De sociale batterij

Sinds Chemo, is mijn sociale batterij nooit vol. Ik bak er helemaal niets van zelfs. Ik kan het niet goed meer en het lijkt wel alsof ik soms opnieuw moet leren sociaal te zijn.

Het hebben van 2 peuters, die druk aan het buitenspelen zijn, maakt dit niet gemakkelijker. 

Mijn man (adhd en autisme), heeft soms ook geen sociale batterij en weet dit altijd super slim op te lossen. 

"Ik ben hiermee geboren en ik heb manieren gevonden om dit te maskeren" zegt ie dan trots. 

Zo heeft hij tijdens onze jaarlijkse buurt bbq alleen maar achter de barbecue gestaan. Ondanks dat mensen meerdere pogingen hadden gedaan hem af te lossen, is ie blijven staan. Super sociaal is deze man, de vleesjes bakken voor iedereen, terwijl we thuis bespreken hoe fijn hij het vindt om zich dus op deze manier af te zonderen. Zijn batterij was op en had geen zin om erbij te gaan zitten. Maskeren is dit, weten we sinds zijn diagnose. 

Of chemo mijn sociale batterij alleen maar aan het licht heeft gebracht, of dit daadwerkelijk heeft aangetast, zal gissen blijven, maar ik kan het ook niet zo goed meer. 

Naast mij zat een zwangere vrouw en ik had mijn baby op schoot. Wanneer ze een sigaret aansteekt, kan ik moeilijk mijn huilen inhouden. Alle rook waait in het gezicht van mijn baby en ik kan alleen maar denken aan de baby in haar buik.

Door mijn gevoelens in te houden, moet ik steeds mijn tranen wegslikken.

Zal ik zeggen dat ik net kanker heb gehad? Dat ik dankzij de sigaretten die mijn moeder heeft gerookt, langere tijd geen kinderen kon krijgen? 

Toen plots de buurman tijdens de bbq, vergif begon te spuiten en ik dit pas doorhad toen ik een Chemo smaak in mijn mond kreeg, besefte ik mij dat ik daarom kleine waterspetters in mijn nek kreeg. Ik griste mijn baby uit de wipstoel en rende naar binnen. Mijn man haalde mijn 2 peuters even naar binnen, want de wind stond ongunstig en precies op de kinderen gericht. Even wachten tot het ingetrokken is hoor. 

Ik barst in huilen uit. "Ik kan dit niet!" huil ik. 

"Ik kan niet rustig uitleggen dat het vergif dat er gespoten wordt, smaakt naar mijn chemokuren. Dat mijn baby, die dit vergif ook binnen heeft gekregen tijdens de zwangerschap, niet opnieuw moet worden blootgesteld aan deze rommel." roep ik. 

Mijn man knikt." Het is ook wel een beetje een gek tijdstip om vergif te spuiten, zo midden op de dag en terwijl alle buurtkindjes midden in de wind zitten van het vergif". Zegt hij... 

Maar dat is het probleem niet. Het probleem is dat ik in de stress schoot. Had dit voor Chemo zo gedaan en ik had me omgedraaid en gezegd, "buurman" als ik kankerverwekkende stoffen wil inademen, dan ga ik wel weer roken, mag dit morgen ook?

Maar in plaats daarvan had ik mijn eerdere verdriet al zo erg opgekropt dat ik het niet meer trok. 

Ik heb mij maandenlang zo'n zorgen gemaakt over het effect van Chemo, bij mijn ongeboren baby, dat ik nu volledig in paniek het huis in ben gerend. 

Nog even de puntjes op de i van de bbq. Alle stokbroden snijden en weer terug naar de groep mensen. 

Moet ik nu sorry zeggen? Sorry dat ik zomaar weg rende? Ik ben een aansteller en ik wil niet dat m'n kind druppels vergif op zich krijgt want dat vind ik eng. 

In plaats daarvan zeg ik niets.. 

Ik bedank later mijn buren die steeds even weglopen om te roken, of goed in de gaten houden waar de rook naartoe waait en laat het erbij. 

Wanneer de volgende dag, wordt nagezeten door een aantal buurtgenoten, worden mijn peuters steeds geslagen en geschopt door een buurtkindje.

Mijn man, die wederom staat te bakken, ziet een aantal keren gebeuren dat er met een schep, tegen het hoofd van onze zoon wordt geslagen. Onze dochter die zich al had afgezonderd omdat ze al een aantal keren een klap had gehad, lag lekker naast mij op een kleedje en een tablet. 

Mijn man haalde een 2e ronde slush puppy en ik zie het buurtkindje met een grote grijns, zand in de slush puppy van mijn zoon gooien. Mijn sociale batterij bommetje barst weer en ik gris mijn kind bij het kindje weg, storm naar binnen en haal boos een nieuwe slush puppy. 

Mijn zoon, met de grootste krokodillen tranen biecht op dat de 2 bulten op zijn hoofd ook al werden veroorzaakt door dit kindje en ik zet hem naast mijn dochter, met een paar haribo snoepjes. Ouders zitten wel voor het huis maar hebben visite en krijgen niet alles mee. 

"Loop er anders even naartoe, dit kan niet zo, zegt 1 van de buurtgenoten."

"Het lukt niet..." zucht ik... 

"Ik weet niet wat ik zeggen moet.." 

Mijn dochter, met een zichtbare 'op rood' staande batterij, trekt zich terug. 

Mijn zoon, die ook moe is, geeft onze dochter een duw waarop ik hem oppak en naar binnen breng. 

Wanneer ik mijn dochter naar bed breng, zegt ze dat ik haar broertje naar binnen had gebracht toen hij haar had geduwd. Dat Mama van buurtgenootje dit dan ook moest doen, want dat mocht niet.. 

Eigenlijk vond ik dit het beste plan van de dag. En ik had dit zelf echt nooit bedacht, zo simpel maar efficiënt. 

"De volgende keer als ze je weer slaat, of schopt, breng ik haar ook naar huis, goed?" 

Mijn dochter knikt en valt na 2 dagen met een lege sociale batterij, diep in slaap.