Come on Charlie, breath!

Een mix van blijdschap, angst, trots en zorgen
‘The couple from Holland who were on a holiday and 27 weeks pregnant’. Zo stonden we inmiddels bekend in het ziekenhuis. Na de bevalling verbleef ik op de Ann Steward afdeling. Hier moest ik drie dagen blijven omdat dat het protocol was. Gezien onze situatie werd ons wel een privé kamer gegund. Ik sliep in bed, mijn vriend op een stoel.
Onze ouders kwamen laat in de avond aan in het ziekenhuis waarbij we ze nog even kort konden zien. Je voelde een mix van blijdschap, angst, trots en zorgen bij ze. Ze verbleven in het hotel waar wij tijdens de stedentrip verbleven. De volgende dag ontmoetten ze Charlie. Eén voor één. Dat hield in dat er altijd één van ons beiden bij de couveuse moest zijn en één bezoeker mocht aansluiten. Dat was het maximale. Het zien van Charlie maakte indruk op ze. Het beeld van een prematuur geboren kindje en de sfeer daaromheen maakt ook indruk. Ze zijn twee nachten in Londen gebleven.

West Cromwell Road, Earls Court
Terwijl Charlie in haar couveuse aan het vechten was om sterker te worden, werden wij door het ziekenpersoneel voorbereid op het feit dat we voorlopig nog niet weg waren uit Londen. We moesten dus woonruimte gaan regelen en waar begin je dan. Er werd ons een kamer aangeboden in het Patiënt Hotel in het ziekenhuis. Hier mochten we drie nachten blijven. Zo kregen we wat meer ruimte om op zoek te gaan naar iets anders. Een verpleegkundige van de Neonatal Unit hielp ons en zocht mee naar woonruimte wat op een redelijke afstand van het ziekenhuis lag. Daar lag de prioriteit want om ook nog iets betaalbaars te vinden in een stad als Londen is haast onmogelijk. Ze bracht ons in contact met een verhuurmakelaar. Terwijl ik in overleg was met de reisverzekering over de kosten, ging mijn vriend met de makelaar kijken. Op 21 november 2014 kregen we de sleutel van ons nieuwe, tijdelijke, onderkomen in Londen. Een studio in een klassiek Engels pand aan de West Cromwell Road in de buurt Earls Court. Op ongeveer twintig minuten loopafstand van het Chelsea and Westminister Hospital.

Come on Charlie, breath!
Iedere dag zaten we van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat aan de couveuse bij Charlie. We leerden de piepjes en de deuntjes kennen. Waar we op de eerste dag nog stijf van de zenuwen stonden wanneer de alarmbellen gingen rinkelen, werden we daar na een paar dagen een stuk rustiger onder. ‘Come on Charlie, breath! Come on baby girl’. Zo praatten de verpleegkundigen tegen Charlie. Af en toe met een aaitje of een knijpje in haar handje om haar een prikkel te geven. En daar was de hartslag dan weer. Zo ging het vaak kan ik je vertellen. Er was één verpleegkundige die het meest voor Charlie zorgde tijdens haar eerste dagen op de NICU. Haar naam was Izabela. Ze zorgde zo liefdevol voor Charlie. Op zaterdag 22 november, vijf dagen na de geboorte van Charlie, vroeg ze me; ‘Have you held Charlie yet?’ waarop ik antwoordde ‘no, but that’s totally ok!’. Ik vond het doodeng om Charlie vast te houden en heel fijn om haar vooral comfortabel en veilig in haar couveuse te laten liggen. Maar Izabela zei; ‘Then you are going to cuddle with Charlie now’. Hoe mooi het moment zou moeten zijn waarbij een moeder voor het eerst haar kindje bij haar krijgt, zo gespannen zat ik toe te kijken hoe Izabela Charlie uit haar couveuse haalde. Het geluid van de beademingsapparatuur klonk ineens zo luid. Ik was volledig gefocust op alle draadjes en kabeltjes die mee kwamen uit de couveuse. Blijft alles wel op z’n plek? Gaat het goed met haar? Hoe staat het met de cijfers op het scherm? En ineens lag ze op mijn borst, onder mijn hemd, skin to skin. Haar huidje plakte, het gesuis van de beademing hoor ik nu nog, ze kreeg de hik toen ze bij me lag. Het moment was magisch en onvergetelijk.

Het leven in Londen werd realiteit
Op diezelfde dag moesten we onze kamer in het Patiënt Hotel leeg maken en verhuisden we naar onze studio. Op twintig minuten loopafstand. Zover bij Charlie vandaan. Het raakte me. Het ziekenhuispersoneel stelde ons gerust en gaven aan dat ze onze telefoonnummers hadden en dat, wanneer het nodig was, ze ons direct zouden bellen. Wij kregen ook het telefoonnummer van de NICU afdeling zodat we zelf konden bellen om te informeren naar Charlie. Dat mocht, anytime.
We deden boodschappen bij de plaatselijke supermarkt. We pakten onze spullen uit. Ik richtte een hoekje in met kaartjes en cadeautjes die we gekregen hadden. We kregen zelfs bloemen van het hotel waar we tijdens de stedentrip verbleven. We maakten er ons thuis van. Het leven in Londen werd realiteit.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast op Spotify!