Van quarantaine kamer naar Medium Care

Ze werd weer de oude
Charlie werd na enkele dagen weer een beetje de oude. Ze werd weer wat meer wakker en het vocht wat ze vasthield nam af. Op een ochtend werden we bij aankomst in het ziekenhuis zelfs enorm verrast door een verpleegkundige die met Charlie aan het oefenen was om uit een flesje te drinken. Dat ging eigenlijk vrij snel al heel goed. Toen ze eenmaal de oude was, maakte ze mooie stapjes vooruit en vanuit de quarantaine kamer verhuisde ze direct door naar de Medium Care afdeling.

Gesprek met de lactatiekundige
Er werden in het Maxima Medisch Centrum professionals ingezet om ons te helpen waar nodig.
Zo kreeg ik ook een gesprek met een lactatiekundige. Aangezien ze met Charlie aan het oefenen waren om melk te drinken uit de fles werd mij gevraagd of ik Charlie niet aan de borst wilde leggen. Daar was ik redelijk duidelijk in, dat gaan we niet doen. Na de komst van Charlie heb ik voor mezelf best wat grenzen verlegd. Ik kolfde met alle liefde en plezier maar aan de borst leggen vond ik niet nodig. Daarnaast vond ik het voor mijn eigen gemoedstoestand heel fijn om zeker te weten hoe veel ze werkelijk dronk. Ik wilde niet dat ze iets tekort zou komen.

Hulp van de medisch maatschappelijk werkster
Naast de lactatiekundige, die een dag later nogmaals kwam vragen of ik wel echt zeker wist dat ik het niet wilde doen, was er ook een psycholoog voor ons beschikbaar en een medisch maatschappelijk werkster. Een psycholoog was voor ons op dat moment niet nodig maar de hulp van de maatschappelijk werkster bleek heel welkom. We waren tenslotte weer in Nederland en dan moet er automatisch ook weer aan de werkgevers gedacht worden. Met name voor mijn vriend was het wel even een aandachtspunt. In Londen zat je toch op afstand en is het vanzelfsprekend dat je daar blijft, maar eenmaal in Nederland word je toch geconfronteerd met de vraag hoe nu verder. Zij wist ons daar goed bij te helpen en nam die zorg echt uit handen wat heel fijn was.

Mijn situatie was anders dan standaard
In mijn situatie was het ook weer wat anders dan standaard. Mijn zwangerschapsverlof ging direct in na de geboorte van Charlie. Zo waren de regels acht jaar geleden. Omdat ik echter na mijn bevalling een trombosebeen kreeg en dus ziek werd ten gevolge van de zwangerschap duurde mijn zwangerschapsverlof zo lang dat nodig was. Met andere woorden, mijn afwezigheid werd door het UWV vergoed aan mijn werkgever zolang als nodig was.

Alles in sneltreinvaart
Charlie ontwikkelde zich goed en wij zaten zelf ook niet stil. Alles waarvan we dachten nog tijd genoeg te hebben voordat we naar Londen gingen, deden we nu in een sneltreinvaart. We maakten het kamertje thuis in orde. De meubeltjes en de kinderwagen waren al bezorgd in de tijd dat wij in Londen waren. Die hadden we daarvoor al besteld, dat dan weer wel. We ruilden onze toenmalige auto in voor een gezinswagen en ik ging samen met mijn moeder en beste vriendin shoppen bij Babypark. Alles wat je nodig hebt en waar je normaal gesproken negen maanden de tijd voor hebt om te kopen kocht ik in één keer. Van dekens, lakens, boxkleed tot kleertjes en aankleding voor op het kamertje aan toe. De verkoopsters hielpen maar al te graag. Terwijl we bezig waren met alle voorbereidingen, wisselden we elkaar af in het ziekenhuis. Overdag was er altijd één van ons bij Charlie.

Bezoek op Medium Care
Vanaf het moment dat Charlie op Medium Care lag mochten we bezoek ontvangen. Uiteraard niet te druk dus maximaal twee bezoekers per keer. Gedurende de eerste dagen op Medium Care kwamen de opa’s en oma’s en de ooms en tantes van Charlie. Ondertussen druppelden de berichtjes van vrienden ook binnen die nieuwsgierig waren. Voorzichtig planden we afspraken met ze in. De eerste keer dat ze Charlie zouden ontmoeten en de eerste keer dat wij ze weer zagen na ons avontuur in Londen.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast!