Even bijkletsen liep uit op een groot drama...

Het klinkt zo romantisch, afspreken met een mede moeder a.k.a vriendin, en een ander kind.
Lees: de kindjes lekker spelen en de moeders lekker kletsen. In theorie een prachtig idee.
Soms is dit ook echt wel het geval, maar pffff ik ben nog aan het bijkomen van deze keer.

Sam en Jens zijn praktisch even oud. Allebei bijna 3. Leanne is mijn nicht en we spreken elkaar dagelijks. Samen voor het eerst moeder geworden en alle fases van de kids gaan we samen door. Heel fijn, altijd herkenning! We wonen best ver uit elkaar dus het is een genot als we elkaar weer zien.
Belangrijk voor het verhaal: Leanne is hoog zwanger. En ik heb dus ook nog ergens een baby rond kruipen.

Jens is altijd heel blij als hij Sam weer een keer ziet. Hij staat bij het raam op de uitkijk en vliegt nog net niet uit de bocht onderweg naar de voordeur als ze eraan komen.

Maar toen… Sam en Jens wilden praktisch vanaf moment 1 met hetzelfde spelen. Ik had dus al allemaal verschillend speelgoed klaar gelegd (wow, hoe voorbereid), maar nee, ze wilden exact hetzelfde. Vanuit principe.
En dan ook elke keer zo die blik van die jongens naar hun eigen moeder van: hallo, mam, ga je mij nog helpen?! Zo gingen ze al mopperend en ‘nee ikke wil ditttt’ zeggend en dingen uit elkaars handen trekkend van de knikkerbaan, naar de hijskraan, via de blokken naar de xylofoon.

Leanne en ik begonnen vol goede moed met het bewaren van de vrede tussen de boys. Maar steeds vaker keken wij elkaar aan met een blik die zegt: ‘zucht, dit is vermoeiend..’.
Het gooooot van de regen buiten dus we konden ze ook niet buiten laten uitrazen.
Ik zat er bij, er tussenin, er onderdoor en meermaals heb ik mijn beste skills op het gebied crisismanagement moeten inzetten.

Maar u moet weten dat mijn geduld en vooral mijn energie niet eindeloos is. De jongens werden steeds wilder en ontevredener. Elke zin die Leanne en ik begonnen om bij te praten werd ruw verstoord door gemopper, geschreeuw of een duw.
Ook wanneer Isa nog in de buurt kwam werd er geroepen: ‘neeeheeee Isaahaa, weg!’ Het was natuurlijk niet de bedoeling dat er nóg iemand in hun territorium kwam. De meid bevond zich op gevaarlijk terrein.

Beeld het je in: de kamer lag inmiddels volledig bezaaid met spullen en speelgoed (error error in mijn hoofd).
En terwijl Leanne en ik op onze laatste krachten de jongens nog probeerden bij te brengen dat ze ook ‘sorry’ moeten zeggen (geloof me, probeer dit niet. Is als olie op het vuur. Thank me later) als ze de ander pijn doen, gaven we het daarna vrij snel op. Geen houden meer aan, het peutervolk overwint.
Oké niet helemaal natuurlijk maar pfff lekker bijkletsen was er niet bij.

Het was eindelijk tijd voor de lunch. Ze smikkelden van het brood, even geen ruzie.
Na de lunch bracht ik Isa naar bed. En toen ik beneden kwam zag ik… 2 peuters heeeeeel braaf met elkaar spelen. Nog nooit zo lief geweest. Sorry, maar dat volg ik dus even niet.
Stelletje monsters, vlak voor bedtijd wel lekker spelen zeker. Jullie weten het op het juiste moment in te zetten.

Nou; daar trapten wij niet in. Jullie ook naar bed nu! En gun ons eeeeeeeven rust. Eindstand: de beide moeders verwilderd, uitgeput en met alle troep en speelgoed nog op de plek waar het achtergelaten was, op de bank. Nu écht even tijd om bij te praten. Of om even bij te slapen..