij zo. Broers die mij continu dik en lelijk noemden terwijl ik, achteraf gezien, toendertijd echt nog niet te dik was, en lelijk ook niet, ik denk dat ik op kwetsbare leeftijd de verkeerde dingen heb geleerd. Daarnaast was gezonde voeding ook geen prioriteit bij ons thuis, het ontbijt bestond uit een pak koeken op de salontafel met een fles fristi ernaast en de televisie aan, maar aan de andere kant stond er elke avond een avg op tafel, en oa witbrood en frisdrank hadden wij nooit in huis. 

Om alles op mijn jeugd te gooien is niet eerlijk, op den duur was ik oud genoeg om voor mijzelf te zorgen, helemaal toen ik uit huis ging samenwonen. Ik kwam toen ook flink aan, viel uiteindelijk weer af naar een gezond gewicht, raakte in verwachting van mijn eerste kindje en kwam weer 30 kilo aan. In 2017 stapte ik voor het eerst naar de huisarts, ik woog 117 kilo en ik kreeg het er op geen manier meer af. Ik begon aan het traject, kwam door de screening en vlak voor het gesprek met de chirurg kwam ik erachter dat ik in verwachting was van ons tweede kindje, dit werd een medische zwangerschap door mijn overgewicht en ik wist het aankomen te beperken tot 8 kilo. Na de geboorte van mijn tweede kindje heb ik een heel duur en zwaar traject gevolgd bij de sportschool, dit hielp wel, maar onder de 103 kilo kwam ik op geen enkele manier. Covid nam de wereld over, ik raakte in verwachting van ons derde kindje en het leven ging door. Drie weken na de geboorte van ons kindje ging ik weer rigoureus op dieet, schrapte alle koolhydraten, deed aan intermitted fasting, met 6 weken oud kreeg hij het rs virus en heb ik 10 dagen met hem in het ziekenhuis doorgebracht, weg dieet, na het ziekenhuis pakte ik het weer op, totdat we even later weer met hem in het ziekenhuis belandde. Toen ik daarna weer in ketose wou komen werd ik zelf ziek, pijnaanvallen, niet te doen. Naar de huisarts geweest voor bloedonderzoeken, ik liep al bij een diëtist, uit het onderzoek bleek dat mijn lever, alvleesklier en schildklier hun werk niet goed meer deden en dat het hoog in vet en laag in koolhydraten voor mij niet meer werkte. De huisarts opperde om weer het traject in te gaan, na overleg met mijn partner heb ik hier voor gekozen. En nu zijn we dus hier.