Nu zijn wij ook zo’n walgelijk hardloopkoppel

‘Ik ben toch geen Keniaan, mijn lijf flubbert en blubbert aan alle kanten’, ‘sorry hoor, maar het is echt het saaiste op aarde ooit’, ‘mijn lijf is er echt niet voor gebouwd’, ‘ik heb 2 kinderen gebaard, ik plas dan sowieso in m’n broek’.

Walgelijk vond ik het: hardlopen. Dat doe je toch niet. Zó stom! Beetje hobbelen, wat is daar nou leuk aan? Ik was koningin smoes als het op hardlopen aan kwam. Dat soort mensen doen ook altijd veel te cool en smijten met interessante hardloop termen. ‘Doe eeeven rustig’ denk ik dan.

Koos begon een paar jaar geleden met zijn nieuwe hobby: hardlopen.
Hij probeerde mij te verleiden ook te gaan hardlopen. Maar ik was standvastig en sterk in mijn punt: no way.

Maar toch werd er een zaadje gepland. Heel lang heb ik er tegen gevochten maar uiteindelijk ging ik toch overstag.
Vooruit; ik wilde het wel eens proberen.
Ik had de overtuiging dat het mij toch nooit zou lukken om zonder out te gaan de straat uit te rennen, maar goed. We zullen zien.
Koos wist niet hoe snel hij een hardloop schema voor beginners erbij moest halen en coachte mij m’n eerste week door.

Hé get, wat is dit nou?! Ik had ergens diep in mij het gevoel dat ik het dus toch een soort van leuk (bah!) vond. Dat kan toch niet? Who am I?!
Dit ging ik natuurlijk niet toegeven. Dus heel nonchalant zei ik dan dat het ‘wel oké was’.

Maar poh, wat was het eigenlijk lekker om even een half uur HELEMAAL ALLEEN te zijn. Geen telefoon, geen ‘mama’ roepende kinderen, geen huishouden, geen boodschappenlijstjes. Enkel de tijd die ik in de gaten moest houden om te zien wanneer ik na het hardlopen weer even een paar minuten kon wandelen.
En dat voelde dus… bevrijdend!

Tijdens het hardlopen denk ik nog steeds: ‘wat ben ik hier precies aan het doen?’ Ik hobbel een beetje over die stoepen en wegen en in de ruiten van de huizen zie ik mijzelf dan voorbij hopsen. Daar is weinig aantrekkelijks aan kan ik je vertellen. Maar ik doe het toch! Het gevoel achteraf is fijn! En de snelle progressie ook.

Laatst gingen Koos en ik zelfs even samen hardlopen. Dat is toch vreselijk?! Daar ging het zogenaamde #fitcouple hoor. Hop hop hop, zo achter elkaar aan. En ik vond het dus leuk, om dit samen te doen.
Voor Koos zijn de afstanden die ik op dit moment ren natuurlijk nog een soort warming up.
Maar we vonden het leuk! Het is weer iets nieuws wat ons bindt! Dat is fijn om te ervaren.
En nadat ik er een compliment uit gepeuterd had (die vergeet hij nog wel eens uit zichzelf te geven, dus ik vraag er maar om), liepen we het laatste stuk tevreden naar huis.

Als je mij, pak ‘m beet 10 jaar geleden had gevraagd wat nou echt leuke activiteiten zijn om samen met je partner te doen, zou ‘hardlopen’ echt precies nooit in m’n hoofd zijn opgekomen.
Ik zit dus nog steeds in tweestrijd. Jarenlang was ik voorvechter van hoe stom hardlopen was. En nu ineens, paf boem! lijk ik het leuk te vinden.
Ik denk er zelfs over om te gaan trainen voor de Halve Marathon! Oké. Nu wordt het te gortig. Ik stop!

Hoe dan ook, hardlopen is dus wel echt een goede sport om te kunnen doen als moeder: je kunt het flexibel plannen, je bent even alleen (hoe fijn!!), en het in m’n broek plassen valt ook mee. Dus let’s go!