De maand van de feestdagen...

De maand van de feestdagen

We dealden met het slechte nieuws en zetten door. We wisten voorlopig nog niets over wat de hersenbeschadiging voor gevolg had. Het duurde echt nog even voordat we bij de 40 weken waren en Charlie de MRI in mocht. We maakten er wederom het beste van.
Het was december. De maand van de feestdagen. Wij zaten in Londen, onze familie en vrienden in Nederland. Sinterklaas werd dit jaar niet door ons gevierd. We waren niet eens bezig met wat voor een dag het was.

Voor het eerst in papa’s armen

Een hoogtepuntje was zondag 7 december 2014. De dag waarop Charlie voor het eerst in de armen van haar papa lag. Drie weken na haar geboorte.

Charlie ontwikkelde zich op haar manier prima. In de éénendertigste week voelde ze zich niet zo fit. Het bleek wederom een infectie te zijn waarvoor ze direct ook weer antibiotica toegediend kreeg. Het zorgpersoneel was scherp en handelde altijd snel. Zelfs als de uitslag van de test nog niet binnen was, dan voor de zekerheid al antibiotica want risico’s nemen deden ze niet.

Er werd gesproken over een overdracht naar Nederland

Charlie was al even van de volledige beademing af maar ze kreeg nog lange tijd ondersteuning door middel van een CPAP maskertje die er voor zorgde dat er continue lucht haar neusje in ging.

De dagen in december verliepen redelijk rustig. We kregen af en toe bezoek van onze ouders en kerst kwam dichterbij. Op de achtergrond werd er in het ziekenhuis al gesproken over een overdracht naar Nederland. Ze waren al bezig met een plan van aanpak maar ze lieten haar nog niet gaan zolang ze nog niet overtuigd waren dat Charlie de reis aan zou kunnen.

Londen paste me

Ik werd al nerveus bij het idee dat we terug moesten gaan naar Nederland. Ik wilde mijn veilige cocon niet verliezen. We hadden zoveel rust in Londen. Vrijwel niemand om ons heen behalve de mensen die hun uiterste best deden om Charlie er bovenop te krijgen en om ons te ondersteunen. Misschien lees je dit en denk je hoe is dat mogelijk. Zoiets heftigs meemaken op een plek waar je niet bekend bent en waarbij je naaste omgeving niet naast je staat. Maar ik voelde me zo thuis in Londen. Ik wilde er niet weg. Het leven in Londen paste me goed.

Cadeautjes van de kerstman

Het was kerst. Kerst 2014. Een kerst om nooit meer te vergeten. De lichtjes op straat in Londen. De mensen in de stad waren druk met inkopen. De prachtige etalages van uiteraard Harrods en alle andere mooie warenhuizen en winkels. Winter Wonderland in Hyde Park. We deden onze boodschappen standaard bij de Tesco. Een hele grote supermarkt op de hoek van de straat bij onze studio. We kochten een mini kerstboompje en kozen voor de, speciaal voor kerst samengestelde, ovengerechten zodat we er nog iets van konden maken in ons piepkleine keukentje.

Op eerste kerstdag kwamen we bij Charlie in het ziekenhuis en bleek de Kerstman te zijn geweest. Charlie was goed verwend met leesboekjes en een gebreid kerstmutsje. De sfeer in het ziekenhuis was zoals je in kerstfilms ziet en wat we voor mijn gevoel in Nederland toch echt missen. We maakten er met het zorgpersoneel, wat tijdens kerst dienst had, een mooie tijd van.

Van couveuse naar een open bedje

Eind december mocht Charlie van haar couveuse verhuizen naar een open bedje. Ze lag hierdoor niet meer op de Intensive Care, ze was klaar voor Medium Care. Wat waren we trots. Wat was ze toch een kanjer. De oogjes gingen vaker open, steeds minder slangetjes en pleisters in haar gezicht, er kwam iets meer ‘interactie’ en langzaam begon ze op een baby’tje te lijken.

Oudjaarsavond

Op Medium Care vierden we met Charlie oud en nieuw. Laat op de avond gingen we naar het ziekenhuis en op 1 januari 2015 00.00 uur lag Charlie in mijn armen en wensten we elkaar een gelukkig maar bovenal een gezond 2015 met heel veel hoop, liefde en vertrouwen voor dit kleine grootste wondertje.

En terug naar Nederland gaan, daar dacht ik nog even niet aan.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast op Spotify!