Ik wil het normale leven, maar wat is dat nu nog?

Ik kan het beeld van de oven niet langer aanzien en zeg dat ik weg wil. We lopen langs de oven, ik kijk nog een keer opzij en hoor de geluiden van de oven en dan verlaten we de ruimte. Ondanks dat ik de ruimte nu wilde verlaten, ben ik blij dat we tot het eind zijn gegaan. We hebben Liam echt tot het laatst begeleid. En nu staan we hier, met lege handen. Er wordt een rolstoel voor mij gehaald. Ik kan niet meer. Ook wordt er een glas water gehaald. Ik geef aan dat we naar de koffietafel moeten, er wachten mensen op ons. De begrafenisonderneemster zegt dat zij echt wel wachten tot we er zijn.

Alles wat er tijdens die koffietafel gebeurt, gaat langs me heen. Uiteindelijk is iedereen weg en blijven wij alleen achter. Alle bloemstukken worden in onze auto gelegd. We kwamen met ons drieën, maar we gaan met ons tweeën weer naar huis.

Het huis voelt leeg, het is er stil. We kunnen allebei onze draai niet vinden en besluiten een stuk te gaan rijden, wat we uiteindelijk de hele middag hebben gedaan.

Ik weet niet hoe we de dagen erna zijn doorgekomen. Mijn man is weer gaan werken, ik heb nog een aantal dagen mijn lieve zus in huis gehad, omdat ze onze kraamverzorgster was. Na haar laatste dag ben ik samen met mijn moeder verf gaan halen, zodat ik het huis kon gaan verven. Schijnbaar doen meer mensen dat na een overlijden, want mijn moeder heeft dat ook gedaan nadat mijn vader overleed.

Het is een gekke tijd. Ik tel af naar het moment dat we op controle in het ziekenhuis mogen komen en dat we de uitslag van Liam’s autopsie krijgen. Uiteindelijk is daar het moment. We hebben een afspraak met de verloskundige. We weten dat nog niet alle uitslagen binnen zijn. De uitslag van de hersentjes krijgen we van de gynaecoloog. Deze moeten 6 weken op kweek staan.

We lopen het ziekenhuis in. De gynaecologie heeft 2 wachtkamers, waarvan 1 speciaal voor zwangere vrouwen. Helaas moeten wij ook in die wachtkamer plaatsnemen, waar ik me enorm over verbaas. Daar zitten we dan tussen alle zwangere buiken. Ik herken zelfs iemand die bij mij op zwangerschapsgym zit en ben blij dat ze mij niet herkent.

We worden binnengeroepen. De verloskundige benoemt dat er geen bijzonderheden zijn gevonden in de eerste onderzoeken. De gynaecoloog zal over een aantal weken het autopsieverslag met ons bespreken, deze is nu nog niet binnen.

Die dag is het enorm warm weer en dat is eigenlijk ook het enige wat ik nog weet van die dag buiten de uitslag om. De uitslag van de autopsie is het meest gunstig. Er is geen aanleiding gevonden voor het overlijden van Liam. Een kwestie van domme pech. En op dat moment zijn wij alleen maar heel blij met deze uitslag, want het had ook een uitslag kunnen zijn waarbij een eventuele volgende zwangerschap niet mogelijk of geen goede keus zou zijn. We verlaten het ziekenhuis met die gedachte. We gaan naar huis, waar de as van Liam inmiddels in een hele mooi urn zit. Dit is het dan. Alles is achter de rug, geen controles meer, geen as ophalen meer. Nu moeten we blijkbaar echt weer door. Ik besluit dat het na 6 weken mooi is geweest. Ik heb de verplichte tijd thuis uitgezeten van het zwangerschapsverlof. Het overige verlof ga ik in delen opnemen. Ik heb afleiding en regelmaat nodig. Ik heb het normale leven nodig, waarvan ik me afvraag wat dan eigenlijk normaal is….