Afgekeurd en toch een huis vol

Ruim vier maanden geleden was mijn column ‘Afgekeurd en toch een huis vol’ de meest gelezen column op Mamaplaats. - wat ik eigenlijk zelf best wel jammer vond. Want het was niet het meest gelezen artikel op basis van hoe leuk men het vond, maar juist wegens alle kritiek. Men dacht ook gelijk dat mijn vrouw niet langer langer werkzaam was, terwijl zij juist keihard werkt voor ons gezinnetje. - Ik voelde mezelf ook best wel neergesabeld door alle meningen. “Het was kennelijk niet zo goed voor onze kinderen om een papa te hebben die altijd ziek is”. Maar de realiteit is juist heel anders; ik ben een hele liefdevolle papa die altijd voor zijn kinderen klaar staat. - Ook deed men alsof ik nog nooit van mijn leven gewerkt had, terwijl ik er al tweeëntwintig jaar op had zitten. Gelukkig voor ons is de buitenwereld minder hard. We hebben lieve kennissen die kleding komen brengen, en via de kinderen leren wij steeds meer andere ouders kennen. - stuk voor stuk geweldige liefdevolle mensen. Het is allemaal niet zo ernstig als men altijd denkt. Het is hier een en al gezelligheid in ons grote gezin: en juist dit gegeven is wat ons bindt.

Ook het afgelopen jaar hebben wij zeker onze geluksmomenten geteld; we hebben een hele fijne vakantie mogen hebben samen dankzij een gulle gift. - De kinderen hebben veel mooie kleding mogen ontvangen. Er is een jaarkaart voor de Julianatoren bij elkaar gesprokkeld, dus nu wisselen wij elke zondag af. De ene zondag zitten we in de kerk en een andere in het park, mits ik mij redelijk voel. Ik kan bijvoorbeeld niet in attracties zoals de achtbaan, en tal van andere dingen die veel bewegen. We mogen toch wel zeggen dat het een goed jaar is geworden. Maar terwijl ik een slok van mijn koffie neem blijf ik toch zitten met het schrijven van mijn columns. Liefst wil ik vaker iets kunnen schrijven, gewoon voor de gezelligheid of om mijn figuurlijke ‘ei’ kwijt te kunnen raken. Reacties van buitenaf kunnen belemmerend werken, wat erg jammer is. Want waarom is het wel leuk om columns te lezen van grote gezinnen die er financieel goed voor staan, en niet van een gezin ergens onderaan de ladder? Moet ik per se naar Ibiza op vakantie, of schrijven over hoe gezellig de baby spa was onder het genot van een glaasje champagne? Misschien leest u als lezer zijnde wel liever hoe de babykamer is ingericht volgens de allerlaatste mode? Persoonlijk denk ik dat het best leerzaam kan zijn als gezinnen die het wat minder breed hebben hun verhalen delen. Zo’n verhaal zonder “glitter and glamour.”

Ik snap ergens best dat het fascinerend is om een baby op safari te zien of verhalen te lezen van beeldschone ouders uit ‘t Gooi. Vind het zelf ook altijd indrukwekkend hoe zij regelrecht uit de ‘Esquire’ stappen terwijl hun kindje net een flinke golf uitgespuugd heeft. Alle bewondering voor. Het zijn de perfecte glamour ouders, althans wel online. - achter de schermen zullen zij nooit laten zien. Terwijl juist dat iets zou zijn wat mij wel aanspreekt. Laat dat echte plaatje nou eens zien op Instagram! Maar nee, wij zijn gewoon de ouders next door, waarbij je je afvraagt waarom die man elke dag thuis zit, zijn buik alsmaar dikker wordt omdat hij niet kan sporten met zijn ziekte. Het gezinnetje waarover je nare reacties mag hebben en heerlijk over kan roddelen. Wij zullen voor de overgrote meerderheid nooit een modelgezin zijn. Zal altijd die ene uitkeringstrekker blijven die van jouw belastingcentjes lekker naar het theater gaat, en vervolgens op rij 1 plaats gaat nemen. Verschrikkelijk, zo'n afgekeurde vader die ook eventjes zijn zinnen wil verzetten, hoor ik ze al denken. Want wat is het vreemd dat mensen met een uitkering ook even willen genieten, even ergens erbij willen horen. Nee, er wordt van ons verwacht dat wij onze plaats leren kennen in de maatschappij als buitenbeentjes. Zonde, als je het mij vraagt; iedereen mag er zijn in deze wereld… en mensen horen “uitkeringstrekkers” ook gewoon te waarderen, evenals ik graag de verhalen lees van mensen met het ‘perfecte plaatje’. - want ik wil ook gewoon af en toe even weg kunnen dromen.