De terugreis naar Nederland werd voorbereid...

Er werd onderzoek gedaan naar het geschikte ziekenhuis in Nederland

In de eerste week van januari werd ons medegedeeld dat de reis van Londen naar Nederland gepland stond. Op woensdag 14 januari 2015 zou het gaan gebeuren. Het was een hele organisatie om dit gerealiseerd te krijgen. Het allerbelangrijkste vonden de artsen het ziekenhuis in Nederland. Dat moest uiteraard geschikt zijn voor de zorg die Charlie op dat moment nodig had. Ze deden onderzoek naar het ziekenhuis in onze woonplaats, het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Ik had goede hoop omdat dit ziekenhuis al enkele jaren een geheel nieuw ‘vrouw moeder kind’ centrum had waar men toen al erg over te spreken was. De artsen hadden veel contact over en weer. Dat het ziekenhuis in Veldhoven geschikt was, werd al snel door de behandelend artsen en verpleegkundigen van Charlie bevestigd. Ze waren er zelfs enorm van onder de indruk. Dat zat dus wel goed.

Het aanvragen van een reisdocument voor Charlie

Als je gaat reizen moet je uiteraard ook een geldig reisdocument hebben. Dat was voor ons geen probleem maar wat te doen met Charlie. We moesten hiervoor naar de Nederlandse Ambassade in Londen. Ik nam eerst telefonisch contact met ze op om te informeren hoe we dit aan moesten pakken. We moesten een afspraak met ze maken voor het aanvragen van het reisdocument en we moesten ervoor zorgen dat we een pasfoto van Charlie hadden. Dat was een uitdaging omdat ze geheel vrij van slangetjes en pleisters moest zijn in haar gezicht. Samen met de verpleegkundigen hebben we dit gedaan. Ze stonden erbij met een zuurstofmaskertje, we maakten gauw een foto met onze telefoon en gingen hiermee naar een plaatselijke fotograaf die de foto op pasfoto formaat voor ons heeft afgedrukt.

Het voelde alsof we een ‘special treatment’ kregen

De Nederlandse Ambassade was gevestigd in een prachtig pand aan de rand van Hyde Park. Niet al te ver bij onze studio vandaan. Het reisdocument was aangevraagd. Ze noemden het een LP, oftewel een laissez-passer. Een document waarmee je eenmalig mag terug reizen naar eigen land.
Tijdens de tweede afspraak op de Nederlandse Ambassade voelde het alsof we een ‘special treatment’ kregen. We mochten mee achter de schermen en zaten vervolgens in de personeelskantine ons verhaal te doen bij het hoofd van de betreffende afdeling. Ze waren enorm gastvrij en vroegen ons om zeker nog iets van ons te laten horen wanneer Charlie uit het ziekenhuis ontslagen zou worden.

Contact met het ziekenhuis in Veldhoven

Voor ons viel er natuurlijk ook veel te regelen. Na goedkeuring van de artsen in Londen heb ook ik contact opgenomen met het ziekenhuis in Veldhoven. Een extra check om er zeker van te zijn dat alles liep volgens plan. De huur van onze studio moest opgezegd worden en onze spullen moesten terug naar Nederland. Maar wat bovenal behoorlijk wat inspanning vereiste was het contact met verzekeraars over de reis van Charlie van Londen naar Veldhoven. De reisverzekering speelde een belangrijke rol hierin. Charlie moest in een couveuse vervoerd worden met een ambulancevliegtuig en een Intensive Care team.

Ook voor mij werd er een ambulance geregeld

Hoewel moeder en kind in dit soort situaties niet lang van elkaar gescheiden mogen zijn werd dat in onze situatie wel een serieus aandachtspunt. Ik mocht namelijk door mijn trombose niet vliegen en Charlie moest zo snel mogelijk van A naar B en dat kon niet anders dan door dit vliegend te doen. Papa zou dus met Charlie mee gaan. Ik maakte al een plan met mijn vader om met de auto en via de tunnel naar huis te rijden maar dat werd door de verzekering niet geaccepteerd, want stel er zou iets met mij gebeuren onderweg…Er werd dus ook voor mij een ambulance geregeld om mij naar huis te brengen. Het was een hele operatie maar uiteindelijk leek het te gaan lopen volgens planning.

Londen voelde voor mij als de veilige haven

Wij probeerden ons mentaal voor te bereiden op wat er komen zou. Ik had er beduidend meer moeite mee dan mijn vriend. Hij keek ernaar uit om terug naar huis te gaan en in de bekende omgeving te zijn en al onze vrienden en familie weer te zien. Ik niet. Londen voelde voor mij als de veilige haven. Deze artsen en verpleegkundigen kenden Charlie als geen ander en het voelde allemaal zo vertrouwd. Als het aan mij lag dan bleven we er nog langer maar ik wist natuurlijk ook dat terug gaan naar Nederland er een keer van moest komen. We regelden cadeautjes voor het zorgpersoneel om ze te bedanken voor alle goede zorgen. Ik schreef kaartjes met daarin de boodschap dat we ze onwijs dankbaar waren en dat iedereen daar voor altijd in ons hart zat. Ook voor Vicky hadden we een cadeautje. De laatste dagen stonden in het teken van afscheid nemen alvorens DE dag zou komen.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast op Spotify!