Weer terug bij af: revalidatie na een keizersnede

Voor mijn keizersnede was de rollator weer opgeborgen. Ik liep in huis zonder hulpmiddel en buiten aan de hand of met de vierpootstok.

En nu 1 keizersnede, 3 nabloedingen, 3 heroperaties en een maandje stilliggen in het ziekenhuis loop ik weer met een rollator.

In het ziekenhuis was de fysiotherapie al opgestart. Hij vond het belangrijk dat ik thuis ook gelijk begeleidt zou worden. En dus waren mijn fysiotherapeuten veel sneller weer op huisbezoek dan gepland. 

De bedoeling was dat ik eerst 6 weken zou herstellen en dat dan de fysiotherapeuten weer zouden komen.

Omdat ik zo achteruit ben gegaan, is het belangrijk dat ik gelijk begeleiding krijg om de functies weer zo snel mogelijk terug te krijgen.

Het eerste huisbezoek is meer kraamvisite en mijn verhaal doen. En natuurlijk huilen.

Ik heb jonge fysiotherapeuten die dol zijn op Joah. Gelukkig maar, want Joah is er altijd bij. De ene keer slaapt hij, de andere keer heeft hij last van krampjes en huilt hij alleen maar en soms is hij gewoon wakker.

Elke keer is kijken wat er gaat. Als Joah veel huilt doen we zittende oefeningen waarbij ik Joah kan vasthouden.
De stagiaire van de fysio is ook ingezet als wandelwagen wieger (nee, ik had niet zo'n hippe automatische schudder).

De eerste oefeningen zijn er op gericht om weer terug te komen om mijn niveau van voor de keizersnede. En weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en been.

Met frisse tegenzin worstel ik me door de oefeningen heen.
Ik baal dat oefeningen die een paar weken geleden nog makkelijk gingen, nu te moeilijk zijn. Het is een harde confrontatie met wat bijna 4 weken stilliggen met iemand doet.
Spiermassa gaat heel snel achteruit.

Als Joah bijna 2 maanden oud is mag ik van de fysiotherapeut buiten gaan wandelen. Ik loop dan pas voor het eerst buiten achter de wandelwagen. Mijn man Jelle is mee op mijn scootmobiel, de wandelwagen is mijn rollator en na een paar honderd meter is het voor mij al genoeg en ruilen we van transportmiddel. Maar he, ik heb zelf mijn kind geduwd, zelf achter de wagen gelopen!

En dan na zo'n 10 weken is het zo ver: Ik ben op het niveau van voor de keizersnede. Wat een mijlpaal.
Hopelijk houd ik deze stijgende lijn en komt er geen tegenslag meer. Ik wil vooruit, ik wil Mama kunnen zijn voor Joah.

Bij een normaal herstel van een keizersnede mag je na zo'n 6 weken weer krachtoefeningen gaan doen. Omdat ik nog steeds mijn open wond heb (in een vorige blog kun je hier meer over lezen) moeten we extra voorzichtig zijn. Zolang de wond open is, blijft het beleid hetzelfde als vlak na de keizersnede. Geen kracht en niks zwaarder dan je baby tillen.

De open wond zit de fysiotherapeut eigenlijk in de weg. Nou ja, roeien met de riemen die we hebben.

En zo bereik ik mijlpaal na mijlpaal:
Oktober
- Weer wat kunnen bakken in de keuken
- Zelfstandig achter de wandelwagen een rondje om het huizenblok lopen
- Zelfstandig naar de toekomstige school van Joah lopen. Hier mag je zelfs al 'Project X' inschrijven. Dat ging ons te ver, maar nu hij geboren is willen we graag kijken bij het schooltje van onze voorkeur.
In mijn vorige blog schreef ik over mijn mentale gezondheid. Ik zat er heel erg mee of ik Joah later wel naar school kon brengen. Met deze dag krijg ik daar weer vertrouwen in. Ik ben zelf achter de wandelwagen naar zijn schooltje gelopen. Terug was nog wat veel en ben ik in de scootmobiel gaan zitten. Ik heb nog 4 jaar om sterk genoeg te worden om ook terug te kunnen lopen. (Maar dat lukt natuurlijk al veel eerder).
November
- Begin november kan ik Joah voor het eerst zelf in de Tummy Tub wassen (erg fijn voor als er overdag een ongelukje gebeurd en ik alleen ben)
- Ik loop  voor het eerst naar een warenhuis een paar honderd meter van ons huis. Uiteraard met wandelwagen als rollator
- Andere schoenen dan gympen dragen. Sinds maart 2023 liep ik op mijn licht gewicht gympen (en in de zomer sandalen). Omdat het been opheffen al zwaar genoeg was, wilde ik zo min mogelijk extra gewicht aan mijn voet hebben. Ik ben nu weer sterk genoeg om mijn laarsjes te dragen.
Bij het schrijven van deze blog eind september 2024 heb ik alleen mijn hakken nog niet gedragen.
- Naar de vliering. Sinds de bloeding ben ik niet meer op de vliering geweest. We hebben geen vaste trap naar de vliering, maar zo'n schuif ladder/trapje. Ik vermoed zelf dat het wel weer lukt om heen en weer te gaan. Om dit zeker te weten kijkt de fysiotherapie de eerste keren mee. En inderdaad, ik kan dit veilig genoeg weer zelf doen. Weer wat vrijheid terug.
December
- Alleen met Joah met de bus mee. We gingen een bakkie doen met de dames van Centering Pregnancy.
- Een afritje geregeld bij de stoep voor ons huis. Aangevraagd bij de gemeente en goedgekeurd. Dit is zo fijn voor mij als ik weg wil met de scootmobiel of wandelwagen.
Januari
De fysiotherapie komt niet meer aan huis. Ik ga samen met Joah naar de praktijk. Dit is voor het eerst dat ik op de praktijk kom. Joah is nog zo klein, die slaapt, drinkt of speelt in zijn wagen. Later zullen we een speelhoek voor hem creëren waar hij kan spelen en bewegen.
Februari
- Voor het eerst weer op de fiets sinds de psoasbloeding. Ik heb een jaar lang niet gefietst. Wat een vrijheid gaat dit me weer geven.
- Lopen zonder hulpmiddel gaat steeds beter

