We staan trots maar verloren bij zijn kistje

De nacht verloopt onrustig. Ik heb geen gevoel in mijn rechterbeen. Ik merk dat ik ineens heel nodig naar het toilet moet. Ik mag niet alleen gaan, dus ik druk op de bel, maar het duurt veel te lang voordat er iemand komt. Ik ga zelf al het bed uit, wat helemaal niet goed gaat. Mijn infuus zit namelijk in het stopcontact en ik heb geen gevoel in mijn rechterbeen. Mijn man vraagt verbaasd wat ik ga doen. De verpleegster komt binnen en ziet me op tijd. Ze snelt op me af. Ik maak me zorgen omdat ik nog steeds geen gevoel aan de rechterkant heb. Dit komt door de ruggenprik, die had al lang uitgewerkt moeten zijn. Maar ze hebben deze niet alleen 2 keer moeten prikken, maar de tweede keer is het ook nog niet helemaal goed gegaan.

Uiteindelijk is de nacht voorbij. Ik vraag me af hoe we deze door zijn gekomen. Liam wordt beneden opgehaald en bij ons gebracht. Hij moet vandaag voor allerlei onderzoeken. Mijn man gaat met hem mee. Ik vraag om pen en papier, want ik wil dingen op papier zetten voor de uitvaart. 

Als mijn man en Liam weer terug op de kamer zijn, komt de begrafenisondernemer. We kiezen een kistje uit. Veel mensen kiezen een mandje, wij voelen daar niets voor. Het wordt een mooi kistje. Er wordt veel besproken over hoe we naar huis gaan. We mogen namelijk vandaag naar huis. 

We bereiden ons vertrek voor. Ik word in een rolstoel gezet. In de couveuse wordt Liam in de bak met water gezet met daarover heen een deken. We lopen via een andere uitgang, zodat we niet te veel mensen tegenkomen.

Bij de hoofdingang blijft de verpleegkundige met mij wachten tot mijn man de auto voorrijdt. Ik zie iemand met een lege maxi cosi naar binnen lopen, een vader die blij kijkt. Hij gaat wel met een levend kind naar huis.

Mensen lopen voorbij. Er komt een vrouw met een kinderwagen langs. Ze kijkt naar de couveuse en dan naar mij, ik zie in haar blik dat ze ziet dat ik met een overleden baby naar huis ga. De begrafenisondernemer neemt Liam mee in de auto. Ik ben bang voor de hobbels in de weg en durf het niet aan om de bak op mijn schoot te houden. Wat nou als het te veel hobbelt….

Als we thuiskomen haal ik boven het aankleedkussen op. Ik mag helemaal geen trap lopen, maar ben dat totaal vergeten. We leggen Liam op het aankleedkussen. Door het water is hij mooi van kleur. Ik droog hem zachtjes af en maak een foto. Het lijkt net of hij slaapt. Daarna kleed ik hem samen met de begrafenisonderneemster aan. Het pakje wat we besteld hebben is zelfs nog iets te groot en ik moet de mouwtjes omslaan. 

Make a memory komt foto’s maken. Ook maakt hij foto’s als we Liam uiteindelijk in zijn kistje leggen. Het is 1 maart, het is koud, maar de zon geeft prachtige zonnestralen door het raam als wij Liam samen in zijn kistje leggen. We houden elkaar vast. Dit is het dan. We zijn thuis. We zijn papa en mama, maar we staan niet bij Liam’s bedje. We staan trots maar verloren bij zijn kistje.