Hij wordt op mijn buik gelegd en hij is nog warm

We melden ons al vroeg in het ziekenhuis melden. Er gebeurt een heleboel deze dag. We moeten nadenken over autopsie Wat willen we hierin? Wanneer we besluiten dat er ook autopsie op de hersentjes wordt gedaan, dan moeten we hier apart voor tekenen, omdat dit 6 weken op kweek moet staan en niet meer teruggeplaatst kan worden voor de uitvaart. Mijn man en ik kijken elkaar aan en weten allebei dat we het willen. De verpleegkundige geeft aan dat we er nog over na mogen denken, maar wij weten allebei al wat we willen en dat is gelukkig hetzelfde. We willen alles uitgezocht hebben. De verpleegkundigen zijn allen verbaasd hoe wij met ons tweeën hiermee om gaan. Ze zien heel vaak anders en benadrukken dat het heel goed is dat wij zo op één lijn zitten. Als we vertellen dat mijn man de dag er voor nog even is gaan werken en dat ik dat ook okay vond, vinden ze dat ook heel krachtig en sterk. Want we delen samen heel veel verdriet en door elkaar ook de ruimte te geven, zijn we zoveel sterker en kunnen we dit samen dragen. Voor veel stellen is zo’n ingrijpende gebeurtenissen erop of eronder. Ik ben ervan overtuigd dat dit ons er niet onder gaat krijgen. 

Alles wordt uitgelegd over de inleiding. Ik wil dat ze beginnen, ik wil niet langer wachten. Er wordt verteld dat het kan dat ik niet vandaag al ga bevallen. Mijn gevoel zegt wat anders, mijn gevoel zegt dat ik vandaag ga bevallen. Ik kan niet geloven dat dit lang moet gaan duren. 

De kleertjes die ik online besteld heb, komen vandaag binnen. Ik heb ze bij mijn schoonzus laten bezorgen en zij komt ze brengen zodra ze binnen zijn. Uiteindelijk is dit om 12.30 uur, terwijl ik al flinke weeën heb. Ik ben blij met de kleertjes, maar wat zijn ze klein. Een lief briefje zit bij de kleertjes in van de mevrouw die ik gisteren aan de telefoon gesproken heb.

De verpleegkundigen vragen of ik echt geen ruggenprik wil. Ik was zo stellig dat ik geen pijnstilling wilde. En ineens denk ik, wat ben ik aan het doen? Ik heb al zoveel verdriet en pijn, ik ga niet nog meer pijn lijden en zeg dat ik toch graag een ruggenprik wil. De verpleegkundigen gaan het regelen. Ik vraag hoe lang het duurt voordat de anesthesist er is en zeg als grapje “Laat hem maar opschieten, anders moet ik hem ook nog in elkaar slaan”. Mijn zwarte humor maakt wel dat de anesthesist er binnen no time is. 

Ik krijg een infuus, de eerste keer prikken gaat mis. En bij de ruggenprik gebeurt hetzelfde. Ze prikken ook de eerste keer mis. Ik zeg: “Als jullie maar niet denken dat ik ook nog eens twee keer ga bevallen vandaag”. Ik hoor de anesthesist zachtjes lachen achter me om mijn humor. De verpleegkundigen hebben al een beetje door dat wij met humor het draaglijk proberen te maken. Maar is dit überhaupt te dragen? 

De verpleegkundigen hebben mij gezegd dat het kan zijn dat ons zoontje vandaag nog niet geboren wordt. Inleiden kan heel lang duren. Maar gelukkig wordt die ellende ons bespaart. Om 18.02 uur wordt Liam geboren. Stiekem heb ik tot al die tijd hoop gehouden dat ze het allemaal fout hebben en dat ik hem zo gewoon hoor huilen. En achteraf hoor ik dat mijn man hetzelfde dacht als ik. Maar Liam is geboren en huilt niet. Het is oorverdovend stil.

Hij wordt op mijn buik gelegd, slap, maar hij is wel heel warm. Logisch, hij heeft mijn lichaamstemperatuur. Maar hij koelt snel af....