En dan gaat het herstel snel.
Met Koningsdag loop ik aan de hand van Jelle over de vrijmarkt. De rollator gaat de deur uit en in de zomer mag mijn 4-pootstok ook iemand anders steun gaan bieden.
Ik kan vanaf mei weer veilig staand douchen. Al die tijd maakte ik gebruik van een douchekruk. En ik reis voor het eerst weer zelfstandig met trein en bus.

Als het gezin gaat bowlen, kan ik weer meedoen. Het is wel even wennen op de gladde schoentjes. Aangezien ik dit al zag aankomen, heb ik de afgelopen keren geoefend bij de fysiotherapie. Heel fijn dat dit mogelijk is en dat er ingesprongen wordt op mijn behoeften.

Ik had de wens voor een lieve foto van mij een Joah liggend op het grasveld. Hiervoor ga ik voor het eerst weer op mijn buik liggen. Dit is niet zozeer spannend voor mij litteken, maar wel voor het been. De bovenzijde is nog grotendeels verdoofd. En ook dat gaat goed. De foto's zijn super lief geworden.

Medio juni kan ik weer enigzins hurken. De spieren in mijn linkerbovenbeen zijn iets verkort waardoor ik mijn knie nog niet helemaal kan buigen. Veel stretchen is hier de oplossing voor. Toch geeft het wel vrijheid. Als ik iets van laag wil pakken hoef ik niet meer voorover te buigen of op de grond te gaan zitten.

Eind juni zwem ik voor het eerst weer. Mijn been voelt in het water heerlijk licht.

Een week voor het schrijven van deze blog ben ik naar de andere kant van onze woonplaats gewandeld (met wandelwagen) en behaalde ik weer een mijlpaal.

Mijn linkerbeen voelt nog zwaar en traag aan. Elke beweging voel ik. Elke dag de confrontatie met de bloeding en de schade daarvan.
Ik mis het makkelijk en vrij bewegen, ik mis mijn 'oude' been. Vragen over hoe dit heeft kunnen gebeuren zijn er nog steeds. Wat tegenstrijdig is, want als de bloeding gelijk ontdekt was, dan moest ik een openhartoperatie ondergaan. Dit gaf een zeer groot risico tot het verlies van onze baby.
Het blijft zo dubbel, het verdriet om wat er niet meer is (een makkelijk, snel en licht been) en de dankbaarheid dat ik Joah heb.

Deze emoties kan ik door elkaar en naast elkaar ervaren, beide mogen ze er zijn.

Ik ga nog eenmaal per week naar de fysiotherapie. Ik werk aan de explosieve bewegingen, kracht en balans.
Sensorisch is het been nog grotendeels verdoofd. Dit gaat heel langzaamaan iets beter. Het is niet te trainen en zal het moeilijkste herstellen. Ik heb 1,5 jaar met een kussentje tussen mijn knieën geslapen, doodgevoel op leven voelde niet fijn. Sinds het einde van de zomer hoef ik het kussentje niet meer te gebruiken. Heel fijn, want ik had er inmiddels vooral last van. Ik kan weer in de houdingen liggen die ik voor de bloeding ook deed.

Eigenlijk kan ik nu zo'n beetje alles weer wat ik voor de bloeding ook kon.
Op mijn knieën zitten blijft wel lastig, dit komt vooral omdat de knie verdoofd is en ik het niet kan voelen.
Ik verwacht mijn laarsjes met hakjes dit najaar of komende winter wel weer aan te gaan doen.

Wie niet weet dat mijn linkerbeen iets afwijkend doet, zal het niet zien wanneer ik loop. Als je er op let kun je het zeker nog zien.
Medio mei 2025 weet ik de restschade. 

De meeste mijlpalen zijn te vinden op mijn Instagram.

Lees ook: Deel 37: Mama met een hartafwijking