We waren thuis maar zo voelde het voor mij niet...

Charlie lag in een diepe slaap
Het was stil in het ziekenhuis. De gangen waren donker en leeg.
Charlie lag inmiddels in de speciale quarantaine kamer. Dit was noodzakelijk omdat ze afkomstig was van een buitenlands ziekenhuis. Dit in verband met een mogelijk MRSA bacterie. Er lagen nog dekens over de couveuse die ze er tijdens de reis op hadden gelegd zodat ze zo min mogelijk prikkels zou krijgen. Charlie zag er anders uit dan we van haar gewend waren. Ze had morfine toegediend gekregen voor de reis. Daardoor lag ze in een diepe slaap. Ze hield ook wat vocht vast waardoor ze er wat voller uitzag. Midden in de nacht maakten we kennis met de neonatoloog die Charlie had ontvangen bij aankomst. Ze waarschuwde ons dat het wel even kon duren voordat Charlie weer de oude was. De impact van de reis was groot en de hoeveelheid morfine die toegediend was, was vrij hoog.

Echt thuis
We kwamen midden in de nacht thuis. Echt thuis. In ons huis waar we meer dan twee maanden geleden met de koffers in onze handen vertrokken voor een stedentrip naar Londen. De woonkamer stond vol met bossen bloemen en cadeautjes. Hoge stapels enveloppen lagen op tafel met felicitatiekaartjes voor de geboorte van onze dochter. Onze familie en vrienden hadden ontzettend hun best gedaan om ons een warm welkom te geven. We lieten alles even voor wat het was en gingen direct naar bed. De volgende ochtend zagen we bij daglicht een grote sticker op ons raam aan de voorzijde van het huis. Een paarse sticker met een kroontje, de naam Charlie eronder en aan weerszijden een vlag. Aan de ene kant de Nederlandse, aan de andere kant de Engelse. Onze vrienden hadden dit voor ons geregeld.

De overdracht was goed verlopen
We waren al weer op tijd in het ziekenhuis. De situatie van Charlie was ongewijzigd.
We leerden de verpleegkundigen en artsen van het Maxima Medisch Centrum kennen. De overdracht van het medisch dossier van Charlie was goed verlopen. Ze hadden veel contact gehad met de artsen uit Londen om zo goed mogelijk te kunnen zorgen voor haar. Dat voelde goed.

Test op het MRSA bacterie
De quarantaine kamer waar Charlie lag, lag eigenlijk op de grens tussen de Intensive Care afdeling en de Medium Care afdeling. Vanaf de gang kwam je in een sluis en vanuit de sluis kwam je op de kamer bij Charlie. Iedere keer wanneer er iemand van het zorgpersoneel binnen kwam moesten zij een speciaal pak aan. Alles uit voorzorg voor eventuele bacteriën en dus infectiegevaar. Je voelde je daardoor ook wel een beetje de buitenstaander op de afdeling.
Charlie werd getest op het MRSA bacterie en ook wij werden onderzocht. Na een paar dagen werd duidelijk dat er geen sprake was van het MRSA bacterie.

Een wereld van verschil
Ik moest ontzettend wennen aan de rust op deze afdeling. Ieder kindje lag op een eigen kamer. Meestal waren alle deuren dicht. Zo had je natuurlijk wel heel veel privacy en met name de kindjes hadden de rust die ze heel hard nodig hadden. Het was een wereld van verschil met waar we vandaan kwamen. In Londen hadden we veel meer contact met het zorgpersoneel en soms ook met andere ouders omdat alle kindjes bij elkaar op één afdeling lagen. Er werd altijd wel een praatje gemaakt en er werd ook echt best wel wat gelachen onderling. Ik miste dat.

Liefde en warmte uit Londen
Na aankomst in Nederland hield ik goed contact met Londen. De behandelend artsen van Charlie mailden met enige regelmaat om te vragen hoe het met Charlie ging. Ik kreeg via Facebook zelfs een bericht van de receptioniste van de NICU afdeling in Londen om te vragen hoe het ging en om te zeggen dat ze ons misten op de afdeling. En uiteraard was ook Vicky geïnteresseerd. Zoveel liefde en warmte kwam er nog vanuit Londen.
We waren thuis maar zo voelde het voor mij niet.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast op Spotify!