Mijlpaal: ik ben nu écht geslaagd!

Ik hoor je alweer denken: waar gaat dit nu weer naartoe? Maar ik behaalde deze week een mijlpaal, en niet zomaar eentje!

In juli 2019 studeerde ik af aan de PABO, tevreden dat ik dit gehaald had, maar de perfectionist in mij was ontevreden. Ik had namelijk makkelijk cum laude kunnen slagen, maar had helaas één cijfer onder de 7,5 gehaald. En toch, nooit slaagde ik écht in mijn werkzame leven, tenminste zo voelde het niet. 

Nou ja, geslaagd is geslaagd zou je denken en na de zomer startte ik in Amsterdam-Osdorp met een fulltime groep 3. Het was een pittig eerste jaar, waarin ik op meer begeleiding had gehoopt, maar waar ik ook veel heb mogen leren. Mijn eerste échte eigen klas, met leuke collega's! En toen werd het februari. Ik ervaarde heel veel werkdruk en na een aantal negatieve ervaringen met ouders viel ik uit. Ik durfde niet meer de straat op en verstopte mij het liefst onder de deken. De POH en huisarts logen niet: alles wees op een burn-out. Toch voelde de bedrijfsarts en mijn directie hier niets voor, zij wilden dat ik weer zou gaan werken.

15 maart 2020

Waarschijnlijk herinnert iedereen zich deze avond. De eerste lockdown werd aangekondigd. Angst, maar ook opluchting. Ik hoefde niet meer naar school om voor de klas te staan. Huilen van opluchting. 

De maanden die volgden gaven mijn collega's en ik online les. Aan het einde van het schooljaar heb ik nog kort lesgegeven in kleinere groepen en toen het zomervakantie werd, was mijn avontuur in Amsterdam voorbij. 

Na de zomer startte ik in Vianen, op de school waar ik nu ook nog werk. Vol goede moed begon ik hier het schooljaar in de middenbouw, groep 3/4/5. Lieve collega's, een fijne groep kinderen, lieve ouders en een hele fijne directie. Opgelucht dat ik dit zo mocht ervaren. December 2020 werd er echter weer een lockdown aangekondigd. Deze keer vooral angst. Bang om ziek te worden van dat stomme rotvirus. We organiseerden in raptempo thuisonderwijs en na een korte 'pauze' konden alle kinderen aan de slag. In februari mochten de scholen weer op locatie les gaan geven, we zijn er weer doorgekomen. Tenminste, dat dachten we. 

Half maart bleek er een brandhaard op onze school. Alle klassen weer naar huis en lesgeven op afstand. Gelukkig was dit allemaal nog relatief makkelijk te organiseren en waren we snel weer omgeschakeld. We testten allemaal en gelukkig bleek ik nog altijd gezond. Op het moment dat de meesten weer uit quarantaine mochten, gingen we weer lesgeven op school. En toen ging het mis. Ik werd ziek. Niet een beetje ziek, maar echt flink ziek. Uiteraard is dit geen objectieve beschrijving, ik beschrijf mijn ervaring, maar ik ben zelden in mijn leven zo ziek geweest als die keer. Positieve test, een longontsteking en een hele mand vol medicatie. De ziekenhuizen lagen nog vol, dus ik kon niet voor opname en mocht thuis herstellen. Drie weken lang op de bank en in bed, naar de WC was al een hele opgave en douchen was te vermoeiend. Maar na drie weken leek ik redelijk opgekrabbeld. 

Ik besloot een rondje te gaan wandelen, maar na een meter of tien leek ik in te storten. Ik kon niet meer verder en moest terug. Toch niet helemaal hersteld nog dus. Weer rusten en later opnieuw proberen. Maar beter werd het niet. Pijn in mijn benen, na twee zinnen stopte mijn stem ermee, mijn armen niet langer dan vijf seconden omhoog houden, eten ging nauwelijks en ook mezelf verzorgen kon ik niet. Na een aantal weken zelf proberen en het 'tijd' gunnen, besloot ik langs de huisarts te gaan. Bloedonderzoek, longfunctietest en een verwijzing naar de ergo- en fysiotherapeut: long-covid. Maandenlang heb ik getraind, meegedaan met experimentele behandelingen, artsen in de reguliere en alternatieve sector bezocht en vooral gerust. Het lichtje aan het einde van de tunnel werd maar niet feller. 

En toch ging het na een tijd beter. Wat precies geholpen heeft, weet ik nog altijd niet. Misschien was het een combinatie van allerlei zaken, maar na een jaar lukte het mij eindelijk weer om te werken. En toen besloot er een postbezorger met een noodvaart achterin de stilstaande auto van Robert te rijden. Eerder schreef ik er al kort over, maar Robert heeft echt een engel op zijn schouder gehad. Misschien wel 100 engelen. 

Maar we noemen dit ook altijd het moment dat Sef besloot dat papa's lijf niet veilig was, haha! Na Robert zijn ongeluk bleek ik namelijk zwanger. Ik was net weer een aantal weken volledig aan het werk, was nog niet helemaal hersteld gemeld op werk en toen bleek ik dus zwanger. 

In eerste instantie dolgelukkig natuurlijk! Ook 100 zorgen, nog maar net hersteld van long-covid, kon mijn lijf dit wel aan; Robert die nog vol in de kreukels lag van het ongeluk en ook financieel ging het niet helemaal best na zoveel tegenslagen. Toen ik twee dagen na de positieve test ook nog een doodziek werd door de HG, werden die zorgen niet minder. Het verhaal rondom mijn zwangerschap van Sef en de nasleep hiervan kan je in mijn vorige blogs lezen, dus hier zal ik niet verder over schrijven. We weten allemaal wat een weg dit ook geweest is.

En dan zijn we in het heden. Misschien begrijp je nu waar ik naartoe wil gaan. In september ben ik namelijk gestart in groep 4, op dezelfde school in Vianen. Ouders kregen in de formatiebrief een waarschuwing: 'We weten nog niet of onze afwezige collega('s) na de zomervakantie kunnen starten. We hopen dat zij in ieder geval re-integratiewerkzaamheden kunnen gaan doen.' En daar stond ik. Nog steeds begeleid door de bedrijfsarts, maar wel aan het werk. De dagen die van mij werden verwacht, de (meeste) taken die ik voor mijn uitval ook deed. Enige dat ik dit jaar gemist heb, zijn de kennismakingsdagen, hier ben ik maar één dag bij geweest, in plaats van 2,5. 

Maar I did it. Ik heb een heel jaar lesgegeven. Aan een groep fantastische kinderen, met hele lieve en leuke ouders en de allerbeste collega's die ik mij kan wensen. Collega's bij wie ik terecht kan als het even niet lukt, maar die ik ook mag ondersteunen als zij iets nodig hebben.

Ik ben zo trots op mezelf. Op mijn gezin. Op mijn sociale team - familie, vrienden en collega's -. Maar vooral op mijzelf! Ik ben nu écht geslaagd!