Van muggenbeet naar aardbeivlek.

Toen onze dochter een drietal weken oud was, dachten we dat ze voor het eerst het gemakkelijke slachtoffer van een mug geworden was. Tussen haar haartjes zagen we een klein rood stipje, dat erg leek op een muggenbeetje. We zochten er niets anders achter en lachten wel eens met het kraambezoek dat de muggen hier in huis het zich wel heel gemakkelijk hadden gemaakt, een kleine baby uitkiezen om te steken.

In de eerste weken kregen we wel eens een bezoekje van de vroedvrouw, zo wisten wij dat onze dochter goed bij kwam en haar bezoekjes stelden ook gewoon gerust want zeg nu zelf, het is fijn om eens van een totale buitenstaander te horen dat je goed bezig bent.

De week waarin onze dochter, volgens ons, haar eerste muggenbeetje te pakken had, kwam ze nog eens langs. Ook bij haar viel dat rode stipje op. Toen we haar vertelden dat het een muggenbeetje was, schudde ze meteen haar hoofd. Volgens haar was het geen muggenbeet maar een hemangioom, ook wel een aardbeivlek genoemd, en zou het toch nog wel wat gaan groeien. Ze legde kort uit dat dat wel vaker voorkwam bij baby’s en we ons er zeker geen zorgen over moesten maken. De eerste maanden zou het nog (goed) kunnen groeien, maar daarna slinkt het weer en tussen de vier à tien jaar gaat het verdwenen zijn. Ze lachte nog dat we best niet om raad gingen zoeken bij dokter Google, omdat het daar vaak omschreven werd als een goedaardige tumor en dat klonk zo serieus. Met die woorden was de kous af, onze dochter was weer goed aangekomen en het bezoekje zat er op.

Natuurlijk kon ik het niet laten om eens wat te lezen over zo een aardbeivlek. Het werd inderdaad een goedaardige tumor genoemd. Tot onze dochter negen maanden is, kan het nog goed groeien en daarna verdwijnt het letsel normaal langzaam alsof het er nooit is geweest. Ik besloot het daar bij te laten. Het leek een kleine muggenbeet. Het zou andere heus niet opvallen.

Ik “lach” er wel eens mee dat het aardbeivlekje pas is beginnen groeien vanaf de uitgesproken woorden van onze vroedvrouw. Alsof het eerst benoemd moest worden. Haar vlekje werd dus groter waardoor ik toch nog eens ten raadde ben geweest bij dokter Google. Ik zocht afbeeldingen van andere baby’s met een hemangioom op en botste op heel wat varianten.

Ze kwamen voor op vele verschillende plekken en in vele formaten. Aangezien die van onze dochter vrij snel leek te groeien en ook serieus in hoogte toenam besloten we het eens bij een kinderarts te tonen. Hier vergaarden we heel wat informatie, zo weten we nu dat het eigenlijk niet geweten is waarom een aardbeivlek ontstaat, maar er zijn wel factoren die het lijken te beïnvloeden. Zo verschijnen deze vlekken bijvoorbeeld vaker bij meisjes en baby’s met een laag geboortegewicht. Twee factoren die wij konden afvinken, er zijn er trouwens nog meer.

Ze legde uit dat de bloedvaatjes en cellen dicht bij de huid van onze dochter wat gek zijn beginnen doen en zich zo gevormd hebben tot de hemangioom. Het is eigenlijk iets heel onschuldig en er wordt maar in enkele gevallen iets aangedaan. Stel de hemangioom bevindt zich aan de neus, een oog of oortje, dan starten ze vaak met medicatie. Deze kunnen namelijk de functies belemmeren, denk aan een lui oogje ten gevolgen van een aardbeivlek die het oogje dichtdrukt etc. Toch vond de kinderarts het een goed idee om de aardbeivlek van onze dochter te behandelen met een zalf omdat deze tamelijk snel groeide en, zoals ik eerder al vermelde, ook aardig in hoogte toenam.

We smeren iedere dag drie keer plaatselijk zalf op de hemangioom. Naar ons gevoel bleef de hemangioom toch nog groter worden, bij de eerste controle besloot de kinderarts hierdoor om de % in de zalf wat op te hogen. Binnenkort volgt een nieuwe controle, naar ons gevoel is de hemangioom nog groter geworden maar niet meer op de snelheid waarmee deze eerst toenam.

Ondertussen is onze dochter een vrolijke baby van 11 weken. Ze doet alles fantastisch en we zijn haar aardbeivlek al goed gewoon. Enkel de (starende) blikken van andere personen kunnen me wel wat onzeker maken. Vaak zie je ze staren maar wordt er geen vraag gesteld, ik heb dan het gevoel dat ik zelf over de aardbeivlek moet beginnen. Ik begin dan te vertellen over hoe het muggenbeetje een aardbeivlek werd. Mensen hebben er in sommige gevallen wel al eens van gehoord, in andere gevallen is het iets totaal onbekend.

Vaak heb ik het gevoel dat ik moet verantwoorden dat we haar niet verwond hebben, dat het iets is dat bij 10% van de baby’s voorkomt én dat het ook weer verdwijnt. Dat ze er geen last van heeft en dat ze er normaal niets aan zal overhouden. Al weet ik het allemaal niet met zekerheid, ik ken in mijn omgeving namelijk niemand die het ook heeft gehad toen hij of zij klein was. Wel, heb ik al gelezen dat een hemangioom in het haar op latere leeftijd alopecia kan geven, maar daar wil ik niet van uitgaan. We proberen hier niet te hard na te denken over eventuele restanten. Je kunt jezelf verliezen in doemscenario’s en dergelijke maar ervaring leerde me al dat dingen vaak meevallen en dat alles altijd goedkomt. Waar haar aardbeivlekje ons nog zal brengen is onbekend, wel weten we ondertussen dat het niets aan onze liefde voor haar verandert en we haar nog steeds willen op eten door haar schattigheid. Voor ons is ze de mooiste en haar “imperfectie” maakt haar voor ons juist perfect. 

__________________

Zijn hier nog ouders waarvan een kindje een hemangioom heeft? Hoe ervaren jullie de reacties van anderen? Is je kindje al ouder en de hemangioom geslonken, hoe is dat proces gegaan en zijn er eventuele restanten doordat de hemangioom hoog was? Ik merk dat ik er wel vrede mee heb, maar toch ook een zekere "angst" heb voor als ze wat ouder is, ik zou niet willen dat ze gepest en gekwetst wordt. Kinderen (en volwassenen) kunnen hard en gemeen zijn voor elkaar... 

Onze zoon van twee stelt geregeld vragen over de vlek. Zo merkte hij eens op dat zijn zusje gemorst had met confituur. We antwoorden en leggen dan in de mate van het mogelijke uit wat het is. Hij reageert telkens heel lief en zegt dat dat vlekje helemaal niet uit maakt. Fijne reactie van hem, maar het tegen andere kinderen uitleggen vind ik toch niet altijd zo eenvoudig. 

Ach, ik laat het maar weer wat los, het loopt zoals het loopt en komt wel goed. 

Bedankt voor de reacties en heel veel liefs!