‘t zal een keer soepel gaan..

Wat kéken we er naar uit! Een weekend met z’n tweeën weg. Zonder kinderen. Alleen hij en ik. Zo. Veel. Zin. In. Begrijp me niet verkeerd, I loooove mijn kinderen meer dan wie of wat dan ook, maar even tijd samen kwam goed uit.

Eerlijk is eerlijk, er zijn namelijk tijden geweest van meer verbinding onderling dan nu in de chronische drukte en spits met kids (hè dat rijmt, leuk.)

Dan nu even wat feitjes over m’n man: Als we tijd samen hebben moet dat het liefst: a) in het buitenland. En b) heel actief. Hij wordt onrustig wanneer hij niet het idee heeft ‘alles eruit te halen’.

Haha ja rustig maar, ik word net als jou al onrustig bij alleen die gedachte en de bijkomende druk daarvan. Dus inmiddels weten we goed een middenweg te vinden.

De reis ging naar Parijs (weer zo’n geweldige rijm). Een waaaaanzinnige stad waar we allebei al verliefd op waren.

De kindjes mochten bij m’n schoonouders logeren (wajo, luxe!) en wij gingen goed gemutst met de auto die kant op.

Bij het idee alleen al dat ik niet 77 keer per uur speelgoed of eten naar de achterbank hoefde te werpen was ik al ontspannen. Tijdens de auto rit kon ik gewoon voor mij uit kijken, recht blijven zitten en on-onderbroken nadenken!

We rijden elektrisch dus moesten af en toe laden. Maar we hadden geen haast dus dat is geen probleem. Tralala met een muziekje, af en toe wat kletsen en vooral lekker ontspannen zaten we na de eerste laad sessie weer in de auto.

Totdat.. Nét over de grens in België geeft de bandenspanning een melding dat 1 band wel erg laag in spanning is (zeg je dit zo? Nou, je snapt het).

Toch maar even checken. Dus hup bij het eerste tankstation er weer af. Jawel hoor, dikke schroef in de band en je hoorde ‘m gewoon leeg lopen. Niet hélemaal de planning.

Jut en Jul (a.k.a Koos en Lisette) schieten meteen in onze eigenaardige gedragingen. Koos kan de neiging hebben om meteen in de frustratie te schieten (ja want alles moet uit de tijd en het weekend gehaald worden weet je nog). En ik schiet dan juist even de andere kant op: enorm positief blijven. ‘Ah joh; we hebben geen haast’ en ‘gelukkig hebben we nu niet de kids erbij, we hoeven hen nu niet te vermaken oid’. Twee uitersten dus. Ik geef het balen geen ruimte en probeer er alsnog het beste van te maken.

We moesten wachten op de ANWB. Tijdens het wachten speelden we Skip-Bo, deden we een wedstrijd wie het verst kon springen en lazen we een tijdschrift. Na ruim een uur hadden we al onze ideeën wel zo’n beetje uitgevoerd, was de gesprekstof op dat moment ook wel wat summier en begonnen we onrustig te worden. Ik probeerde dapper de positieve vibe hoog te houden maar voelde ook wel dat ik eigenlijk door wilde. Niet relaxed.

Ruim 2,5 uur (ja, echt!!) later kwam er iemand van de ANWB.

Deze man had het probleem met een kwartier verholpen dus dat ging heel vlot.

Met nog wat files erbij kwamen we ruim 3 uur later in Parijs aan dan wat het oorspronkelijke plan was.

Maar he, we waren er! En de 3 uur vertraging zorgde er niet voor dat kinderen te laat naar bed gingen of nog moesten eten oid, dus het was alsnog best ontspannen!

Spullen in de Airbnb gedropt en de eerste beste (glutenvrije) pizzeria in gedoken voor een lekker maaltje.

Jongens, de dagen in Parijs waren verder echt ge-wel-dig!

Zodra ik m’n ogen open had de volgende dag tetterde Koos al in m’n oren: ‘nou wat gaan we doen vandaag?!’ Nadat ik mij (op m’n dooie gemakkie natuurlijk haha) klaar had gemaakt liepen we via onze lievelings bakkertjes naar de fietsen verhuur.

We zijn 2 dagen als bezetenen door Parijs gefietst. Koos voorop met navigatie en ik volgde hem blindelings. Koos nam het niet zo nauw met de verkeerslichten en regels, en ik ging er als een schaap achteraan. Ik zag gewoon ook zoveel en keek alleen maar zo verwonderend om mij heen dat toen Koos zei; ‘nu gaan we eens een andere route fietsen omdat we hier al een paar keer geweest zijn’ ik niet durfde toe te geven dat ik daar totaal geen erg in had. In principe zag ik bijna het hele weekend alleen maar nieuwe dingen. Ik ben zo makkelijk op reis joh.

En wat was het heerlijk om te ervaren dat we weer gesprekken konden voeren zonder 60x ‘mama mama mama mama’ te horen. En zo fijn om even ons eigen ritme aan te kunnen houden. Al met al, dikke tip! 

Nou, nu natuurlijk gewoon weer terug in de sleur hoor! Maar hier kunnen we wel weer even op teren haha.