Ik ben écht zo’n moeder

Laatst realiseerde ik mij weer even dat ik echt een moeder ben. Ken je dat? Dat je gewoon je leven leeft en soms ineens een moment hebt dat je jezelf ziet staan en denkt: nu ben ik echt zo’n moeder.

Het was toen ik met Jens en Isa vanaf m’n schoonouders naar huis reed en daarbij een uur in de file had gestaan. Een ritje van normaal 1 uur, duurde nu ruim 2 uur. Je kunt je voorstellen hoe de situatie in de auto was. Jens was moe en Isa was het ook zat. Wat ik ook begrijp, het was eind van de middag dus de honger begon ook toe te slaan.

Alle lof voor de filmpjes van Juf Roos! Het laatste half uur heb ik ze daarmee even afgeleid gekregen en terwijl ik ook al een uur gefrustreerd was, reden we dus zowat stapvoets naar huis.

Eenmaal geparkeerd in de straat was het inmiddels 18:00 uur. Veeeel te laat eigenlijk voor die kinders want ik moest nog koken en we moesten nog eten. Idealite liggen ze allebei voor of rond 19:00 uur in bed.

Na een paar keer zuchten dacht ik: oké let’s go, snel naar huis lopen, koken, eten en naar bed.

Met Isa op m’n ene arm, 4 tassen in de andere arm wilde ik naar huis lopen met Jens naast mij. Precies op dat moment stortte Jens zich ter aarde want ‘z’n voet deed pijn’ (lees: hij is gewoon moe, moet eten en wil niet zelf lopen, maar wil überhaupt even niks meer want hij is er klaar mee). Daar lag hij, huilend op de stoep terwijl ik m’n armen afgeladen vol had.

Op zo’n moment maak ik vliegensvlug diverse afwegingen: Isa eerst naar huis brengen, dan Jens halen? Geen optie om Isa daar alleen te laten, daarvoor was het net te ver lopen. Strijd aangaan op de stoep terwijl ik weet dat ik daar het geduld niet voor heb? Eerst spullen thuis neer leggen en dan Jens weer halen? Ook niet handig want dan zou ik Jens uit het oog verliezen.

Ik keek nog eens naar m’n overvolle armen en de afstand die er af te leggen was en besloot Jens er ook maar bij te nemen. Dus Jens ook onder de arm en als een soort topsporter met het hele pakket naar de voordeur.

En terwijl ik Jens nog al huilend en met een enorme snottebel bij onze voordeur op de grond zet, waarbij de helft van de tassen uit m’n handen viel en ik met de paniek in m’n ogen ergens m’n huissleutel tevoorschijn probeerde te toveren, kwam de buurman naar buiten. Op z’n dooie gemak, met een vuilniszakje die hij in de container bracht. De buurman: gepensioneerd, alle tijd, geen haast, alle ontspanning. En ik: verwilderd, gestresst, snottebel kinderen erbij en overvolle armen van de spullen.

Toen, op dat moment zag ik mijzelf even staan en dacht ik: wow. Nu ben ik echt zo’n echte moeder.