Ik voel me zo intens verdrietig

Ik mag Liam lekker bij me laten liggen, dit is iets wat ik niet had verwacht. Ik wil hem knuffelen, ik aai hem over zijn hoofdje. Ik doe de omslagdeken verder over hem heen, ik wil niet dat hij het koud krijgt, wat natuurlijk helemaal niet meer kan. Mijn man en ik kijken elkaar aan en er gaan zoveel emoties door ons heen die blijkbaar ook van ons gezicht af te lezen zijn. Ik voel een intense liefde, ik heb dit nog nooit gevoeld. Dit is dus wat ze bedoelen met de liefde voor je kind. Het is onbeschrijfelijk. Het voelt meteen vertrouwd. Ook voel ik me enorm trots, wat een prachtig kindje hebben we hier. En ik voel een enorm groot verdriet, een verdriet zo heftig, ik heb dit gevoel nog nooit gehad. Ik wou dat ik dit gevoel nooit had gekend. Dit gevoel, ik kan het niet omschrijven, het gaat door alles heen. Ik voel het in elke vezel in mijn lijf, ik wist niet dat ik me zo zo zo intens verdrietig kon voelen. 

De placenta moet nog geboren worden en dit gaat nog niet zo vanzelf als dat het zou moeten gaan. De verloskundige legt me uit dat ze het gaan proberen door op mijn buik te drukken. Als de placenta niet vanzelf loskomt, moet ik naar de OK. Ik wil niet naar de OK. Dat betekent dat ik nog minder tijd heb met Liam en de tijd is al zo kort…

De verloskundige drukt op mijn buik, steeds harder. Het gaat met grof geweld en ze verontschuldigd zich. Ik zeg alleen maar dat ze door kan gaan, het is niet erg, als die placenta maar komt. En ik denk alleen maar aan die OK waar ik niet naartoe wil, ik voel de minuten al wegtikken, ik kan echt niet nog meer tijd met Liam verliezen. 

Ik heb geluk, de placenta komt los. Ik ben erg opgelucht. Liam is inmiddels gewogen en gemeten. En er zijn hand- en voetafdrukjes gemaakt. De gipsafdrukjes zijn ook gemaakt. Hij ligt weer bij mij. Ik vraag of mijn man hem vast wil houden, maar hij zegt dat Liam lekker bij me kan blijven liggen en verlaat het bed geen moment. Dadelijk komen mijn moeder, mijn zus en Gerben’s zus en haar man. Ik wil hen Liam laten zien. Ik ben zo verschrikkelijk trots. Liam heeft een mooie bos haar, zijn nageltjes zijn klein, zijn huidje voelt zacht.

Vol trots en vol verdriet laten we Liam aan ons bezoek zien. Het is zo fijn dat ze er zijn. Ik heb geen idee van hoe lang ze zijn geweest, maar het was heel waardevol. We gaan zo de nacht in. Liam mag bij ons op de kamer blijven, maar we besluiten dat we hem liever naar “beneden” laten gaan. Daar is het mortuarium. Ik heb hem het liefste bij me, maar mijn verstand zegt me dat het beter is dat hij niet op onze warme ziekenhuiskamer blijft. Morgen komt Make a Memory foto’s maken en ik wil dat hij er dan nog net zo mooi uit ziet als nu. 

Er wordt gepraat over opbaren. Het is op dat moment nog niet in dit ziekenhuis gebeurd, maar je kan er voor kiezen om een kindje in water op te baren. Dan blijft hij langer mooi. We besluiten dat we dat willen, al voelt dat ook wel heel erg gek om een baby “onder water” te bewaren. Ik voel me leeg als ze Liam mee naar beneden nemen. We mogen gaan slapen. Maar hoe kan ik slapen als ik me zo voel?