Ik zal altijd vechten voor mijn kinderen.

2 jaar gescheiden, ik had de rust weer terug in mijn leven. Alles ging top! Mooie structuur met de kinderen. 

Tot het voorjaar... mijn vader, waar ik al 22 jaar geen contact meer mee heb omdat hij mij vaak mishandelde, stuurt een vriendschapsverzoek op facebook. Ik schrik, krijg flashbacks, probeer het naast mij neer te leggen maar toch komt hij regelmatig in mijn gedachten op. 

Ik heb vanaf mijn puberteit geleerd mijn gevoel niet te voelen, kreeg lichamelijke klachten. Liever lichamelijke pijn dan gevoelens van pijn voelen. 

Nu had ik soms momenten van angst maar kon dit snel naast mij neerleggen, mijn schouders en kaken staan continue op spanning maar dat deden ze wel vaker. 

Ik merkte dat ik negatiever werd, mopperde veel, ook op de kinderen.

Ze maken vaak ruzie, als mijn dochter zei 'mama wat ben je boos' zei ik dat het kwam omdat hun altijd ruzie maakte. Zo voelde dat voor mij ook. 

Als de kinderen naar hun vader gingen voelde ik rust en de dagen gingen te snel voorbij. 

Ik had geen zin in het huishouden, koken, nou ja eigenlijk in niks, ik bracht de kinderen naar school en ging weer mijn bed in. Ik dacht vaak ik ga weer richting een depressie maar ik denk altijd de wereld aan te kunnen en geen hulp nodig te hebben.

Eergisteren moest ik hun uit school halen nadat ze bij hun vader waren.

Ze maakte thuis direct weer ruzie maar ipv dat ik boos werd zoals altijd brak ik dit keer, ik moest huilen en kon niet meer stoppen. 

Mijn kinderen schrokken en moesten ook huilen, zo kennen zij mij niet.

Ik ben met hun gaan zitten en heb zo goed als mogelijk uitgelegd dat het even niet zo goed gaat met mama en dat ik de volgende dag de huisarts ga bellen. 

Sindsdien kan ik niet meer stoppen met huilen en voel mij zo vreselijk klote, zoals 8 jaar geleden barts de bom ineens. Geen pijn voelen is fijn maar zorgt er wel voor dat ik te lang wacht met hulp zoeken. 

Gisteren de huisarts gebeld en vandaag al een gesprek met de praktijkondersteuner gehad, ik mag starten met anti depressiva, ik ben opgelucht.

Tegelijk voel ik mij zwak, zwak dat ik weer een depressie heb. 

Stom dat ik niet eerder aan de bel getrokken heb.

Boos dat mijn vader weer de oorzaak is van dit zooitje.

Verdrietig dat ik mij zo klote voel en mijn kinderen dit mee krijgen.

Met het meest voel ik angst, angst dat jeugdzorg of wat dan ook aan de deur komt en mijn kinderen afgepakt worden. Zonder mijn kinderen hoeft het van mij niet, hun zijn de enige reden dat ik vecht voor dit leven