Thuiszorg en wondverzorging

Wondzorg dus. Het hoog- laagbed neemt een groot deel van de woonkamer in beslag.
We hopen dat de wond snel dicht is en het bed weer opgehaald kan worden.

Ik heb een open wond doordat ik na de keizersnede 3 heroperaties heb gehad. Het weefsel onder de wond groeit niet meer goed aan elkaar en heeft de wond open geduwd. Ik heb in totaal zo'n 30cm holte onder mijn wond.

Blog is niet helemaal lekker chronologisch uit de verf gekomen omdat ik soms 1 onderwerp afrond en het een langere periode beslaat.

De eerste twee weken komt de thuiszorg tweemaal per dag. Dit trekt wel een wissel op het gezinsleven. In de ochtend wacht ik in pyjama tot de zorg komt. Vaak blijf ik dan in pyjama om vroeg te lunchen en weer te gaan slapen.
Steeds omkleden is zwaar voor me en pas een stuk later heb ik door dat ik in een app kan zien hoe laat de zorg ongeveer komt.

Na mijn middagslaapje kleed ik me wel om. Toch een beetje normale kleding aan, al is het dan vaak al tegen 16u. Ik draag voor het comfort broeken met elastische band. Deze had mijn man Jelle al in de zwangerschap voor mij gekocht, omdat ik toen geen rits/knoop staand kon dichtmaken. De broeken komen nu weer goed van pas.

Na het avondeten ga ik douchen. Dat is ook echt nodig, door de hormonale wisselingen lijkt het wel alsof ik in de overgang ben, hallo zweetaanvallen.
En als de thuiszorg geweest is voor de avondronde kan het verband blijven zitten tot de volgende ochtend.

Ik voel me vies met het verband. Mijn wond lekt nog behoorlijk en vaak is mijn (onder)broek nat van het vocht. Het verband vaker verwisselen kost mij teveel energie. Ik draag maar veel zwart, dan valt het niet zo op.

De wijkverpleging zijn allemaal lieverds. In het begin huil ik vooral. Ik voel me de eerste weken nog steeds erg slecht en zit er mentaal doorheen. Ze luisteren fijn en ik ben het weer even kwijt.

Na twee weken moet ik weer terug op controle in het ziekenhuis. De wondgenezing gaat goed en de zorg mag naar eenmaal per dag.

In overleg mag ik de avondzorg houden, dan heb ik in de ochtend met het gezin. Dat geeft meer vrijheid.

De wijkverpleging controleert ook hoe de wond er uit ziet. Als wij een verdikking zien ontstaan gaan bij ons de alarmbellen af. Toch niet weer een bloeding!

Gelukkig blijft de pijn uit en lijkt het mee te vallen. De wijkverpleging stuurt wel ter controle hun wondspecialiste.

Achteraf gezien begon hier het welbekende keizersnede afdakje te ontstaan. Er was gelukkig niks ernstigs.

Ik vond het fijn dat de wijkverpleging zo goed meedacht en extra controles inplande wanneer nodig.

Het wondbeleid is diverse keren verandert. Niet elk middel werkte even goed bij mijn wond.

Wat ik jammer vond was dat mijn vaste verpleger en ik zagen dat de wond vastliep in herstel, maar dat de doorverwijzing naar het ziekenhuis niet volgde. Ik heb toen vrij lang afgewacht en een maandje later maar zelf gaan bellen met het ziekenhuis.

Eigenlijk had ik niet terug hoeven komen in het ziekenhuis, hierdoor had ik een verwijzing nodig. De huisarts heeft die toen gegeven.

Achteraf gezien heb ik goed gehandeld. Ik ben daarna nog vaker in het ziekenhuis geweest om de wond op te volgen. Vaak werd het beleid weer aangepast.

Ik had maar één doel: De kerstboom kunnen opzetten. Nu hoor ik je denken: He, je was toch al in augustus thuis? Kerst? Ja, zo lang duurde het wondherstel en de vertraging doordat de doorverwijzing niet kwam.
Ik wilde zo graag dat er nog iets normaal door zou gaan dat jaar. En met een klein baby'tje gaat een kerstboom nog. Dit jaar zal er geen kerstboom komen, hallo Dreumes.

De wondzorg is van tweemaal per dag naar eenmaal per dag naar 3x per week gegaan.

Op een gegeven moment pastte het beleid niet meer bij mijn wond; Het spul wat ze er in stopten kwam er zeer snel weer uit. Het zou minimaal 48 uur moeten blijven zitten, ik haalde niet eens 24 uur. Vaak kwamen ze 2x per week extra.

Dat was niet fijn, dan verheugden we ons op een rustig avondje en dan kwam er weer iemand over de vloer (en die afspraken waren minder goed in te plannen, dat was gewoon afwachten tot de wijkverpleging tijd had die avond).

Eind oktober hebben we een fotoshoot met het gezin. Ik wil geen groot verband onder mijn mooie jurk en me vrouw voelen. De wond lekt gelukkig iets minder en die korte tijd kan ik af met een gewone pleister.

Later als het vocht nog minder is geworden wordt het verband vervangen door een fijne siliconen pleister. 

En dan ineens gaat de wondgenezing snel. Het beleid steeds aanpassen werpt zijn vruchten af en ook de extra bezoekjes zijn verleden tijd. 

Het is eind november als daar het verlossende woord komt: De wijkverpleging is niet meer nodig, het bed mag uit de woonkamer!

Ik ben nog niet van wondzorg af. We mogen nu de zorg zelf doen. We moeten een antibacteriële oogzalf in de wond doen.

Hoe het komt dat mijn wond vrij traag genas weten we niet. Ik had in principe best goede papieren: jong, slank en uiteindelijk weer in vrij goede gezondheid.

Het is januari als dan eindelijk, bijna een half jaar later de woorden: 'De wond is dicht' klinken. Whoohoo, eindelijk zijn we helemaal klaar.
Ik mag van de wondverpleging het litteken nog behandelen met medische silliconenpleisters (ScarBan) en dit ga ik ook doen. Het houd gelijk nog een lijntje met de wondzorg voor als er toch nog wat is. (Geleerd van de eerste keer)

Na een paar maanden is het maximale herstel voor nu met de pleisters behaald en besluit ik de wond zo te laten.
De wond is allesbehalve mooi, maar wel dicht.

Het was een hobbelige rit. Voor zo'n lange tijd steeds mensen over de vloer is niet fijn. Het is een soort inbreuk op je privacy en belemmert in het vrij zijn.

In een volgende blog neem ik jullie mee in mijn mentale herstel.

Lees ook: DEEL 33: alle hulptroepen worden ingezet